O αγνωστός μου Χρήστος Μαυρής

Χωρίς να τον ξέρω και να με ξέρει κάποιος Χρήστος Μαυρής, ποιητής της σειράς όπως είδα, με προκάλεσε εχτές και τον γ@μησ@… Περαστικά.
Εντάξει, εσείς οι 50 που βάλατε λάικ νιώθετε λίγο μαλάκες τώρα, αλλά δεν πειράζει.

Μια ωραία ατμόσφαιρα

Μπορεί να προσπαθήσατε να κάνετε τη λογοτεχνία σαν προεκλογικό αγώνα στο κωλοχώρι σας , αλλά η εποχή έχει παρέλθει. Εσείς θα τρέχετε πάνω κάτω τη Σόλωνος και τα περίχωρα με την έγνοια να πιάνετε έναν έναν για να κάνετε τους θιγμένους ψυχασθενείς, κι εγώ θα είμαι εδώ, χαλαρός, ευάερος, ευήλιος, και θα ζω όχι σαν ερημίτης (ψυχίατρε να δε δει γιατρός), αλλά σαν μεγάλος συγγραφέας στην Κηφισιά, ήτοι χωρίς καμιά υποχρέωση να σας συγχρωτιστώ και να βλέπω τις μίζερες φάτσες σας.
Και θα σας γράφω όποτε θέλω και την οξύτητα τους ύφους θα τη δίνετε εσείς, με το πόσο επιχειρείτε να ξεγελάστε με μηχανισμούς δημοσιότητας την κοινή γνώμη. Θα σας τα βάλω σιγά σιγά και στο βιογραφικό σας στη βικιπαίδεια και θα σας έρχεται κόλπος, εσείς οι τοξικομανείς της λογοκρισίας, που δε θα μπορείτε να τα σβήσετε.
Οπότε νομίζω πως καλό είναι να συνηθίζετε.
Ξέρουμε κι εγώ κι εσείς ποιος έχει σύμπλεγμα κατωτερότητας και εναντίον ποιού. Ουρλιάζετε κατά καιρούς, αλλά θυμηθείτε ότι είστε μια μικρή υπόθεση χρόνου για μένα.
Υπάρχει τίποτα που να σας είπα ως σήμερα, υπάρχει κάτι που να είπα για τα γραφτά σας και να μην έχει κυρωθεί από τον ως τώρα χρόνο;

Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα. Μου χρειάζεστε για να ρίχνω συμβολικές φάπες όποτε μου κάνει όρεξη. Και θα σας περιποιηθώ και τη μέρα της κηδείας σας όσοι ψοφήσετε πριν από μένα. Ότι θα τα κάνω βιβλίο είναι το λιγότερο.
Αυτά πουλακίδες μου.

Υ.Γ. θα σας τα μεταφέρει και σύντομα ο παρανόικ μαθητής του προέδρου Σρεμπέρ, που έχει συμπαντική αποστολή και τον διαπερνούν ακτίνες του ήλιου από τα οπίσθια.

Δημήτρης Κανελλόπουλος, Ο Θάνατος του Αστρίτη, Κίχλη, 2018

Λυπάμαι που θα στεναχωρήσω φίλους, αλλά το βιβλίο του Κανελλόπουλου είναι μετριότατο. Θυμίζει απομνημονεύματα παραλογοτέχνη που γράφουν δεκάδες χρόνια τώρα συνταξιούχοι εκπαιδευτικοί με το εφ' άπαξ για την Κωλοπετεινίτσα. Ο Κανελλόπουλος εμφανίζεται με μεγάλο έλλειμμα αφηγηματικής τεχνικής. Είκοσι χρόνια έκθεση στην έκθεση ιδεών για τα πανεπιστήμια κάπως έπρεπε να πληρωθεί... Φτηνά τρυκ για τους δακρυγόνους και το θυμικό. Μια γραφή προσβλητική κατά βάθος στον αναγνώστη που ο στόχος της βρίσκεται στην άσκηση εξουσίας δια του λεκτικού. Το καλύτερο μέρος του βιβλίου είναι ο κατάλογος στο τέλος που κι αυτός λογοκρίνεται για την ΄ύπαρξη σλάβικων λέξεων που βρίθουν στο σλάβικο χωριό της καταγωγής του. Τράστο στο χωλ είναι το βιβλίο, εκεί όπου ένας σύγχρονος και με απόσταση αφηγητής θα έγραφε Ταγάρι στο σαλόνι. Ο αφηγητής του Παπαδιαμάντη, για να φέρω ένα παράδειγμα, δεν μιλάει ιδιωματικά στις παρεμβάσεις του, όπως ο δικός μας εδώ. Κανείς στην Ηλεία δεν έλεγε φωτιστικό οινόπνευμα γιατί κανείς δεν αγόραζε από φαρμακείο το άλλο το λευκό στη δεκαετία του εξήντα. Ψυχωτική σχέση με τη τη γλώσσα της μητέρας και αδυναμία διαχωρισμού του αφηγητή με το πατρικό ή το υϊκό σαν πατρική κληρονομιά ιδόλεκτο. Το βιβλίο θα μπορούσε να χρησιμοποηθεί απομονώνοντας τα μέρη του αφηγητή ως υλικό για μελέτη της κανονικόμορφης ψύχωσης. Από το πρώτο κιόλας διήγημα πουθενά δεν φαίνεται, παρά μονάχα στην άποψη του αφηγητή που δεν μπορεί να είναι παρών, ότι το φίδι ψόφησε. Τέτοιες αστοχίες δεν έχουν ούτε τα πρωτόλεια. Και αδυνατίζει βέβαια και την γενική άποψη των χωριανών ότι ο αστρίτης ψόφησε, που στα χέρια ενός μάστορα θα ήταν σημαντικό στοιχείο για την καταγραφή της υπερβολής που όντως είναι στοιχείο μας, των αερολόγων Ηλείων... :)

Υ.Γ.2 Και βέβαια δεν έχει κάνεις παρά να συγκρίνει τα σχέδια στο τέλος των διηγημάτων με τον κολοφώνα. Είναι σαφές ότι ο συγγράψας δεν ήθελε να αφήσει καμιά αμφιβολία για το παραλογοτεχνικόν όπου κλίνει το πόνημά του. Όλα τα παραλογοτεχνικά βιβλία εκπαιδευτικών παλιμπαιδίζουν στα σχέδια και έχουν το σύνδρομο του σεμέν στην τηλεόραση. Απορώ πως του επετράπη εκδοτικώς να τα χρησιμοποιήσει. Πολύ κιτς.

Για να τον βοηθήσω να βελτιωθεί του έγραψα κι ένα κείμενο για το πως κατά τη γνώμη μου ενθυλακώνεις ντοπιολαλιά σε ένα κείμενο.

Οχιά κι Αστρίτης
"Με κομπιναιζόν είσαι, ρε μούλε; " "Όχι, νόνα." "Οχιά κι αστρίτης!". Εδεκεί ξύπνησα. Ανακάθισα στο κρεβάτι και σκεφτόμουνα το όνειρο και που θα ξεδειλήσει... Ήρθε, αλευρωμένη και με το μάτι αίμα κόκκινο, όπως ερχόνται οι πεθαμένοι να πάρουν ζωντανούς, κι άρχισε το λακριντί: ' Όποιος, μούλε, κινάει δίκη για να υπερασπίσει τη μνήμη του γνωστού αγωνιστή πατέρα του με άλλους ανεπρόκοπους και σημαδιακούς και την παρατάει στα δικαστήρια μαζί με τ' απαυτά του και γίνεται μπουχός από την πίσω πόρτα, δεν του πρέπει να είναι άντρας. Να βάλει φουστάνι και να πάει να ξεδέσει την τριχιά από το σούγλο να την κάνει κόμπο και να βρει δέντρο να πάει να φουρκιστεί. Και συνέχισε: "Με κομπιναιζόν είσαι. ρε μούλε;" "Όχι νόνα, της λέω. '"Οχιά κι αστρίτης!" Εδεκεί ξύπνησα, λούτσα στον ιδρώτα, ο μαύρος... Χάλια το κομπιναιζόν...

Επέτειος

Νομίζεις πως σε ξέχασα εκεί ψηλά στα μαρμαράκια
πως είμαι πια πολύ καλά για να σου θυμηθώ
πως δεν ήταν στο χέρι σου να πάρω αυτό το σ' αγαπώ
ριγμένο γράμμα γράμμα στο ουρλιαχτό και το ασήμαντο
όμως θυμάμαι, γράφω και θυμάμαι
πως σου έφτιαξα ένα όνομα ν' αντέχω στις κακοκαιριές
πως είδα αυτό το αμίλητο να με ανυψώνει
πάνω από τους γκρεμούς στα άκρα ζόρικα του κόσμου
πως σου το πήρα εντέλει γιατί το 'θέλα στο φως
γραμμένο ομολογημένο φωναγμένο ως τα πέρατα
να σχεδιάζει μια αγκαλιά που άλλος κανείς
να με νομίζουνε νεκρό κι εγώ να τους δαγκώνω
να τους τραβάω τα σπλάχνα στ' όνομά σου εκδίκηση
εγώ ο απόκρυφά σου έως θανάτου αγαπημένος
μ' ένα στεφάνι τριαντάφυλλα παντοτεινός σου άγγελος.
Επειδή δε γινόταν να μη σε πονώ κι επειδή
δεν ήτανε στο χέρι σου να μην το συνομολογήσεις
στο πήρα αυτό το σ' αγαπώ μητέρα κι ύστερα
σε γνώρισα σ' όλου του κόσμου τα μη τέρατα.

Απόστροφή

Στο έμπα του Πύργου στου ακτινολόγου,
Παπαλεωνίδας έγραφε
τα στήθη που σε βύζαξαν του Κάλβου
τα είδες μια φορά
και μέσα στη ντροπή της γύμνιας της
επήρες την απόφαση να την ελευθερώσεις
σε κάθε απ' τις γυναίκες που θα στέκονταν
γυμνή μπροστά σου πριν την αγκαλιά.
Εδώ ο Κοκώνης, ο Κοκονέτσης και οι φυλακές
που διψασμένη την εχλεύαζε ο φρουρός
να πάει ένα σταφύλι και νερό της βίκας
στον κρατούμενο αδελφό, εδώ το Επαρχείον
η Αγία Κυριακή τα Χαλικιάτικα
εδώ ο δεσπότης ο Αντώνιος
που έκλαιγε ψάλλοντας το "φως ιλαρόν"
όσο να πάει στου βουνού τη κυβέρνηση
Ασυγχώρητη πόλη στην ψυχή της μάνας μου
δεν έγραψα για σας να μ' αγαπάτε
παράγοντες της λίγδας και του γράμματος
ανάξιοι πεπτοκώτες του τοπίου.

Κώστας Κουτσουρέλης, ο ασθενής της ήττας

Καταλαβαίνω τον Κώστα Κουτσουρέλη, μόνο που θα πρέπει να καταλάβει ότι μπορείς να μην περιαυτολογείς αλλά να ψυχαναλύεσαι. Ο συγκεκριμένος δεν φαίνεται να έχει σθένος να χειρίζεται τις ήττες. Το Νέον Πλανόδιον έχει κλείσει από καιρό στη χάρτινη μορφή του, αλλά δεν το παραδέχεται για να μη δεχτεί τις συνέπειες. Παίζει την ποιητική του συλλογή ο Κρέων επί του Πλανοδίου. Η παρακολούθηση της εκκρεμούς δίκης σταμάτησε γιατί οι φίλοι του ηττήθηκαν, αλλά πάλι δεν έβγαλε κιχ. Το ίδιο και για την αποτυχημένη του συλλογή που ανέφερα παραπάνω.
Ο χρόνος είναι αμείλικτος και η ήττα του χρόνου δεν μπορεί να αποσιωπηθεί. Ο Κουτσουρέλης θέλει να διακριθεί, αλλά δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο της ακαδημαϊκής καριέρας στην ποίηση. Παραμένει ο ποιητής του ενός σονέτου και επέρχεται ήττα που δεν θα μπορεί να αποσιωπήσει. Μετατρέπει τους αναγνώστες σε «όχλο» κατά το πουτάνα είναι αυτή που δεν θέλει εμάς, γιατί του λείπει το ταλέντο για να γράψει σε διπλό κλειδί. Βιβλιακός και λόγιος έχει μονάχα τη συνείδηση του αριστουργήματος που δεν μπορεί να παράγει. Και πενθεί από άρθρου εις άρθρον.
Η ποίηση όμως δεν είναι εξουσία αιθούσης , δεν έχει χωροφύλακα για να βάλει κάτω τον αναγνώστη να σε αγαπήσει. Πράγμα που με το οποίο ο Κουτσουρέλης φλερτάρει ακατάσχετα. Προσωπικά δεν με έχει πείσει . Μπορεί να γοητεύει ανθρώπους που δεν ξέρουν μια ξένη γλώσσα και ονειρεύονται πανεπιστημιακά εχέγγυα, αλλά όχι εμένα που αυτά τα θεωρώ ελαττώματα για έναν ποιητή.

Υ.Γ Ο καιρός θα δείξει. Όπως έδειξε και με το Βλαβιανό και το Βρόντο. Το γράφω εδώ για να μην νομίζουν μερικοί μερικοί ότι τους πείθουν όλους. Το κυκλωματάκι τους και αν.

Οι Πρώην Φίλοι μου Γαμάνε Φάλαινες

Το ζήτημα είναι ν΄αποφεύγεις τις στραβές
Ο ανεμιστήρας φυσάει γενικά σκατά
και ο καθένας έρχεται στον κόσμο αυτό κυρίως
για να φθαρεί σε προαποφασισμένους εθισμούς
που έχουν εξήγηση αλλά τους γουστάρουμε
με την ελπίδα ενός λιγάκι πιο γλυκού θανάτου.
Τη γνώρισα στο μπαρ πηγαίναμε αγκαλιά
κι εκεί μου ήρθε για να τη ρωτήσω
αν ξεπετάει κατουρημένες πούτσες κι ύστερα
ούτε που τη θυμάμαι κι αν το έκανε.
Η ομορφιά είναι τιμωρία κλείνει κάποτε
μουνιά που τα τρυπάει με παραμάνες
κλωτσάει σκουπιδοτενεκέδες πρωϊνούς
κι έπειτα ψάχνει λίγη αθώα σάρκα
σε ποιήματα για δυο βυζιά ουράνια τόξα.
Το ζήτημα είναι ν΄αποφεύγεις τις στραβές
αυτός που θέλει εξηγήσεις καθαρές
ζητάει πολυτέλειες στον κόσμο μας
που ήρθαμε για να φθαρούμε και να φύγουμε
μες στα σκατά που εξακοντίζουν οι ανεμιστήρες.
Ενώ, εν τω μεταξύ, οι πρώην φίλοι μου
είναι όλοι οικολόγοι και γαμάνε φάλαινες
παίρνουν τα ψυχοφάρμακά τους και τηλεφωνούν
για να μου υπενθυμήσουν πως εγώ είμαι ο τρελός.

Ήταν ωραία εποχή

Ήταν ωραία εποχή. Κι ο τελευταίος είχε μια μάνα κι εγώ όχι. Κυρίως γιατί οι λέξεις με γελούσαν έτσι χαλασμένες με τα γρανάζια τους γεμάτα άμμο, μισοσπασμένες με τις σημασίες τους εδώ κι εκεί που να μη. Δεν ήξερα τότε πως ήταν μέσα από τις ίδιες αυτές λέξεις και γράφοντας κατά το θέλω και κατά το μου λείπει θα έφτιαχνα πλατυτέρες και γλυκοφιλούσες και ρόδα αμάραντα αγκαλιές να κατοικήσω όχι μονάχα εγώ αλλά και άλλοι κατά το βασανάκι του ο καθένας τόσο. Και πως θα ήταν εκεί που τα κρυμμένα στα ίδια τα δάκρυα που έχει κάθε συνάντηση με τη διαφάνεια του κόσμου θα ανακάλυπτα πως υπήρξα εξαρχής ο αγαπημένος των λέξεων και ο αγαπημένος.

Νεκρός

Η δόξα αγαπάει τις αντιφάσεις των απόψεων
τα ξεπουλήματα των φίλων,
ειδικά η δόξα που τρέφεται με οινόπνευμα.
Και που έγινες σκύλος αγοραίος του τίποτα
και που άσκησες λογοκρισία, που ήσουν
ανάξιος μιας γυναίκας όμορφης και σέρνεσαι
πίσω από βακέτες επαρχίας
που μόλις πας προς καθαρεύουσα
σέρνονται τα ελληνικά σου τι μ' αυτό;
Παίζεις τέσσερα πλήκτρα
από τα εξηντατέσσερα που παίζω
και πολύ σύντομα θα μάθεις πως
αν δε μιλήσω εγώ για σένα
είσαι απλώς ένας αλκοολικός
που προσπαθεί να κρύψει την απόγνωση.

Το Πάθημα του Συνθέτου

Όταν στο βάλτο της Κλαυθμώνος του έλεγα για συγκεκριμένο ποιητή τις αμφιβολίες μου, με καταβρόντηξε με βροντές, ότι τον ζήλευα, κι όχι ότι η πουτάνα η δημοσιότητα τον είχε κάνει τυφλό. Όταν ανέβηκε η ψείρα στο γιακά και το κύκλωμα της μνησικακίας εν Ελλάδι ήθελε να αποσβέσει τη συνενοχή της κουμπαριάς του και τις εξυπηρετήσεις από τον συγκεκριμένο, ο βροντώδης τύπος, αφελώς αναρωτιόταν αν είχε μελοποιήσει Έλληνα ποιητή ή λογοκλοπή Αγγλίδας ποιητρίας. Λες και κανείς δεν τον είχε προειδοποιήσει. Είθισται οι παλιοί εξωκοινοβουλευτικοί της αριστεράς να έχουν όλα τα βροντώδη χαρίσματα του σταλινισμού και κυρίως τη δυσκολία ανάληψης ευθυνών για τα λεγόμενα και τα πεπραγμένα τους. Τα βρόντηξα κι εγώ και από το συγκεκριμένο, ως μη σοβαρό και ευκόλως υποκύπτοντα στα γυαλιστερά του παρόντος, δεν θέλω να ακούσω και να διαβάσω τίποτα. Το πάθημά του μου φέρνει γέλιο, πως το λένε... βροντώδες.

Αντώνης Ψάλτης, αποδεχόμενος την αποτυχία του

Ο Αντώνης Ψάλτης, ξέρει ποιος που και πότε έβγαλε ή σχεδιάζει να βγάλει βιβλίο. Είναι ένας ηδονοβλεψίας της ποιήσεως των άλλων. Αν ήταν μεγάλο ταλέντο θα επιχειρούσε να αφομοιώσει έργω τα προϊόντα των ηδονοβλεπτικών του εξορμήσεων, αλλά τι ταλέντο να έχει κάποιος που γράφει:
Κλειστοί διαβήτες

α'με αποστάξεις οινόβρεχτης νυχτωσύνης
μετρώ του σύμπαντου τις υποσημειώσεις

Έτσι μαθηματικά, αφού τα έσκασε σε δυο εκδότες για να αγοράσει πρεστίζ και αφού ο χρόνος της ρεμπωϊκής οινοφλυγίας του βίου τον άφησε πίσω, αρχίζει να το παραδέχεται στην τελευταία συλλογή του πως απέτυχε. Κι αυτό για μας που τον ξέρουμε δεν είναι πόζα. Είναι ένας έσχατος ηρωϊσμός του μπανιστηριτζή που από τσογλάνι που ήταν βλέπει τώρα αμείλικτα τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού και του τηλεφώνου να του έρχονται, νεότερα κωλόπαιδα επιχειρούν τα ρεμπωϊκά άλματα, κοιτάει και λίγο το συκώτι και τις φάπες που έχει φάει από το σινάφι ως ποιητής και προσγειώνεται. Και οι θεωρίες περί γενιών επαναστάσεων και κοσμογονικών αλλαγών στην ποίηση γίνονται ψαθάκι και δε βαριέσαι στην Τρίγωνη Πλατεία στο διάλειμμα από κάποιο δικόγραφο. Τις αθλιότητες της συμπεριφοράς του ως υποσχόμενος ποιητής του τις χαρίζουμε. Μας αρκεί ότι θα θυμάται και επιβεβαιώνει τις μικρές μας προφητείες σε ανύποπτο χρόνο για το τέλος του.

Αντώνης Ψάλτης: Βασίλειο για ένα Μολύβι, Κέδρος, 2018