Η ποίηση θα είναι. Ακόμα και εκατό χρόνια μετά τη γραφή της. Ο Σολωμός που περιμένει τον Κάλβο στο αριστερό κενοτάφιο ξενυχτάει γενεές νεκρών αναγνωστών και φιλολόγων, ώσπου η ποίηση του Κάλβου να υπερνικήσει μια ολόκληρη Αθηναϊκή Σχολή και τους φθαρτούς ορίζοντες αναμονής της για το τί είναι ποίηση. Και σήμερα η ποίηση γράφεται. Τρώει αντίθεση από το πληθωρισμένο κείμενο και μεγαλώνει. Γι αυτό και κάθε άποψη πρέπει να λαμβάνει υπόψιν τη θέση που κατέχει απέναντι στο πληθωρισμένο κείμενο αυτός που γράφει. ¨Ένας άνθρωπος που τυγχάνει εκδότης περιοδικού, τη στιγμή που ξέρουμε ότι το λογοτεχνικό περιοδικό είναι το μαξιλάρι καταφυγής της μετριότητας ως να έρθει ο σημαντικός ποιητής, τί γωνία άποψης να έχει, όταν είναι κατακλυσμένος από το πληθωρισμένο κείμενο λόγιος, ποιητής του ενός σονέτου, και σε τροχιά απομυθοποίησης μετά το περιοδικό του που κατέρρευσε και που σιωπηλά δεν αναλαμβάνει την κατάρρευσή του; Με πόση δύναμη ο άνθρωπος αυτός, που έχει τοποθετήσει τη θέλησή του για δύναμη στο να βάλει τάξη στο πληθωρισμένο κείμενο, ενώ κάθε άλλος ορίζοντας του είναι κλειστός, με βάση ποιό εξωτερικό σημείο κρίσης θα εκφέρει λόγους έγκυρους, όταν ίσα που κρατιέται στην επιφάνεια του πληθωριστικού κειμένου; Με εξωποιητικό κριτήριο, όπως έκαναν οι διευθυντές των λογοτεχνικών περιοδικών; Με κίνηση πατροκτονίας όταν πήγε και στεγάστηκε πίσω από το νέον του τίτλου του περιοδικού του, κληρονομώντας σαν πειθήνιος γιος την έκφραση της μνησικακίας που νέμεται αφελώς αυτό το περιοδικό στην ιστορία του; Το νέο και σημαντικό ποιητή δεν θα τον βρει αυτός. Αυτός είναι καταδικασμένος να εκφράσει ότι με τους όρους που λειτουργεί η σημερινή κριτική ακρισία οδηγούμαστε σε μιαν αυτοκτονία. Όχι της ποίησης, αλλά ενός συγκεκριμένου είδους του πολιτεύεσθαι εν ποιήσει, μιας σειράς ασημαντοτήτων που εκόπρισαν στο ιερό και που θα ήθελαν μαζί με τις μετριότητές τους να πεθάνει και η ποίηση. Άποψη που φέρνει χασμουρητό καθώς δεν υπήρξε στην Ιστορία πολιτιστικό μόρφωμα απερχόμενο που να μην ισχυρίζεται το θάνατο της τέχνης που το απέρριπτε. Είτε με βουλητική απόφαση μιας ομάδας είτε με τη φυσική απουσία των μετριοτήτων είναι ο ποιητής της γενιάς του 70 που θα φανεί πρώτος καθώς τα παράσιτα των φωνών των άλλων θα χαμηλώνουν σιγά σιγά και θα αξιώνει την προσοχή ενός κοινού που είναι από τα πιο εγγράμματα και πιο άβουλα στην κρίση γούστου από καταβολής Ελληνικού Κράτους.
