Επιθυμία

Τα παιδιά μου έχουν φύγει και ζουν
εκεί που νέος ονειρεύτηκα κι εγώ
συνεχίζω σε κάθε εισπνοή, τι συνεχίζω;
Έχω ένα θάνατο που αναθρέφω με παιδιά
με έρωτες και ποιήματα και περιμένω
αν προλάβω να σας πω σαν τον Βιτγκενστάιν
πως ήμουνα ευτυχισμένος, πως στην τεράστια
εντροπία που καίει τους αστερισμούς τις νύχτες
ήμουνα μια αντιστροφή κι είδα το θαύμα
κι από το δάκρυ της γνώρισα και την ομορφιά
όση απόμεινε στα χρόνια μου στον κόσμο.
Προσέξτε θα τους πουν, στους τελευταίους
μαθητές μου, κι ο παππούς δεν είν' καλά
κι εκεί στην επεξήγηση, εύκολη, μιας απαλής προσταγής
της Υποτακτικής Ισπανικών, να γείρω και να φύγω
έχοντας στο στόμα λέξεις απ' τη γλώσσα της επιθυμίας μου.
κι όχι τα ελληνικά της παλιοψάθας των εθνών
των Αλαφούζων των Βαρδινογιάννηδων και του Λαμπράκη

Περσινό

Αν η μετάφραση της φράσης του Νικάνορα Πάρρα
Creemos ser país y la verdad es que somos apenas paisaje
Πιστεύουμε ότι είμαστε χώρα και η αλήθεια είναι πως είμαστε τοπίο
είναι αυτό που ακολουθεί:
Λέμε ότι είμαστε χώρα,
στ' αλήθεια όμως είμαστε χωριό.
Τότε κάποιος πιστεύει ότι είναι Κουτσουρέλης κι είναι μόνο Κουρέλης.

Απάντηση στο Δημήτρη Νικηφόρου

Η ποίηση γίνεται με λέξεις. Αν το κείμενο που έγραψες είναι μια μεταφορά για τη σχέση με τις λέξεις, έχει καλώς. Δεν γράφεις ποίηση για να αποκλείσεις από το βίωμά σου και να προκαλέσεις το θαυμασμό, γράφεις για να καλέσεις παραδειγματικά τα βιώματα των άλλων, που είναι γραμμικά αφηγήματα με λέξεις. Δεν μπορείς να κόψεις τριαντάφυλλο από τη λέξη τριανταφυλλιά, δυστυχώς. Από τη στιγμή που διηγείσαι κάτι υπακούει στο καθεστώς των λέξεων. Και όσο για την κριτική, σαφώς και την κάνεις ως πρώτος αναγνώστης των γραφομένων σου που μπορεί και να είναι θεόπνευστα. Και έχεις δεν έχεις συνείδηση της κριτικής σε αυτή την ανάγνωση ως πρώτος αναγνώστης λογοκρίνεις κατά το μέτρο της γνώσης σου του τι λέγεται και τι δε λέγεται. Έχουν καταστραφεί ποιήματα στην πρώτη τους ανάγνωση από τον ποιητή τους πολλά. Το βλέπεις μετά σε άλλον που το τόλμησε και λες τι χαζός ήμουνα. Η τελική μου άποψη είναι πως όση θεωρία διαθέτεις τόση θεωρία πρέπει να πετάς τουλάχιστον τη στιγμή της πρώτης γραφής κι όταν είσαι υπό ρομαντικήν κατάληψιν. Γιατί αλλιώς γράφει ποιήματα κι ό λόγιος που μιμείται τον Τζων Νταν που δεν είναι πολυμεταφρασμένος στην Ελλάδα για να τον πάρουν χαμπάρι, η κατ΄ευθείαν την Αν Σέξτον όπως κάνουν κάποιες μικρές.
Ο ποιητής θέλει να μάθει τι ε΄ναι αυτό που τον κυριαρχεί όταν γράφει, αλλά ευτυχώς δεν το μαθαίνει, το μεταθέτει απλώς στο επόμενο ποίημα. Και το κείμενο σου αυτό είναι αποτυχημένο. Αν ήταν επιτυχημένο δεν θα ξανάγραφες. Αλλά παράξενο, και για λόγους έξω από το στόχο τους και τα αποτυχημένα κείμενα ποιητικής έχουν την ομορφιά τους κατα την πρωτοτυπία της μεταφοράς τους.

Ο Αλκολικός Ψυχίατρος

Κατά την ώρα που θα αρχίσει το οινόπνευμα το πρωί γίνεται ο ετάζων νεφρούς και καρδίας για το ποιός είναι ποιητής και ποιός δεν είναι, για το ποιός εξέπεσε λόγω μέθης και από φίλος έγινε εχθρός και τούμπαλιν. Όλα αυθαίρετα, όλα αντίθετα από τα χτεσινά, όλα μυρίζοντα χαρτί υγείας. Κι επειδή, όπως λένε στη δευτέρας κλάσεως Θεσσαλία, κάθε αρνάκι από το ποδαράκι του κρέμεται, τα τελευταία χρόνια, συν θεώ, δεν υπάρχει σύντροφος που να μη την κάνει ποιήτρια, για να έχει διαρκώς προ οφθαλμών ως κάρφο το αχυράκι που κατηγορεί στους άλλους. Καλά, η ποίηση δεν σε άλλαξε που δεν σε άλλαξε, δεν δοκιμάζεις λίγο Άγιον Όρος. Που ξέρεις; Να πεθαίνεις τόσο φτωχός είναι άδικο.
3-8-2016

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΕΙ ΤΗ ΦΗΜΗ ΤΟΥ

Κάπου σκληρά αληθεύει ο καθένας
και σωπαίνει
γιατί τον έμαθαν πως εκεί που αληθεύουμε
δε σηκώνει το φόρεμά της
μ' ένα καλώς ορίσατε στην κόλαση η ποίηση.
Γι αυτό όταν περνάω νύχτα με αυτοκίνητο
Ορφέως χαμηλά να κόψω δρόμο είναι που πέφτω
εκεί που νέος αλήθεψα φορτώνοντας κιβώτιο με τέχνη
σ' όλα της επαρχίας τα φορτηγά
συνένοχος με τον ευαίσθητο φαρμακοποιό
που διανυκτερεύει, κληρονόμος
των άτακτων παιδιών του προπολεμικού αστού.
Εσείς μπορείτε, όχι εγώ,
να προσκυνάτε όσο θέλετε
τον κατοχικό μαυραγορίτη κι εργολάβο, μα εγώ
είμαι ο νέγρος της αυλής σας
που σας άφησε άφωνους, όταν πήρε ψυχές
και κάθισε μαζί σας στο τραπέζι.

Η παράξενη ανθεκτικότητα ενός ευπώλητου

Έτσι λέγαμε: Το Τάλγκο του Αλεξάκη, αληθινή μας
Βουγιουκλάκη η Μπέτυ Λιβανού, εκτός οθόνης
στον παράδρομο της Μιχαήλ Βόδα πιο ψεύτικη
όντας αληθινή, που να ξεμένεις από λόγια που σε κοίταξε
Δεν έιχε γίνει ακόμα ο έρωτικός μας βίος
περάσματα από αμέρικαν μούβι,θέλαμε άθελά μας
να πνιγούμε μες στο βλέμμα της, μας πλήγωνε τόσο
η ομορφιά της που ήταν τραύμα που ξεχνούσαμε
σε κάποιαν άκρη του μυαλού εκτός οθόνης.
Ήταν για μας, τους λίγο πειραγμένους, λίγο άτσαλους
σχεδόν μια ντροπή για έναν επίγειο παράδεισο.
Έτσι, για να μη λέμε πως μας καταποντίζει ο χρόνος άδικα.