Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2018

Περί Λογκλοπής και Γελοιοποιήσεως

Μη βιάζεστε, όλοι θα πάρετε:
1) Ο Πατίλης δεν εμφανίζεται ποτέ μόνος του, αλλά με ένεργούμενα που δεν ξέρουν τί τους γίνεται.
2)  Ότα έσκασαν τα περί λογοκλοπών, ο Πατίλης είχε το στόμα δεμένο, γιατί έβγαζαν βιβλία η πρώην και η νυν συντροφός του στη Νεφέλη, όπου εργαζόταν ο Βλαβιανός και επιπλέον έκαναν και διορθώσεις.
3) Η παρέα του Πλανόδιου είναι όλη γελοιοποιημένη, γιατί τους είχα προειδοποιήσει ότι κάτι δεν πάει καλά.
4) Ο Πατίλης ανακίνησε θέμα δια του ενεργουμένου του κου Κουτσουρέλη για να αποσείσει τη γελοιοποίηση σε χρόνο άσχετο.
5) Για τούτο θα έπρεπε να υποτιμήσει τις ανακαλύψεις των άλλων για λογοκλοπές όταν το έκανε γαργάρα από συμφέρον.
6) Ένας άνθρωπος που σε κάθε του φράση κάνει δυο παραπομπές σε αυθεντίες, δεν είναι λογοκλόπος απλώς, έχει πάθηση που πιθανόν να έχει ξαναεμφανιστεί στη λογοτεχνία. Από εκεί και η ηπιότητα αντιμετωπίσεως του γεγονότος.
7) Οτιδήποτε προστεθεί θα υπάρχει στο βιβλίο που ετοιμάζω, όπου θα φαίνεται καθαρά η κραβαρίτικη πονηριά των γελοιοποιημένων να αποκρύψουν το γεγονός ότι έκρυψαν λογοκλοπή στον καιρό της επειδή ήταν εξαγορασμένοι.
8) Το ενεργούμενο φωνάζει πολύ και κάτι θέλει να κρύψει. Έχει συλληφθεί να μην ξέρει στοιχειώδη ισπανικά από το Δημήτρη Αγγελή.
Καλά Χριστούγενα πανέξυπνοι, να ακούσετε το Εγώ καλά σου τα λεγα του Διονυσίου. Στην αρχή το φημισμένο ταξίμι που λέγεται και του μαλάκα.|

Τετάρτη 13 Ιουνίου 2018

Ο Γιάννης Πατίλης έχασε τη δίκη απέναντι στο Βασίλη Λαλιώτη

Ο Γιάννης Πατίλης, ο επονομαζόμενος και χαϊδευτικά, εισαγγελέας της λογοτεχνίας, επέλεξε το αληθινό δικαστήριο για να κατηγορήσει το Βασίλη Λαλιώτη ως υβριστή.
Η υπόθεση έκλεισε τελεσίδικα εναντίον του και ο κος Πατίλης υποχρεώθηκε να πληρώσει τα έξοδα της δίκης.
Φαίνεται όμως ότι ο «εισαγγελεύς» της λογοτεχνίας έχει ανομικές συμπεριφορές και μια δυσανεξία να δεχτεί δημόσια τις συμπεριφορές του εν κρυπτώ.
Κε Πατίλη επιλέξατε και χάσατε, προσωπικώς.
Ο νόμος δεν είναι οι τακτικές του πάλαι ποτέ περιοδικού σας, να ισοσκελίζετε τα προσωπικά σας πεπραγμένα με συμβόλαια προππαπούδων ή ήττες του αντιδίκου σας που ως αποφάσεις του νόμου σέβεται και μαζί και τον αντίδικο.
Θα σας το γράψω με κεφαλαία για να το αφομοιώστε:
ΚΥΡΙΕ ΠΑΤΙΛΗ ΞΕΚΙΝΗΣΑΤΕ ΑΓΩΓΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΟΥ ΓΙΑ ΕΞΥΒΡΙΣΗ
ΚΑΙ ΧΑΣΑΤΕ ΤΗ ΔΙΚΗ ΚΑΙ ΠΛΗΡΩΣΑΤΕ ΩΣ ΧΑΜΕΝΟΣ ΤΑ ΕΞΟΔΑ
Εσείς διαλέξατε αυτό το δρόμο, εσείς χάσατε. Παρακαλώ στο μέλλον να είστε
πιο προσεκτικός και κυρίως να συνυπολογίζετε τη διαφορά που έχετε από τον
αληθινό νόμο στην παραμορφωμένη αντίληψή σας γι αυτόν.
Δεν παίζουμε ρόλους στο Ζητιάνο του Καρκαβίτσα, κε Πατίλη.
Και η δικαιοσύνη δεν είναι μανούλα που κάνει τα πείσματα
των κακομαθημένων παιδιών.
Το ότι μπορείτε να κρύβεστε λόγω σχέσεων με τους δημοσιογράφους των
πολιτιστικών, σας σώζει προσωρινά. Η απόφαση αυτή θα συνοδεύει τη βιογραφία σας όπως όλων.
Εσείς χάσατε ο Γιάννης Πατίλης που βλέπετε στον καθρέπτη σας προσωπικά.
Πρέπει να έχετε το σθένος να το αντιμετωπίσετε. Kουράγιο.
Δεν ισοσκελίζεται με κανένα άλλο επιχείρημά σας. Σε λογικό άνθρωπο και γέροντα
σχεδόν απευθύνομαι, όχι σε μειράκιο.
Το να το κρύβετε , το να χρησιμοποιείτε άλλες υποθέσεις για προκάλυψη, και τρίτους για ενεργούμενα, δεν απαλύνει τη γελοιότητα να επικαλεστείτε το νόμο
και το γεγονός να γυρίσει εναντίον σας. Είστε υπερευαισθητούλης και στο φως
του νόμου χαμένος. Θα σας κοστίσει λιγότερο να αλλάξετε συμπεριφορά.

Ευχαριστώ

Σάββατο 9 Ιουνίου 2018

Κώστας Μ. Μια Επιστολή

… Στα ερωτήματά σου:
Ναι τότε ζήλεψα τα ποιήματα που μου έστειλες. Τα δικά μου μπροστά τους
ήταν σαν κουτσουλιές περιστεριού.
Ναι για μένα έγραψε ο Βαρβέρης το ποίημα Ρέκβιεμ για ένα μαλάκα γιατί
του είχα ψήσει το ψάρι στα χείλη, όπως και σε παρα πολλούς άλλους.
Ναι είμαι υπερεκτιμημένος και ελέγχω πλήρως τη δημοσιότητα κινώντας
νήματα προς κάθε κατεύθυνση. Δεν το πετυχαίνω πάντα.
Γι όλα αυτά που σωστά επισήμανες και για κάθε συμπεριφορά μου που
ήταν απρεπής και καταχρηστική σου ζητάω συγνώμη
Κώστας Μ.

Πέμπτη 7 Ιουνίου 2018

Παραλλαγές στην Προδοσία Ενός Πατέρα

Ρε μπάρμπα, του λέω στο όνειρο, τι φτιάνεις εδώ; Το κτίριο ήταν όπως της Αγροτικής Τράπεζας στη λεωφόρο της Αμαλιάδας. Εκείνος με κουστούμι αλλά χωρίς γραβάτα και ζώνη, όπως πήγαιναν οι αγρότες να μιλήσουν για τα δάνεια, λίγο κυρτοί να μην τους κάθεται καλά το ρούχο. Πες του γιου μου του ανεπρόκοπου, άρχισε, βρυκόλακας θα γίνω και θα του πάθουν τα παιδιά, που με άφηκε εδεκεί στα δικαστήρια, μια ψυχή ξεφτιλισμένη. Αφού δεν είχε τ' απαυτά για να τα βγάλει πέρα, τι μου ανακάτωσε την ψυχή στα δικαστήρια; Επειδή κατάλαβα του λέω: Δεν είναι κακός ο Δημήτρης, του λέω, μονάχα τσαλαφός. Πες του, μου λέει, να έρθει πηλάλα να πάρει την ψυχή μου από εδωχάμω που την παραπέταξε, ο αποριγμένος, γιατί θα τονε βρει κακό. Κι αυτόν και τη φαμίλια του. Με παράτηξε ρε, καταλαβαίνεις ο προδότης, μα θα τονε σιάξω εγώ. Να πάει να φουρκιστεί το κάθαρμα.

(Πως θα έλεγε ο Στήβεν Δαίδαλος... Λέγε Ιησουίτη...
Πατέρας που θυμώνει
τα μάτια ξεριζώνει
ζήτησε συγνώμη
ζήτησε συγγνώμη)

Σαράντα μέρες νηστεία, να τους διαβάζει ο παπάς ούλους και σαρανταλείτουργο κι απέκει θα δω. Το γιορτόπιασμα, το σημαδεμένο. Μη χέσω την ώρα που τον έσπειρα. Σώπα μπάρμπα, του είπα, και πετάχτηκα... Από την Αγία Κυριακή της Κάτω Κηφισιάς έρχομαι. Πήγα να του βάλω ένα κεράκι, όπως σε όλες τις ψυχές τις πειραγμένες, και του γιου του μαζί.

Παρασκευή 1 Ιουνίου 2018

Ο κος Γιώργος Δάγλας

Ήρθε μια κυρία από κάποιες εκδόσεις και ήθελε να της μεταφράσω 135 σελίδες ποιήματα εκ της Ισπανικής και 200 εκ της Ελληνικής στα Ισπανικά. Δεν ήταν ότι ήθελε να τις μεταφράσω δωρεάν, ήταν που στην ανθολογία δεν με είχε μέσα.
Θ'αρχίσω φάπες στο εκδοτικό περιθώριο... έχουν αποθρασυνθεί. :)
Εντάξει, κύριε Δάγλα μου;

Πέμπτη 31 Μαΐου 2018

O αγνωστός μου Χρήστος Μαυρής

Χωρίς να τον ξέρω και να με ξέρει κάποιος Χρήστος Μαυρής, ποιητής της σειράς όπως είδα, με προκάλεσε εχτές και τον γ@μησ@… Περαστικά.
Εντάξει, εσείς οι 50 που βάλατε λάικ νιώθετε λίγο μαλάκες τώρα, αλλά δεν πειράζει.

2018-05-31 21_55_14-(1) Δημήτρης Κανελλόπουλος - Opera

Μια ωραία ατμόσφαιρα

Μπορεί να προσπαθήσατε να κάνετε τη λογοτεχνία σαν προεκλογικό αγώνα στο κωλοχώρι σας , αλλά η εποχή έχει παρέλθει. Εσείς θα τρέχετε πάνω κάτω τη Σόλωνος και τα περίχωρα με την έγνοια να πιάνετε έναν έναν για να κάνετε τους θιγμένους ψυχασθενείς, κι εγώ θα είμαι εδώ, χαλαρός, ευάερος, ευήλιος, και θα ζω όχι σαν ερημίτης (ψυχίατρε να δε δει γιατρός), αλλά σαν μεγάλος συγγραφέας στην Κηφισιά, ήτοι χωρίς καμιά υποχρέωση να σας συγχρωτιστώ και να βλέπω τις μίζερες φάτσες σας.
Και θα σας γράφω όποτε θέλω και την οξύτητα τους ύφους θα τη δίνετε εσείς, με το πόσο επιχειρείτε να ξεγελάστε με μηχανισμούς δημοσιότητας την κοινή γνώμη. Θα σας τα βάλω σιγά σιγά και στο βιογραφικό σας στη βικιπαίδεια και θα σας έρχεται κόλπος, εσείς οι τοξικομανείς της λογοκρισίας, που δε θα μπορείτε να τα σβήσετε.
Οπότε νομίζω πως καλό είναι να συνηθίζετε.
Ξέρουμε κι εγώ κι εσείς ποιος έχει σύμπλεγμα κατωτερότητας και εναντίον ποιού. Ουρλιάζετε κατά καιρούς, αλλά θυμηθείτε ότι είστε μια μικρή υπόθεση χρόνου για μένα.
Υπάρχει τίποτα που να σας είπα ως σήμερα, υπάρχει κάτι που να είπα για τα γραφτά σας και να μην έχει κυρωθεί από τον ως τώρα χρόνο;

Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα. Μου χρειάζεστε για να ρίχνω συμβολικές φάπες όποτε μου κάνει όρεξη. Και θα σας περιποιηθώ και τη μέρα της κηδείας σας όσοι ψοφήσετε πριν από μένα. Ότι θα τα κάνω βιβλίο είναι το λιγότερο.
Αυτά πουλακίδες μου.

Υ.Γ. θα σας τα μεταφέρει και σύντομα ο παρανόικ μαθητής του προέδρου Σρεμπέρ, που έχει συμπαντική αποστολή και τον διαπερνούν ακτίνες του ήλιου από τα οπίσθια. Smile

Δημήτρης Κανελλόπουλος, Ο Θάνατος του Αστρίτη, Κίχλη, 2018

Λυπάμαι που θα στεναχωρήσω φίλους, αλλά το βιβλίο του Κανελλόπουλου είναι μετριότατο. Θυμίζει απομνημονεύματα παραλογοτέχνη που γράφουν δεκάδες χρόνια τώρα συνταξιούχοι εκπαιδευτικοί με το εφ' άπαξ για την Κωλοπετεινίτσα. Ο Κανελλόπουλος εμφανίζεται με μεγάλο έλλειμμα αφηγηματικής τεχνικής. Είκοσι χρόνια έκθεση στην έκθεση ιδεών για τα πανεπιστήμια κάπως έπρεπε να πληρωθεί... Φτηνά τρυκ για τους δακρυγόνους και το θυμικό. Μια γραφή προσβλητική κατά βάθος στον αναγνώστη που ο στόχος της βρίσκεται στην άσκηση εξουσίας δια του λεκτικού. Το καλύτερο μέρος του βιβλίου είναι ο κατάλογος στο τέλος που κι αυτός λογοκρίνεται για την ΄ύπαρξη σλάβικων λέξεων που βρίθουν στο σλάβικο χωριό της καταγωγής του. Τράστο στο χωλ είναι το βιβλίο, εκεί όπου ένας σύγχρονος και με απόσταση αφηγητής θα έγραφε Ταγάρι στο σαλόνι. Ο αφηγητής του Παπαδιαμάντη, για να φέρω ένα παράδειγμα, δεν μιλάει ιδιωματικά στις παρεμβάσεις του, όπως ο δικός μας εδώ. Κανείς στην Ηλεία δεν έλεγε φωτιστικό οινόπνευμα γιατί κανείς δεν αγόραζε από φαρμακείο το άλλο το λευκό στη δεκαετία του εξήντα. Ψυχωτική σχέση με τη τη γλώσσα της μητέρας και αδυναμία διαχωρισμού του αφηγητή με το πατρικό ή το υϊκό σαν πατρική κληρονομιά ιδόλεκτο. Το βιβλίο θα μπορούσε να χρησιμοποηθεί απομονώνοντας τα μέρη του αφηγητή ως υλικό για μελέτη της κανονικόμορφης ψύχωσης. Από το πρώτο κιόλας διήγημα πουθενά δεν φαίνεται, παρά μονάχα στην άποψη του αφηγητή που δεν μπορεί να είναι παρών, ότι το φίδι ψόφησε. Τέτοιες αστοχίες δεν έχουν ούτε τα πρωτόλεια. Και αδυνατίζει βέβαια και την γενική άποψη των χωριανών ότι ο αστρίτης ψόφησε, που στα χέρια ενός μάστορα θα ήταν σημαντικό στοιχείο για την καταγραφή της υπερβολής που όντως είναι στοιχείο μας, των αερολόγων Ηλείων... :)


Υ.Γ.2 Και βέβαια δεν έχει κάνεις παρά να συγκρίνει τα σχέδια στο τέλος των διηγημάτων με τον κολοφώνα. Είναι σαφές ότι ο συγγράψας δεν ήθελε να αφήσει καμιά αμφιβολία για το παραλογοτεχνικόν όπου κλίνει το πόνημά του. Όλα τα παραλογοτεχνικά βιβλία εκπαιδευτικών παλιμπαιδίζουν στα σχέδια και έχουν το σύνδρομο του σεμέν στην τηλεόραση. Απορώ πως του επετράπη εκδοτικώς να τα χρησιμοποιήσει. Πολύ κιτς.

Για να τον βοηθήσω να βελτιωθεί του έγραψα κι ένα κείμενο για το πως κατά τη γνώμη μου ενθυλακώνεις ντοπιολαλιά σε ένα κείμενο.

Οχιά κι Αστρίτης
"Με κομπιναιζόν είσαι, ρε μούλε; " "Όχι, νόνα." "Οχιά κι αστρίτης!". Εδεκεί ξύπνησα. Ανακάθισα στο κρεβάτι και σκεφτόμουνα το όνειρο και που θα ξεδειλήσει... Ήρθε, αλευρωμένη και με το μάτι αίμα κόκκινο, όπως ερχόνται οι πεθαμένοι να πάρουν ζωντανούς, κι άρχισε το λακριντί: ' Όποιος, μούλε, κινάει δίκη για να υπερασπίσει τη μνήμη του γνωστού αγωνιστή πατέρα του με άλλους ανεπρόκοπους και σημαδιακούς και την παρατάει στα δικαστήρια μαζί με τ' απαυτά του και γίνεται μπουχός από την πίσω πόρτα, δεν του πρέπει να είναι άντρας. Να βάλει φουστάνι και να πάει να ξεδέσει την τριχιά από το σούγλο να την κάνει κόμπο και να βρει δέντρο να πάει να φουρκιστεί. Και συνέχισε: "Με κομπιναιζόν είσαι. ρε μούλε;" "Όχι νόνα, της λέω. '"Οχιά κι αστρίτης!" Εδεκεί ξύπνησα, λούτσα στον ιδρώτα, ο μαύρος... Χάλια το κομπιναιζόν...

Κυριακή 20 Μαΐου 2018

Επέτειος

Νομίζεις πως σε ξέχασα εκεί ψηλά στα μαρμαράκια
πως είμαι πια πολύ καλά για να σου θυμηθώ
πως δεν ήταν στο χέρι σου να πάρω αυτό το σ' αγαπώ
ριγμένο γράμμα γράμμα στο ουρλιαχτό και το ασήμαντο
όμως θυμάμαι, γράφω και θυμάμαι
πως σου έφτιαξα ένα όνομα ν' αντέχω στις κακοκαιριές
πως είδα αυτό το αμίλητο να με ανυψώνει
πάνω από τους γκρεμούς στα άκρα ζόρικα του κόσμου
πως σου το πήρα εντέλει γιατί το 'θέλα στο φως
γραμμένο ομολογημένο φωναγμένο ως τα πέρατα
να σχεδιάζει μια αγκαλιά που άλλος κανείς
να με νομίζουνε νεκρό κι εγώ να τους δαγκώνω
να τους τραβάω τα σπλάχνα στ' όνομά σου εκδίκηση
εγώ ο απόκρυφά σου έως θανάτου αγαπημένος
μ' ένα στεφάνι τριαντάφυλλα παντοτεινός σου άγγελος.
Επειδή δε γινόταν να μη σε πονώ κι επειδή
δεν ήτανε στο χέρι σου να μην το συνομολογήσεις
στο πήρα αυτό το σ' αγαπώ μητέρα κι ύστερα
σε γνώρισα σ' όλου του κόσμου τα μη τέρατα.

Σάββατο 19 Μαΐου 2018

Απόστροφή

Στο έμπα του Πύργου στου ακτινολόγου,
Παπαλεωνίδας έγραφε
τα στήθη που σε βύζαξαν του Κάλβου
τα είδες μια φορά
και μέσα στη ντροπή της γύμνιας της
επήρες την απόφαση να την ελευθερώσεις
σε κάθε απ' τις γυναίκες που θα στέκονταν
γυμνή μπροστά σου πριν την αγκαλιά.
Εδώ ο Κοκώνης, ο Κοκονέτσης και οι φυλακές
που διψασμένη την εχλεύαζε ο φρουρός
να πάει ένα σταφύλι και νερό της βίκας
στον κρατούμενο αδελφό, εδώ το Επαρχείον
η Αγία Κυριακή τα Χαλικιάτικα
εδώ ο δεσπότης ο Αντώνιος
που έκλαιγε ψάλλοντας το "φως ιλαρόν"
όσο να πάει στου βουνού τη κυβέρνηση
Ασυγχώρητη πόλη στην ψυχή της μάνας μου
δεν έγραψα για σας να μ' αγαπάτε
παράγοντες της λίγδας και του γράμματος
ανάξιοι πεπτοκώτες του τοπίου.

Τετάρτη 16 Μαΐου 2018

Κώστας Κουτσουρέλης, ο ασθενής της ήττας

Καταλαβαίνω τον Κώστα Κουτσουρέλη, μόνο που θα πρέπει να καταλάβει ότι μπορείς να μην περιαυτολογείς αλλά να ψυχαναλύεσαι. Ο συγκεκριμένος δεν φαίνεται να έχει σθένος να χειρίζεται τις ήττες. Το Νέον Πλανόδιον έχει κλείσει από καιρό στη χάρτινη μορφή του, αλλά δεν το παραδέχεται για να μη δεχτεί τις συνέπειες. Παίζει την ποιητική του συλλογή ο Κρέων επί του Πλανοδίου. Η παρακολούθηση της εκκρεμούς δίκης σταμάτησε γιατί οι φίλοι του ηττήθηκαν, αλλά πάλι δεν έβγαλε κιχ. Το ίδιο και για την αποτυχημένη του συλλογή που ανέφερα παραπάνω.
Ο χρόνος είναι αμείλικτος και η ήττα του χρόνου δεν μπορεί να αποσιωπηθεί. Ο Κουτσουρέλης θέλει να διακριθεί, αλλά δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο της ακαδημαϊκής καριέρας στην ποίηση. Παραμένει ο ποιητής του ενός σονέτου και επέρχεται ήττα που δεν θα μπορεί να αποσιωπήσει. Μετατρέπει τους αναγνώστες σε «όχλο» κατά το πουτάνα είναι αυτή που δεν θέλει εμάς, γιατί του λείπει το ταλέντο για να γράψει σε διπλό κλειδί. Βιβλιακός και λόγιος έχει μονάχα τη συνείδηση του αριστουργήματος που δεν μπορεί να παράγει. Και πενθεί από άρθρου εις άρθρον.
Η ποίηση όμως δεν είναι εξουσία αιθούσης , δεν έχει χωροφύλακα για να βάλει κάτω τον αναγνώστη να σε αγαπήσει. Πράγμα που με το οποίο ο Κουτσουρέλης φλερτάρει ακατάσχετα. Προσωπικά δεν με έχει πείσει . Μπορεί να γοητεύει ανθρώπους που δεν ξέρουν μια ξένη γλώσσα και ονειρεύονται πανεπιστημιακά εχέγγυα, αλλά όχι εμένα που αυτά τα θεωρώ ελαττώματα για έναν ποιητή.


Υ.Γ Ο καιρός θα δείξει. Όπως έδειξε και με το Βλαβιανό και το Βρόντο. Το γράφω εδώ για να μην νομίζουν μερικοί μερικοί ότι τους πείθουν όλους. Το κυκλωματάκι τους και αν.

Δευτέρα 14 Μαΐου 2018

Οι Πρώην Φίλοι μου Γαμάνε Φάλαινες

Το ζήτημα είναι ν΄αποφεύγεις τις στραβές
Ο ανεμιστήρας φυσάει γενικά σκατά
και ο καθένας έρχεται στον κόσμο αυτό κυρίως
για να φθαρεί σε προαποφασισμένους εθισμούς
που έχουν εξήγηση αλλά τους γουστάρουμε
με την ελπίδα ενός λιγάκι πιο γλυκού θανάτου.
Τη γνώρισα στο μπαρ πηγαίναμε αγκαλιά
κι εκεί μου ήρθε για να τη ρωτήσω
αν ξεπετάει κατουρημένες πούτσες κι ύστερα
ούτε που τη θυμάμαι κι αν το έκανε.
Η ομορφιά είναι τιμωρία κλείνει κάποτε
μουνιά που τα τρυπάει με παραμάνες
κλωτσάει σκουπιδοτενεκέδες πρωϊνούς
κι έπειτα ψάχνει λίγη αθώα σάρκα
σε ποιήματα για δυο βυζιά ουράνια τόξα.
Το ζήτημα είναι ν΄αποφεύγεις τις στραβές
αυτός που θέλει εξηγήσεις καθαρές
ζητάει πολυτέλειες στον κόσμο μας
που ήρθαμε για να φθαρούμε και να φύγουμε
μες στα σκατά που εξακοντίζουν οι ανεμιστήρες.
Ενώ, εν τω μεταξύ, οι πρώην φίλοι μου
είναι όλοι οικολόγοι και γαμάνε φάλαινες
παίρνουν τα ψυχοφάρμακά τους και τηλεφωνούν
για να μου υπενθυμήσουν πως εγώ είμαι ο τρελός.

Κυριακή 13 Μαΐου 2018

Ήταν ωραία εποχή

Ήταν ωραία εποχή. Κι ο τελευταίος είχε μια μάνα κι εγώ όχι. Κυρίως γιατί οι λέξεις με γελούσαν έτσι χαλασμένες με τα γρανάζια τους γεμάτα άμμο, μισοσπασμένες με τις σημασίες τους εδώ κι εκεί που να μη. Δεν ήξερα τότε πως ήταν μέσα από τις ίδιες αυτές λέξεις και γράφοντας κατά το θέλω και κατά το μου λείπει θα έφτιαχνα πλατυτέρες και γλυκοφιλούσες και ρόδα αμάραντα αγκαλιές να κατοικήσω όχι μονάχα εγώ αλλά και άλλοι κατά το βασανάκι του ο καθένας τόσο. Και πως θα ήταν εκεί που τα κρυμμένα στα ίδια τα δάκρυα που έχει κάθε συνάντηση με τη διαφάνεια του κόσμου θα ανακάλυπτα πως υπήρξα εξαρχής ο αγαπημένος των λέξεων και ο αγαπημένος.

Παρασκευή 11 Μαΐου 2018

Νεκρός

Η δόξα αγαπάει τις αντιφάσεις των απόψεων
τα ξεπουλήματα των φίλων,
ειδικά η δόξα που τρέφεται με οινόπνευμα.
Και που έγινες σκύλος αγοραίος του τίποτα
και που άσκησες λογοκρισία, που ήσουν
ανάξιος μιας γυναίκας όμορφης και σέρνεσαι
πίσω από βακέτες επαρχίας
που μόλις πας προς καθαρεύουσα
σέρνονται τα ελληνικά σου τι μ' αυτό;
Παίζεις τέσσερα πλήκτρα
από τα εξηντατέσσερα που παίζω
και πολύ σύντομα θα μάθεις πως
αν δε μιλήσω εγώ για σένα
είσαι απλώς ένας αλκοολικός
που προσπαθεί να κρύψει την απόγνωση.

Το Πάθημα του Συνθέτου

Όταν στο βάλτο της Κλαυθμώνος του έλεγα για συγκεκριμένο ποιητή τις αμφιβολίες μου, με καταβρόντηξε με βροντές, ότι τον ζήλευα, κι όχι ότι η πουτάνα η δημοσιότητα τον είχε κάνει τυφλό. Όταν ανέβηκε η ψείρα στο γιακά και το κύκλωμα της μνησικακίας εν Ελλάδι ήθελε να αποσβέσει τη συνενοχή της κουμπαριάς του και τις εξυπηρετήσεις από τον συγκεκριμένο, ο βροντώδης τύπος, αφελώς αναρωτιόταν αν είχε μελοποιήσει Έλληνα ποιητή ή λογοκλοπή Αγγλίδας ποιητρίας. Λες και κανείς δεν τον είχε προειδοποιήσει. Είθισται οι παλιοί εξωκοινοβουλευτικοί της αριστεράς να έχουν όλα τα βροντώδη χαρίσματα του σταλινισμού και κυρίως τη δυσκολία ανάληψης ευθυνών για τα λεγόμενα και τα πεπραγμένα τους. Τα βρόντηξα κι εγώ και από το συγκεκριμένο, ως μη σοβαρό και ευκόλως υποκύπτοντα στα γυαλιστερά του παρόντος, δεν θέλω να ακούσω και να διαβάσω τίποτα. Το πάθημά του μου φέρνει γέλιο, πως το λένε... βροντώδες.

Αντώνης Ψάλτης, αποδεχόμενος την αποτυχία του

Ο Αντώνης Ψάλτης, ξέρει ποιος που και πότε έβγαλε ή σχεδιάζει να βγάλει βιβλίο. Είναι ένας ηδονοβλεψίας της ποιήσεως των άλλων. Αν ήταν μεγάλο ταλέντο θα επιχειρούσε να αφομοιώσει έργω τα προϊόντα των ηδονοβλεπτικών του εξορμήσεων, αλλά τι ταλέντο να έχει κάποιος που γράφει:
Κλειστοί διαβήτες

α'με αποστάξεις οινόβρεχτης νυχτωσύνης
μετρώ του σύμπαντου τις υποσημειώσεις

Έτσι μαθηματικά, αφού τα έσκασε σε δυο εκδότες για να αγοράσει πρεστίζ και αφού ο χρόνος της ρεμπωϊκής οινοφλυγίας του βίου τον άφησε πίσω, αρχίζει να το παραδέχεται στην τελευταία συλλογή του πως απέτυχε. Κι αυτό για μας που τον ξέρουμε δεν είναι πόζα. Είναι ένας έσχατος ηρωϊσμός του μπανιστηριτζή που από τσογλάνι που ήταν βλέπει τώρα αμείλικτα τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού και του τηλεφώνου να του έρχονται, νεότερα κωλόπαιδα επιχειρούν τα ρεμπωϊκά άλματα, κοιτάει και λίγο το συκώτι και τις φάπες που έχει φάει από το σινάφι ως ποιητής και προσγειώνεται. Και οι θεωρίες περί γενιών επαναστάσεων και κοσμογονικών αλλαγών στην ποίηση γίνονται ψαθάκι και δε βαριέσαι στην Τρίγωνη Πλατεία στο διάλειμμα από κάποιο δικόγραφο. Τις αθλιότητες της συμπεριφοράς του ως υποσχόμενος ποιητής του τις χαρίζουμε. Μας αρκεί ότι θα θυμάται και επιβεβαιώνει τις μικρές μας προφητείες σε ανύποπτο χρόνο για το τέλος του.

Αντώνης Ψάλτης: Βασίλειο για ένα Μολύβι, Κέδρος, 2018

Τετάρτη 18 Απριλίου 2018

Έρημη Χώρα, ένα άγνωστο αριστούργημα της αγγλικής ποίησης

Με μεγάλη συγκίνηση διάβασα μια μετάφραση ενός Άγγλου ποιητή που γεννήθηκε στην Αμερική, έγραψε κατά τη διάρκεια του περασμένου αιώνα και παραμένει άγνωστος στη χώρα του όπως κι εδώ.  Ονομάζεται Τ.Σ. Έλιοτ και το σπουδαιότερο ποίημα στην μετάφραση, λέγεται Έρημη Χώρα. Πρόκειται για ποίηση άγνωστη αλλά που βάζει τον μοντερνισμό σε καινούρια βάση. Πιστεύω πως αν ο κος Έλιοτ ΄γινόταν γνωστός το 1922 που έγραψε το ποίημα θα μπορούσε να εργαστεί ακόμα και στους Φέιμπερ εντ Φέιμπερ, και θα είχε πάρει το Νόμπελ Λογοτεχνίας, στοιχηματίζω το 1946. Επίσης η ποίηση του Σεφέρη θα ήταν άλλη αν είχε καταφέρει τη γνωριμία του. Κάτι μου λέει ότι θα πρέπει να έχει ακόμα δύο συλλογές ανέκδοτες. Η μία με τίτλο Η Τετάρτη των Tεφρών και μια δεύτερη που θα ανακαλυφτεί με τον τίτλο Τέσσερα Κουαρτέττα.  Η τελευταία θα αποτελέσει και το ωριμότερο έrγο του. Η μετάφραση για πρώτη φορά στα Ελληνικά έγινε από γιατρό που θέλει γιατρό. Πρόκειται για γιατρό του κύκλου της κας Μπλαβάτσκι που μετεμψυχώυηκε το 1914 και συνεχίζει επανεμφανιζόμενος το 2018. Μην το χάσετε.

Τρίτη 17 Απριλίου 2018

Ο Τίτος Πατρίκιος στην πανουργία της ιστορίας του

Ο Τίτος Πατρίκιος γινόταν ανεκτός σαν ένας δευτεροκλασσάτος μαθητής του Ρίτσου, με συμμετρικό πόλο τον Τάσο Λειβαδίτη. Η γραφή του, πεζολογική, στα Ζντανοφικά πλαίσια, τη χρησιμοποιούσε ηθικολογώντας χωρίς να πολεμάει με τη γλώσσα, αποδεχόμενος να τακτοποιεί το ποίημα του με τη φέρουσα εξουσία των σημασιών της. Με το βηματισμό γαλλικής νουβέλας συντάσσει μια διαρκή απολογία για εσωκομματική κυρίως, και για εξωκομματική χρήση.
Η απειλή κάθε είδους παρερμηνειών και λογοκρισίας διαμορφώνει μια επιφυλακτική γραφή με τη δυνατότητα να περάσει ένα ελάχιστο μήνυμα, ασήμαντο, όσο και η ασημαντότητα της ατομικότητας στο πολιτικό του περιβάλλον.
Η πανουργία όμως της Ιστορίας διάλεξε αυτόν να είναι ο εμφανής δράστης μια ριζικής αλλαγής στην κοινωνική χρήση της ποίησης στον καιρό μας. Ο ποιητής μεταπολεμικά, είναι ο κατ’ εξοχήν διανοούμενος που υψώνει την ηθική υπεροχή των ηττημένων του εμφύλιου απέναντι στους νικητές. Με την προσχώρησή του, με το αζημίωτο, ως σύμβουλος του κου Σημίτη, είναι αυτός που μετέτρεψε την εικόνα του ποιητή σε ποιητή δαφνοστεφή, κρατικό, που παρέχει ηθικό άλλοθι στην κλεπτοκρατία. Προσχώρηση που εις σμικρόν δείχνει το σύνολο εκμαυλισμό της Αριστεράς από την κλεπτοκρατία. Παρόλη την κεντρική χρήση του από την τρέχουσα δημοσιότητα, είναι ελάχιστα τα ποιήματα που καταφέρνει να γράψει στη συνείδηση του κόσμου και παραμένει ένας ακόμα υπερτιμημένος γιατί επέζησε.
Η μεταστροφή του αυτή, παρέσυρε και τις απόψεις του Δημήτρη Μαρωνίτη στην ειρωνία του χρόνου καθώς ο κος Πατρίκιος είναι η διάψευση της ποιητικής και πολιτικής ηθικής που εκείνος περιέγραψε στο βιβλίο του. Διάψευση που ο κος Μαρωνίτης δεν έστρεξε να αναλάβει εν ζωή, αφήνοντας σε μας την πικρή σοδειά της.
Η τελική μου κρίση είναι πως ο κος Πατρίκιος αποτελεί εκπρόσωπο μιας χλιαρής γραφής αισθητού που κατά την καινούρια πανουργία της Ιστορίας γίνεται πρόδρομο της μικροαφήγησης. Μιλάω βέβαια για τα μικρά του σε έκταση πεζά της Ισάλου Γραμμής και τα παρόμοια , που είναι και το μόνο που κατά την άποψή μου άξιο για να κριθεί.

Τρίτη 3 Απριλίου 2018

Ο Τάκης Σινόπουλος, προς αποφυγήν

Το ότι ο Μιχάλης Πιερής παρέλειψε στο βιογραφικό του Τάκη Σινόπουλου να αναφέρει τη δίκη που είχε κινήσει εναντίον του Ρένου Αποστολίδη, δίκη που διακόπηκε λόγω της δικτατορίας του 1967, αποτελεί και την τελική απόφαση της εκδίκασής της. Ο Σινόπουλος είχε άδικο και αργότερα μάλλον του προκαλούσε ντροπή η συμπεριφορά του. Όποιος έχει δει το γραφείο του Σινόπουλου στο Ίδρυμα Σινοπούλου καταλαβαίνει ότι έχει να κάνει με μια προσωπικότητα που εμφορείται από σύμπλεγμα κατωτερότητος και ψάχνει αναπλήρωση. Αυτό το βαρύ ογκώδες γραφείο προκαλεί τον γέλωτα. Με τον Γιώργη Παυλόπουλο γελάσαμε πολύ στο Πανεπιστήμιο των Πατρών καθώς μου εδιηγείτο πτυχές της συμπεριφοράς του. Και δεν είναι μονάχα το γραφείο. Η ίδια η ρητορική της ποίησης του Σινόπουλου εμφανίζει χαρακτηριστικά μεγαλομανίας. Και βέβαια το σχόλιό του για τον Ξενάκη στο Νυχτολόγιο αποτελεί εμφανές δείγμα μνησικακίας. Ο άνθρωπος που έρχεται συνέχεια από τον Πύργο είναι ένας μεγαλομανής που αναπληρώνει το σύμπλεγμα κατωτερότητας που τον κατέχει. Η σινοπουλική παθολογία σε επίπεδο βιογραφικό μας ενδιαφέρει στο βαθμό που επηρεάζει τη γραφή του. Το ότι ο Σινόπουλος εμφανίζει χαρακτηριστικά που εμείς από την Αμαλιάδα βάζουμε το όνομα του Κωλοπυργιώτη, δεν θα μας ενδιέφερε, αν αυτά τα χαρακτηριστικά, δεν επηρέαζαν το έργο του. Ας δούμε λοιπόν τη ρητορική του: Κατ’ αρχάς μια διαρκής περιφρόνηση του νόμου και προβολή της αυτοδικίας. Δεύτερον μια αναπληρωτική ρητορική που φανερώνει μνησικακία. Τρίτον μια διαρκής υποννόηση ότι το ποιητικό υποκείμενο παίρνει λιγότερα από τη ζωή και την κοινωνία απ’ όσο αξίζει. Η σύνολη ρητορική του εμπίπτει στον ορισμό του πρωτοφασισμού όπως το καθόρισε ο Ουμπέρτο Έκο. Επιθυμία για δύναμη που γίνεται φορτισμένος βερμπαλισμός σε μια μορφική παραλλαγή του παουντικού κάντο. Με αυτούς τους όρους σωστά η ποίησή του δεν λειτουργεί έξω από εξουσιαστικούς μηχανισμούς της εκπαίδευσης. Σε αυτό βοηθάει και ο εμφανής ματσισμός της γραφής του, αυτή η ακκιζόμενη παράτα του ανδρικού λόγου προς γοητείαν του θηλυκού. Στρατιωτική αντίληψη του ανδρισμού που ο μόνος ρόλος που επιφυλάσσει για τη γυναίκα είναι αυτός της πόρνης. Το υπόλοιπο είναι η ποιητική έκφραση της δυσκολίας να αναγνωρίσει την επιθυμία της με αναπληρώσεις στατιστικές. Η ρητορική της ποίησής του ακυρώθηκε εν μέρει και στις ρητορικές των διαφόρων σοσιαλιζόντων πολιτικάντηδων του Νομού Ηλείας μετά το 1981, όπου επωλείτο Σινόπουλος της λιανικής με την ίδια παθολογία του λόγου και παρόμοιες ρητορικές. Και οι δεξιοί στις ρητορικές τους δεν πάνε πίσω. Ο Κωλοπυργιώτης ως λαϊκός και δοκιμασμένος χαρακτηρισμός, αντέχει και θα αντέξει απότι φαίνεται πέρα από τη ρητορική την ηθική και την ποιητική του. Ο Σινόπουλος απλώς αποτελεί ένα ακόμη από τα θύματά του καθώς δεν κατέστη δυνατόν να υπερβεί τα προκείμενά του, προς μια κάθαρση. Αυτό το άφησε σε άλλους, νεότερους, σαν υποχρέωση και λύτρωση του έργου του. Ένα σημαντικό παράδειγμα βίου και τέχνης προς αποφυγήν.

Υ.Γ. Τον ευνουχισμό τους από σταλινισμό τύπου Επιθεώρησης Τέχνης, κρυψίνοια και καλλιέργεια οραμάτων παντοδυναμίας, θα το πληρώσουν πολύ ακριβά όσοι νέοι δεν πάρουν γρήγορα τις αποστάσεις τους και δεν αποϊδρυματοποιηθούν.

Δευτέρα 2 Απριλίου 2018

Ο Αλκοολικός Ψυχίατρος, Ένα, αριθμοί

Ο Αλκοολικός Ψυχίατρος πήγε στο γραφείο, δέκα το πρωί κι έβαλε το πρώτο, γιατί έτρεμαν τα χέρια του και για να διώξει τη γεύση του χτεσινού τελευταίου. Μισό μπουκάλι παρακάτω πήρε και το τελευταίο μήνυμα στον αυτόματο τηλεφωνητή. Δύο. Ένα σκέτο δύο από ανδρική φωνή. Έβαλε το ουίσκυ στα πόδια στο γραφείο κι ετοιμάστηκε για το πρώτο ραντεβού. Με πέντε μπουκάλια μες στο δεκαήμερο κι ένα αριθμό στον αυτόματο τηλεφωνητή κάθε μέρα από μια φωνή συμπλήρωσε τον αριθμό: Δύο, Ένα, Μηδέν, Πέντε, Δύο, Δύο , Εφτά, Εννιά, Δύο, Μηδέν. Την εντέκατη μέρα σιωπή. Ήπιε ένα ακόμα περιμένοντας… Σιωπή. Ξανάκουσε τους αριθμούς και τους έγραψε σε ένα φύλλο από το συνταγολόγιό του. Δέκα αριθμοί. Αριθμός τηλεφώνου. Δύο Δέκα, Πενήντα δύο είκοσι εφτά, Εφτά είκοσι. Με χέρια που έτρεμαν ακόμη γιατί δεν είχε έρθει στα ίσια του, πήρε τις πληροφορίες της τηλεφωνικής. Σε ποιόν ανήκει το νούμερο. Μια γυναικεία φωνή ακούστηκε: Τα στοιχεία μας λένε ότι ο αριθμός ανήκει στο Κέντρο Ανωνύμων Αλκοολικών, να καλέσουμε; Είπε όχι κι έκλεισε μηχανικά. Έβαλε ένα δάχτυλο από το ουίσκυ που στο χωριό του το λένε: Δεκατεσάρ! Άκου Δεκατεσάρ, σκέφτηκε γέλασε και το κατέβασε. Η μέρα ήταν μισό μπουκάλι ουίσκυ ψηλά. Και περίμενε πελάτες.

Η Ανθολογία Αποστολίδη στις Συμπληγάδες

Έμαθα ότι οι γιοι του Ρένου Αποστολίδη έχουν βγει εις άγραν ποιημάτων για τη συνέχιση της Ανθολογίας. Έχουν το δυσκολότερο έργο. Γιατί θα πρέπει να επιλέξουν ποίηση από μια ασύμμετρη δημοσιότητα η οποία γκεμπελίζει ασύστολα. Θέλει θάρρος ας πούμε να βάλεις ένα ποίημα του Γιάννη Κοντού, αφού αυτό το ένα έγραφε μια ζωή, ή να βάλεις στην άκρη ποιητές σαν το Βιστωνίτη το Βέη το Μαυρουδή τον Καλοκύρη και τον Λιοντάκη για να πούμε μερικούς. Γι αυτό η δυσκολία της σύμπτυξης της νέας ανθολογίας είναι δοκιμασία για την Ανθολογία και όχι για την ποίηση. Όλες οι Ανθολογίες ως έργα ανθρώπινα και όσο πλησιάζουν προς το παρόν είναι μάλλον καταγραφή συσχετισμών και λίγότερο κείμενα κύρους. Δεν περιμένω παρά η ανθολογία να είναι διαπιστωτική και όχι διαμορφωτική. Οι Αποστολίδηδες καλά ψιλιάζονται ότι υπάρχει τομή στα ποιητικά μας πράγματα, αλλά δεν έχουν πάρει ίσως χαμπάρι ότι θα βαδίσουν στο ναρκοπέδιο δημοσιότητας εναντίον της ποιότητας. Το καλύτερο θα ήταν μια μέση οδός: Να ξεκινήσουν δηλαδή διαπιστωτικά με τη ρητή δέσμευση ότι σε σύντομα χρονικά διαστήματα θα προχωρήσουν σε γενναίες αναθεωρήσεις. Οπότε να της δώσουν και καινούριο όνομα. Δυναμική Ανθολογία της πρόσφατης Ελληνικής ποίησης. Αλλιώς κινδυνεύουν να γκρεμίσουν ένα ακόμα μύθο της Ελληνικής λογοτεχνίας. Αυτόν της Ανθολογίας Αποστολίδη. Προσωπικά δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος. Και δεν πρέπει και εκείνοι. Οι δεκάδες ξεχασμένες ανθολογίες από εκείνη του Μπεκατώρου Φλωράκη, ων ουκ έστιν αριθμός  έως σήμερα, φωτάνε καλά το δύσκολο δρόμο των επιλογών τους. Θέλει υπογάστριο να πας κόντρα στην κατεστημένη δημοσιότητα και υπέρ των κειμένων. Αυτή είναι η σημερινή “Δεξιά του Αίματος”.

Τετάρτη 28 Μαρτίου 2018

Ποίηση της έξωθεν μαρτυρίας και ποίηση κειμένου.

Όταν αποφασίζουν οι μάνατζερ του πολιτισμού το πράγμα αποκτά πανευρωπαϊκή ομοιομορφία. Στον εδώ μετριότατο αναυθεντικό ποιητή που προβάλλεται αντιστοιχούν ποιητές αναυθεντικοί και μέτριοι από κάθε χώρα, οι οποίοι και αλληλοαναγνωρίζονται. Γι αυτό υπάρχει η ανάγκη να κάνουμε ένα διαχωρισμό σε ποιητές της έξωθεν καλής μαρτυρίας και σε ποιητές κειμένου. Οι πρώτοι είναι οι συμβατοί στους μηχανισμούς δημοσιότητας, οι δεύτεροι συμβατοί με την ουσία της τέχνης της ποιήσεως. Δεν θα βρούμε αληθινούς ποιητές στις βιτρίνες των βιβλιοπωλείων παρά μονάχα καταχρηστικά και από τύχη. Γι αυτό αν θέλουμε να μεταφράσουμε ή να επικοινωνήσουμε με έναν αληθινό νέο ποιητή, υπάρχουν και τέτοιοι, θα πρέπει να μπούμε στον κόπο της αναζήτησης ιδίοις όμμασιν και επί των κειμένων, για να παρακάμψουμε την οργανωμένη φενάκη που καλύπτει την επιφάνεια. Και εννοείται η ψαλίδα αναγνωρισμένης και αληθινής ποίησης δεν είναι ίδια για κάθε χώρα, αλλά υπάρχουν κάποια στοιχεία αναγνώρισης της αναυθεντικότητας: Πρώτα πρώτα η κατευθυνόμενη από τα Ινστιτούτα Πολιτισμού ποίηση, δεύτερον η αποδεκτή σε μεγάλες εκθέσεις βιβλίου, τρίτον η πανεπιστημιακά προτεινόμενη ως καινούρια ποίηση. Έτσι θα καταφέρουν οι νόες οι ικανοί να προσεγγίσουν την σήμερα γραφόμενη ποίηση, μην περιμένοντας το χρόνο να βυθίσει στη λήθη τη φενακισμένη και  προβαλλόμενη με την έξωθεν καλή μαρτυρία του παρόντος. Είπαμε, οι νόες οι ικανοί κι όχι τα τσουτσέκια που θέλουν να εκθλίψουν δύναμη και από της μάνας τους το γάλα. Προσκυνώ.

Παρασκευή 23 Μαρτίου 2018

Μπίλι ΜακΚίνον, Ένας δρόμος στην Αθήνα

29134542_1540675412711826_1039798544_n

Δύο χαρακτηριστικά που θα μπορούσαμε ίσως να γενικεύσουμε σε ξένους που γράφουν για την Ελλάδα: Το ένα είναι η παραπομπή σε συμφωνημένα υπονοούμενα της αρχαίας μυθολογίας ή ιστορίας, μαθημένα μάλλον από την στοιχειώδη εκπαίδευση στη χώρα τους. Το δεύτερο είναι ο χαμηλόφωνος τόνος, η αποφυγή κάθε υψηγορίας. Κανένα πεπρωμένο ποιητή δεν κουβαλάει ο γράφων που να τον κάνει να υψώνεται στις μύτες των ποδιών, πράγμα που κάνει δικούς μας ποιητές σαν υστερικές γεροντοκόρες κάποιες φορές, αποικιακά θύματα ενός ξεθυμασμένου ρομαντισμού.
Ο ΜακΚίνον στην ενότητα που δίνει και τον τίτλο στη συλλογή Ένας Δρόμος στην Αθήνα, μας προτείνει αυτόν το δρόμο σαν παροντοποιημένες συναντήσεις με το μυθικό. Και το μυθικό συναντάται στα σαρίδια των γεγονότων και στα επιμέρους. Δυο σπουργίτια που τρώνε ψίχουλα σε ένα εστιατόριο είναι ταυτοχρόνως σύγχρονα και αρχαία γιατί είναι εκτός Ιστορίας.
Το δεύτερο μέρος Η Εποχή των Ροδιών αποτελεί κατα τη γνώμη μου και την κορύφωση του βιβλίου καθώς στοιχεία μιας φιλοσοφίας του βίου μάλλον Στωϊκής εκφράζονται με την αναπόφευκτη παρουσία του θανάτου και την απαλυντική επενέργεια της ενατένισης της Φύσης. Ο ποιητής κοιτάζει στοχάζεται και θυμάται σε ταυτοχρονία.
Το τρίτο μέρος και το πιο μεγαλύτερο σε όγκο με τίτλο Collected, απoτελείται από μια σειρά ποιήματα που θα μπορούσαμε να τα πούμε περιστασιακά ή περιδιάβασης. Το ποιητικό εγώ μαλακώνει και εγκαταλείπει κάθε προσπάθεια επιβολής στο περιστατικό, γιατί η περιπλάνηση είναι ο καινούριος τρόπος να υπάρχουμε με ανοχή στα φαινόμενα αλλά και εσωτερική διατήρηση των συναισθηματικών απηχήσεών τους.
Η μετάφραση της Γεωργίας Οικονομοπούλου διαχειρίζεται με πλήκτρα απαλά τον αγγλικό στίχο, τον οποίο οι ειδήμονες μπορούν να διαβάσουν και στο πρωτότυπο, αφού η έκδοση είναι δίγλωσση.
Ελπίζω στην εμφάνιση τέτοιων ποιητών στη χώρα, διότι όπως προανέφερα, η ελληνική ποίηση κινείται σε υστερικά υψηλούς τόνους ακόμα και στην εκδοχή της των ευφυολογημάτων. Μια καλή προσγείωση, δηλαδή έδραση στην πραγματικότητα, χαμήλωμα ενός ανιάτως και αναιτίως πάσχοντος εγώ, θα μπορούσε να δώσει αξία και στις ποιητικές εκτοξευόμενες ουτοπίες, οι οποίες όλο και πιο συχνά μοιάζουν με παρανοϊκά παραληρήματα.
Η ποίηση του Μπίλι ΜακΚίνον είναι εκτός των άλλων κι ένα καλό σχολείο ταπεινότητας, χρήσιμο για την ελληνικά ποίηση, ώστε να γίνει από εκτοξευόμενη εκφραζόμενη.

Πέμπτη 22 Μαρτίου 2018

Ο κοινωνικός αληθωρισμός

Αν ρωτήσεις Έλληνα που ανήκει ταξικά θα σου πει:Μεσσαία τάξη και προς τα πάνω. Άλλη τάξη στην Ελλάδα δεν υπάρχει. Αυτή η δυσανεξία να τοποθετηθεί κοινωνιολογικά εξω από αυτό σχήμα, κάνει αυτούς που πραγματκά ανήκουν σε αυτήν την τάξη να το ζουν και τους άλλους να το φαντασιώνονται σε μια ζωή έντονα φενακισμένη και παθολογική. Στα πλαίσια αυτής της φαντασίωσης και των αναπληρώσεων της κι νείται και η ποίηση ως ο συντομόττερος και φτηνότερος τρόπος καταξίωσης. Κατα το μέτρο της ματαιοδοξίας και της γραμματοσύνης του ο καθείς ανταποκρίνεται. Προεξάρχει η συντεχνία μαφία των κάθε είδους εκπαιδευτικών, οι οποίοι ως γνωστόν έχουν την κατώτατη θέση στην κλίμακα των ελίτ. Κι έτσι τα τελευταία χρόνια έχουμε μια ποίηση που είναι συνέχεια του τοπίου της σχολικής αίθουσας. Οι πρώτες φωνές  αυτών που ραπάρουν και που είναι οι μόνοι αυθεντικοί νεοι ποιητές της εποχής τα χώνουν κιόλας. Οι μικροαστοί εκπαιδευτικοί μαυλίζουν μεταπτυχιακούς ατάλαντους για να εξασφαλίσουν τη συνδικαλιστική διαδοχή του πράγματος. Στο βαθμό που το συνειδητοποιείς χαράσεις γραμμές και σου μένει η αληθινή ΄ποίηση της εποχής που είναι ακριβώς όση πρέπει για έναν πληθυσμό δέκα εκατομμυρίων ψυχών.

Το Κλέφτικο του Γιώργου Πρεβεδουράκη

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η απόσβεση της υπαρξιακής ευθύνης του ποιήματος και η ανάθεσή της σαν όχημα σε δάνεια υπαρξιακή ευθύνη απελευθερώνει το λεκτικό. Το ξέρουν και οι μεταφραστές αυτό. Μετάφραση είναι λεκτικό χωρίς υπαρξιακή ευθύνη. Το πλαγιάρισμα, το παστίς, η μίμηση κάνει ακριβώς το ίδιο. Μας δίνει ένα δρόμο υπαρξιακής ευθύνης, από τον οποίο μπορούμε να αποκλίνουμε κατά βούλησιν ξοδεύοντας το λεκτικό μας, αλλά χωρίς τη σωματική υποστήριξη στα λεγόμενά μας. Είναι λίγο σαν το πέταλο στον τοίχο του επιστήμονα που προστατεύει κι αυτούς που δεν πιστεύουν. Δεν υπάρχει επίσης αμφιβολία ότι τα αποτελέσματα μπορεί να είναι ενδιαφέροντα. Το ζήτημα είναι ότι το υπαρξιακό στοιχείο του ποιήματος είναι δάνειο. Και το ποίημα που παράγεται έτσι αποτελεί μιαν εργαλειοποίηση της οντικής του σημασίας. Η οποιά είναι φενάκη. Μοιαζει λίγο με τις ρητορικές της Βουλής των Εφήβων που καμία επίδραση δεν έχουν στην πραγματικότητα, απλώς εξαντλούν το λεκτικό των φορτισμένων με καλές προθέσεις ομιλητών. Το περιεχόμενο αυτής της ποίησης είναι φενακισμένος ρομαντισμός με ανεδαφικές υψηγορίες. Λεκτική σπατάλη ανέυθυνη. Που το πεδίο αναφοράς της περιέχει φαντασιακά υπονοούμενα στα όρια μιας παθολογίας όπου η κενολογία δράσης συμβαδίζει με τον έσχατο καθημερινό κομφορμισμό. Με το δεδομένο ότι υπάρχει πάντα το Ουρλιαχτό του Γκίνσμπεργκ σαν λυδία λίθος όπου  γειώνεται το Κλεφτικο, μπαίνουμε σε μια περιοχή όπου ο λόγος της υστερίας αξιώνει την παρουσία του ως ποίηση. Σε μιαν εποχή πληθικής γραφής το άνοιγμα στην απομίμηση είναι ακριβώς ότι χρειάζεται για να αυξήσει την εντροπία των γραφομένων ως την ασημία. Γεγονός που ρίχνει τον ποιητή στο κεντρο της αναυθεντικότητας καθώς το αναγνωρίσιμο εγώ γίνεται ένα χταπόδι με πλοκάμια σε κείμενα άλλων εγώ, ως την τελική διάλυσή του. Πρόκειται για εργαλειοποίηση του ποιητικού λόγου, καραόκε, ή άνοδος του δικαιώματος της φωτογράφισης σε ποιητικό επίπεδο. Η απειλή της διάλυσης είναι παρούσα στην ελάχιστη συνειδητοποίηση αυτής της γλωσσικής εκτόνωσης, όπου άσημα υλικά αφήνονται να κινηθούν από τον ίδιο το μηχανισμό διάδοσης της ποίησης για να θριαμβέυσει ώς μέσον εις βάρος του ποιητικιού υλικού. Τρόποι φερμένοι από τις εικαστικές τέχνες μικρές αναβολές χρόνου προς το τελικό αδιέξοδο.

Δευτέρα 19 Μαρτίου 2018

Γιάννης Τσίγκρας, ΠΟΙΗΜΑΤΑ



Εννιακόσιες εξήντα σελίδες, χίλια τετρακόσια περίπου ποιήματα. 
Το βιβλίο εκδόθηκε με προαγορές.

Ανοιχτό και για το φιλόλογο που θα ήθελε να ασκήσει
την επιστήμη του.

Σας ευχαριστούμε από καρδιάς, όλους όσους συνέβαλαν.

Κυριακή 18 Μαρτίου 2018

Η Κλήση και η Απόβλεψη

2

Σέρνεις μια γραμμή και η βία της χωρίζει, αποδώ την απόβλεψη, αποκεί την κλήση. Η απόβλεψη είναι καταφατική. Η κλήση είναι αποφατική. Η απόβλεψη λέει: θα κάνω τόσα βήματα και θα γίνω ποιητής. Η κλήση λέει: δεν θέλω να γράφω, με σκοτώνει, αλλά δεν μπορώ να μη γράφω. (Κλήση και απόβλεψη δεν υπάρχουν σε καθαρή μορφή. Ποσοτικά φαινόμενα είναι που όμως χαρακτηρίζουν. Ό ποιητής της κλήσης βάζει κάποτε απόβλεψη και ο ποιητής της απόβλεψης κάποτε έχει μια στάλα κλήση που του χαρίζει η επιθυμία του για δύναμη από την ποίηση)Η κλήση είναι ο Μότσαρτ, η απόβλεψη ο Σαλιέρι. Η κλήση είναι αντικοινωνική και αντιεξουσιαστική, η απόβλεψη είναι ο δαίμων την αγοράς, θέλει αγορά και εξουσίες. Η κλήση θέλει ένα ακόμα βιβλίο. Η απόβλεψη θέλει μια ακόμα ανθολογία. Η κλήση τρέχει με το χρόνο. Η απόβλεψη τρέχει με τον κόσμο. Η κλήση σε κάνει να κοιμάσαι στην ψάθα. Η απόβλεψη σε κάνει επιτυχημένο. Αλλά και στη μικροκλίμακα του βιβλίου και του ίδιου του ποιήματος το πράγμα γίνεται από κλήση και απόβλεψη. Γιατί η κλήση είναι το αδίδακτο και η απόβλεψη το διδακτό. Η κλήση είναι κατοχή και δέρνει ταπεινότητα, η απόβλεψη είναι προβολή ματαιοδοξίας. Η κλήση δεν ξέρει. Η απόβλεψη ξέρει παραπάνω απόσα χρειάζεται. Η απόβλεψη είναι για την κλήση δηλητήριο που πρέπει να το κάνει άρωμα. Η κλήση είναι για την απόβλεψη δάγκωμα χειλιών και φθόνος. Η απόβλεψη είναι για τις ιστορίες της λογοτεχνίας η κλήση είναι για το άχρονο της ποιήσεως. Η κλήση είναι η χάρη. Η απόβλεψη είναι η βαρύτητα. Η απόβλεψη έχει υψηλή ενέργεια και η κλήση χαμηλή. Το ζήτημα του αληθινού ποιητή, παραφράζοντας τη Σιμόν Βέιγ, είναι να δώσει την ενέργεια της απόβλεψης στην κλήση.

Ο Αλκοολικός Ψυχίατρος σε νέες περιπέτειες

Εγώ έτοιμάζω βιβλίο με τα αποθηκευμένα σχόλια στο δικτυακό του χώρο, κι αυτός  τα σβήνει για να μην τα βρίσκουν έξω από το βιβλίο… Απο που είσαι μανάμ, απ’ το Καζακλάρ:;

Από τη στιγμή αυτή το Ο Αλκοολικός Ψυχίατρος, γίνεται τίτλος βιβλίου με τελείως απρόσωπα και τυχαία χαρακτηριστικά. Η αντίφαση ενός εξαρτημένου που μέρος της δουλειάς του είναι να αντιμετωπίζει τις εξαρτήσεις των άλλων, είναι τόσο σύγχρονη που αν την έλεγα στο Γιάννη Βαρβέρη δεν θα είχε γράψει τον κο Φογκ.
Το βιβλίο θα είναι χαρισμένο στο Σπύρο Αραβανή που έγραψε κι αυτός ένα βιβλίο  του ουτιδανού καθημερινού ανθρώπου.  Το μότο θα είναι από τον Ελπήνορα του Σεφέρη: Μπορείς να τον χαρακτηρίσεις ανθρωπάκο, αλλά είναι και πρόξενος κακού που έχει αλλού τις ρίζες του. Θα τον αφήσω να κλίνει κατά τη διάρκεια της γραφής προς την κωμική βαρύτητά του χωρίς άλλες προϊδεάσεις.
Η επίκληση τουν Κισώτου του Μαγκήσιου ας είναι βοηθός. Γιατί το πρυτανεύον χαρακτηριστικό του ήρωά μου είναι ότι πρόκειται για διεφθρμένο από αναγνώσεις.

Σάββατο 17 Μαρτίου 2018

Ο ΤΖΙΑΚΟΜΟ ΚΑΖΑΝΟΒΑ ΔΕΧΕΤΑΙ ΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΑΡΙΟΥ ΠΟΥ ΤΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΣΤΗ ΒΟΗΜΙΑ, Ο ΚΟΜΗΣ ΤΟΥ ΒΑΛΣΤΑΪΝ του Αντόνιο Κολίνας

487782_628319520517851_728066052_n

Ακούστε με, Κύριε, έχω τα μέλη θλιμμένα.
Με τη Γαλλική Επανάσταση σιγά σιγά πεθαίνουν
οι λιγοστοί μου φίλοι. Κοιτάξτε με, έχω διατρέξει
τις χώρες του κόσμου, τις φυλακές του κόσμου,
τα στρώματα, τους κήπους, της θάλασσες, τα μοναστήρια,
και είδα πως δεν δέχονται την καλή μου θέληση.
Υπήρξα αββάς ανάμεσα στα τείχη της Ρώμης κι ήταν όμορφο
να είμαι στρατιώτης στις φλογισμένες νύχτες στους Κορφούς.
Κάποιες φορές έχω γρατζουνίσει λιγάκι το βιολί
κι εσείς γνωρίζετε, Κύριε, πως τρέμει η Βενετία
με τη μουσική και φλέγονται τα νησιά και οι τρούλοι.
Ακούστε με, Κύριε, απ' τη Μαδρίτη ως τη Μόσχα
ταξίδεψα ματαίως, με κυνηγούν οι λύκοι
της Ιεράς Εξέτασης, σέρνω έναν τυφώνα από γλώσσες
πίσω μου, από γλώσσες όλο δηλητήριο.
Κι εγώ μονάχα θέλω να σώσω την καθαρότητά μου,
να χαμογελώ στο φως κάθε καινούριας μέρας,
να δείχνω το σταθερή μου φρίκη σ' όλα όσα πεθαίνουν.
Κύριε, εδώ θα μείνω στην βιβλιοθήκη σας,
θα μεταφράζω Όμηρο, θα γράφω για τις μέρες μου τις περασμένες,
θα ονειρεύομαι με τα σεράγια τα γαλάζια της Κωνσταντινούπολης.

Μετ. Β. Λ.

Βασίλης Λαλιώτης, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΥ ΜΙΧΟΥ



2018-03-17 18_27_00-mixos - PDF-XChange Viewer

Ποιητική και Πολιτική Ηθική
σε θραύσματα

QUÉ DIJO ANTINOO, de Vasilis Laliotis

No tengo sentimientos
excepto solo para las piedras

No tengo amigos
excepto solo mis cuatro paredes

No tengo sueños
excepto solo el filo de la memoria en mi cuerpo

No tengo luz
excepto solo la herida del sol en mis entrañas

Es tiempo entonces para bajar al mercado
y regatear mi nueva máscara

Así habló
la última noche Antinoo.
En todo caso en el mercado
nadie por la mañana lo encontró

Muchos siglos después
(para su propio tiempo)
tomó además el un puesto en el museo.
Trad. V.L.

Mijalis Ganás, Giánnena de vidrio, Trad. Vasilis Laliotis

A Jristos Bravos

Una noche como esta, hace años,
alguien caminó solo, no sé cuantos
kilómetros de lodo.
Noche y nublosidad, sin astros.
Al amanecer entró en Giánnena.

En la primera posada comió y durmió
tres días y tres noches. Se despertó por la nieve
que caía lentamente, estuvo en la ventana
y escuchaba los clarines.
Una vez borosos otra a su lado
como se los llevaba el viento.
Y escuchó despues la voz
muy clara, y de cerca
como ladrido y como si la mataran
la mujer y ni reyerta ni
nada más, nevaba toda la noche en Giánnena.
Amaneciendo pagó lo que debía
y volvió a su pueblo.

Tenía más o menos cincuenta años
con pelo gris y tres hijas
solteras, viudo hace cuatro años,
con la capa negra en los hombros,
y qué nieve soportaron estos hombros
nadie lo supo.

Ακίνητο Ταξίδι, προετοιμασίες

Διαβάζω: “Οι μήνες και οι μέρες είναι ταξιδιώτες της αιωνιότητας. Η χρονιά που φεύγει κι η χρονιά που έρχεται είναι επίσης ταξιδιώτες. Γι’ αυτούς που αφήνουν τις ζωές τους να πλέουν πάνω σε καράβια ή γερνάνε οδηγώντας άλογα, όλες οι μέρες τους είναι ταξίδι κι έχουν σπίτι τους το ταξίδι. “

Τριάντα σχεδόν φορές ταξίδεψε η Γη γύρω από τον ήλιο από τότε που επηρεασμένος από την περιπλάνηση των καταστασιακών ήθελα να κάνω ένα ταξίδι μιας μόνο μέρας στην πόλη προς τιμήν του Μπασό και να καταγράψω σε μικρά πεζά και χαϊκού τις ακαριαίες προσφορές στο βλέμμα της πόλης. Έμαθα πια ῶς πάμε με σχέδια ημιτελή και ερείπια προθέσεων…

Είναι αυτό το ίσταμαι στα πόδια μου που ανοίγει όλες τις αποστάσεις. Τα ακίνητα πόδια μου περιέχουν όλα τα ταξίδια. Οι τόποι βρίσκονται εκεί που φτάνει η έγνοια της καρδιάς μου. Τα ταξίδι είναι η υπέρτατη μεταφορά. Το σύμπαν υπάρχει έχοντας την έκταση του εγκεφάλου μου για να μπορεί να το σκεφτεί και να το φανταστεί… Είναι εξαρχής ενανθρωπισμένο… καλύτερα γλωσσοποιημένο.

Από δω και κάτω ξεχνάω κάθε πρόθεση. Ελπίζω σε μιαν ακινησία που θα έκανε τα πράγματα που φαίνονται ακίνητα να αρχίσουν να κινούνται. Δεν ξέρω. Η πρόθεσή μου αποσβέστηκε με όσα έγραψα. Ο ταξιδιωτικός μου σάκος έχει μονάχα είκοσι τέσσερα γράμματα.

Έπιασε μια μεγάλη βροχή, την υποδέχτηκα με μια ομπρέλα πολύχρωμη στο δρόμο, με αμάξια που πέταγαν νερά. Στο δωμάτιο των νεκρών φώταγε μονάχα η σόμπα ένα φως σαν χέρι από αρχαία μητέρα. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ καθώς ανοίγονταν τέρατα αποστάσεων… ήξερα πως θα ήταν η τελευταία εικόνα που θα είχα από το παιδικό μου σπίτι. Έφευγε για εκεί που φαντασία και μνήμη κατασκευάζουν. Δεν.

Από τότε άρχισε το σπίτι να ταξιδεύει, να είναι μέσα μου βαδίζοντας κι αυτό χωρίς γωνία να πας να κλάψεις και σε κάθε γωνία πια που το σώμα θα έπαιρνε την κλίση της κατοικίας από κούραση ύπνο ή ονειροπόληση. Για το ποίημα που ξέχασα εκείνες τις στιγμές έγραψα:

δεύτερο ποίημα
το πρώτο που σε γέννησε
που είναι τώρα;

Βγήκα για την ανάγκη μου στο αποχωρητήριο της αυλής. Βββββ ο αέρας κι ο συριγμός από την ανοιχτή πόρτα. Έκανα την ανάγκη μου όπως παιδί τόποι τόποι ζεστή σάρκα και κρύα σάρκα καθισμένος στη λεκάνη κι ένα φεγγάρι δρομέας κομμένο σαν μάτι με ξυράφι από τα σύννεφα. Έκανα ένα ποίημα και το είπα πολλές φορές μη το ξεχάσω:

περιπολία
φεγγάρι και σύνεφα
είστε από μάτι
13-3-2017

Προσβάσεις

Εμείς οι ποιητές με τα ευγενή αισθήματα
με τις ρητορικές τις εξεγερτικές
τσογλαναρία που φτύνει τον τοίχο της Μητέρας
για την εν γένει αδικία στον κόσμο,γράφουμε...
Κι οι άλλοι, οι αγριορωμιοί γράφουν κι αυτοί:
βιασμούς σε στρατόπεδα προσφύγων
νυχτερινά τσαίρια στο Πεδίον Άρεως, ξύλο,
και φτυσιμό σε απόμερα λεωφορεία
κι ότι άλλο άγριο μπορεί να βάλει ο νους.
Η Ιστορία παίζεται στα Αστυνομικά Τμήματα
μα που να βρούμε πρόσβαση, οι ποιητές εμείς;
Κι όταν αργότερα, και αν, τα θύματα
βρούνε μια κάποια πρόσβαση στο λόγο
θα τον δεχτούμε, οι ποιητές εμείς, με ευγενή αισθήματα
και με ρητορικές μας εξεγερτικές και άκαιρες.
Γιατί η Ιστορία παίζεται στα Αστυνομικά Τμήματα
και το παρόν τους έχει μια πυκνή σιωπή
δεν έχει δόξα εκεί να βρούμε πρόσβαση.

Ο Τάκης Παυλοστάθης σε ρόλο Ηθικής Συνείδησης

Έγραφα προχτές για τους σκιώδεις ποιητές, αυτούς που τζιμάνια της αγοράς θεωρούν καλύτερους, αλλά λιγότερο αναγνωρισμένους. Ο Τάκης Παυλοστάθης, ήταν ένας από αυτούς. Λογικά θα τον ήξεραν ελάχιστοι, πιο ελάχιστοι από όσους τον ξέρουν, αν δεν έπαιζε το ρόλο της ηθικής συνείδησης του Γιάννη Πατίλη. Ο Γιάννης Πατίλης διψάει για ηθική συνείδηση και εκτός από την λερωμένη στη δημοσιότητα δική του, διαθέτει και αυτήν του Παυλοστάθη. Ποιητικά μιλώντας η ποίηση του Πατίλη καταχράται την ποίησή του ως αιμοληψία ήθους, κι όχι μονάχα του Παυλοστάθη. Το γεγονός ότι εξέδωσε τα κατάλοιπα του, δεν εμποδίζει καθόλου να το εκλάβουμε ως κίνηση συσκότισης του γεγονότος ότι η δική του ποίηση κινείται με δάνειες κλωστές τραβηγμένες από το έργο του. Από μια άποψη η ποίηση του Πατίλη είναι απομίμηση και της ποίησης του Παυλοστάθη για χρήση στην αγορά. Δεν είναι τυχαίο στα χρόνια μας ότι όλοι οι δημοσχεσίτες έχουν ιδανικό τον Πεσσόα και τη Ντίκινσον αντίστοιχα. Θα ήθελαν να είναι οι ποιμένες του είναι μέσα σε περισυλλογή αλλά τους εκμαυλίζει ο δαίμονας της αγοράς. Ο Παυλοστάθης την ίδια στιγμή αποκαλύπτει τους όρους επίδρασης που θα είχε η ποίηση του Πατίλη, αν δεν ήταν υπερεκτιμημένος, από τη θέση του ως κάτοχος περιοδικού. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τελικά δεν θα καταρρεύσει στην ποθητή του ασημότητα καθώς η δίκη του χρόνου επέρχεται και αρχίζει να ξεκαθαρίζει το στάρι από την ήρα. Ο Παυλοστάθης έγραψε μια ποίηση αποκλίνουσα από της αλληλομιμήσεις της ορδής των ποιητών της ηλικιακής του γενιάς. Με τις απαραίτητες νεύσεις για μιαν είσοδο στον μη παθητικό αναγνώστη. Με βίο που εκτός της αθλιότητας της αγοράς θα έπρεπε να θαυμάζεται και να αναζητείται από εκείνους που ψάχνουν ακόμα την σύμπτωση βίου και έργου. Σε μια κοινωνία ποιητών όπου δεν θα κυριαρχούσε η φενάκη που κυριαρχεί η θέση του θα ήταν άλλη. Κατά βάθος πρέπει να ήξερε, ότι η σημερινή επιφάνεια της ποίησης είναι μια διαρκής υποκατάσταση της αξίας από τη δημοσιότητα και δεν είχε χρόνο για να χάσει στη θωπεία της, αφού, τελικά, τόσο η δική του ποίηση όσο και των άλλων έτσι όπως κατάντησαν την αγορά θα κρίθεί με το έσχατο κριτήριο που είναι ο χρόνος και όπου οι έσχατοι έσονται πρώτοι. Για την ώρα στην περίπτωσή του πρυτανεύει το γεγονός της σύλλησης του ήθους του. Κατα τον ίδιο τρόπο που αγοράζουμε καθαρή αντμόσφαιρα από άλλες χώρες.
Τα περί αγοράς εδώ

Συγγνωστές Λογοκλοπές

Ο φίλος μου ο Σωτήρης Παστάκας, έγραψε ένα ποίημα με τίτλο Κηφισιά, όπου χρησιμοποιεί κατά κόρον στίχους μου, διότι ο άνθρωπος αναγνωρίζει έργω την ποιητική μου ανωτερότητα και δίνει φανερή μορφή σ’ αυτή την αμφιθυμία αγάπης μίσους που νιώθει απέναντί μου. Τουλάχιστον είναι πιο ειλικρινής από ενίους φίλους άλλων χώρων. Το ποίημα θα το δημοσιεύσω εν καιρώ ως έργον αυτού που διαθέτει την πλεοψηφία των στίχων κάνοντας και τις σχετικές βελτιώσεις των αρμών που χρησιμοποίησε ο μιμητής μου. Δεν είναι κακό να καταθέτουμε μαρτυρίες γι αυτό που μας πονάει. Αν ήταν στο χέρι μου θα του χάριζα λίγο από αυτό που δεν έχει. Αλλά τα χαρίσματα είναι ζητήματα ήθους και αυτός παρασυρμένος από το επίπεδο ήθος της εποχής αδυνατεί να ανέλθει εκεί από όπου αντιγράφει.

Παρασκευή 16 Μαρτίου 2018

Θύελλα εν κρανίω

Με το νέο ποιητικό βιβλίο της, που φέρει τον ιδιαζόντως σημαίνοντα τίτλο  η … υπεισέρχεται πλήρως ποιητικά, μέσα στις ιδιωματικές ατμόσφαιρες και τα ψυχικά περιεχόμενα των δύο μουσικών ειδών, και από αυτήν την άποψη, ως εγχείρημα, τηρεί σε κάθε ποίημα μια ισορροπία ανάμεσα στην ποιητική γραφή ως τέτοια, αλλά και ως κάτι άλλο, - στην συγκεκριμένη περίπτωση αυτό το άλλο είναι το ύφος του τραγουδιού…
Έντονα ατμοσφαιρικές και εν ταυτώ ανθρώπινες, βιωματοληπτικώς ισχυρές ποιητικές εικόνες σε μιαν απόδραση προς την μυθολογία των λαϊκών τραγουδιών και του μπλουζ (δύο είδη, άλλωστε, που παρουσιάζουν, ορισμένως, εκλεκτικές συγγένειες). Αμεσότητα έκφρασης και διαδραστική στοχαστικότητα σε διακριτικότερο, υπαινικτικό πλάνο. Λόγος καλλίρροος και ενδοανατρεπτικός μαζί. Λόγος της καρδιάς, πρώτα από όλα. Ο έρωτας, φυσικά, πανταχού παρών στα ποιήματα σε όλην την γκάμα των συναισθημάτων και των εντάσεών του.
Στο νέο βιβλίο της, επιχειρεί εν γραπτώ, όχι ένα μικτό, αλλά πλήρως ενοποιητικό και ενοποιημένο ύφος, αναδεικνύοντας την μεγάλη αξία των δύο ειδών από την γλώσσα του ποιητικού στίχου. Ταυτοχρόνως, η ποίηση μέσα από αυτήν την επικοινωνία αποκτά ένα άλλο χρώμα, μια άλλη ουσία και υπόσταση, και σίγουρα ένα άλλο ήθος.

Το Πορτραίτο του καλλιτέχνη ως αναγνώστη του Κορτάσαρ

Οι άλλοι θα νομίζουν πως είσαι ο Χούλιο Κορτάσαρ
αλλά θα είσαι πάντα ο ψηλέας ξάδερφος
που πήγε κι ήρθε πριν από μένα στο Παρίσι,
βιβλίο αγορασμένο Σαλαμάνκα εκδόσεις Κάτεντρα
μ' αυτό τον ήλιο του θανάτου σου που έκαιγε
ως και τη φωτογραφία κι εκατομμύρια πεταλούδες
πάνω στον ουρανό του Μπουένος Άιρες
την ίδια μέρα. Είσαι το μήνυμα της Πέρι Ρόσσι
"Η γυναίκα του με ζήλευε" ο χρηματισμένος
αστυνομικός για να περάσει το Κυκλαδικό Ειδώλιο.
η φωτογραφία στα προπύλαια με το Βάργκας Λιόσα.
Είσαι ακριβώς ο επικρουστήρας των γραμμένων ως εδώ
γιατί όσα γεννούν σε συναισθήματος αρμονικές
θα ήθελαν ένα μυθιστόρημα, είσαι ένα είδος
Κωνσταντινούπολης στη λογοτεχνία, που δεν πήραμε
κάτι παραγγελίες για μετάφραση της Αγγελικής
και μια αδύνατη συνάντηση στο Σούνιο.
Είσαι ο επιμένων που νικά τρόπος μου για το δρόμο
που είναι κατάδικός μου για σωστός και για τους άλλους λάθος.

Σχόλιο σε μια Φωτογραφία

Μετά που αρχίζουν οι βομβαρδισμοί
και φτάνουν οι φωτογραφίες των νεκρών παιδιών
και τα βίντεο με τις σκηνές της φρίκης
ακολουθεί ένα βιολοντσέλο στο Σεράγιεβο
ένας κύριος με πικάπ που παίζει στο ερείπιο
ένα τραπέζι μακρυνάρι γάμου... Στο Band
of Brothers, ερείπια του Βερολίνου σε κατάληψη
βγαίνουνε κάτι λάμποντα βιολιά
να παίξουν το 131 κουαρτέττο του Μπετόβεν...
Μα πόσο αντέχει αυτός ο Δυτικός Πολιτισμός
που μέσα στην καταστροφή τους να τον θέλουν
τόσο τα θύματα όσο και οι κυβερνήτες τους
τα όπλα του... Είναι ένα μεγαλείο, είναι Σούμπερτ
στις πρωινές κρεμάλες του Άουσβιτς, γιατί
ο άνθρωπος έχει χημεία μέσα του
κι απέξω τον σκοτώνουν Χημικές Βιομηχανίες
πάνω από δυο αιώνες τώρα, αθέατες
Και θα έλεγα μας πάει πολύ ως θεατών
αυτή η μίξις υψηλής τέχνης και ωμότητας.

Πέμπτη 15 Μαρτίου 2018

Η Κινούμενη Μάζα

Τη βλέπει σοβαρά την ποίηση αυτή, όχι σαν κι εσάς. Τα λεφτά της θέλει να πιάσουν τόπο. Είναι σοβαρή σαν αυτόν που πληρώνει. Δεν έχει λεφτά για πέταμα. Την άνοδο στην ποίηση την ξέρει αυτή. Εκπαιδευτικός. Όπως ανεβαίνεις σαν εκπαιδευτικός, το ίδιο ανεβαίνεις και σαν ποιητής. Δείχνοντας αυστηρό πρόσωπο εξουσίας. Αποδώ εμείς οι σοβαροί, αποκεί οι άλλοι που δεν παίρνουν στα σοβαρά αυτά που πληρώνουν για να βγάλουν τα βιβλία τους…
Να φύγει άπό την μάζα των ποιητών, να συνδικαλιστεί με τους σοβαρούς, να βγει στα διοικητικά συμβούλια με άλλους συναδέλφους μονίμους εκπαιδευτικούς. Μόνο που όπου πάει κατα περιέργο τρόπο, λες και κάποιος διαβάζει τις μύχιες σκέψεις της, πάνε και πλήθος άλλοι.  Κάθε κίνηση να φύγει από τη μάζα, τη μεταφέρει στο κέντρο της μάζας, γιατί εκεί που πάει πάνε κι όλας αμέτρητοι με τις ίδιες φιλοδοξίες και το ύφος και το ήθος εκπαιδευτικού του δημοσίου. Σαν παπαδάσκαλοι ένα πράγμα.
Δεν είναι να απελπίζεσαι; Από παντού σκάνε ποιητές δημόσιοι υπάλληλοι και κυρίως εκπαιδευτικοί. Είναι η μάζα των εκπαιδευτικών ποιητών. Κι αυτή πάλι στο κέντρο αυτής της κινούμενης μάζας. Πώς να διακριθεί; Ποιός κυρώνει; Είναι σοβαρή αυτή. Ολίγον εκτός ποιήσεως και πολύ εντός εξουσίας, αλλά σοβαρή. Δοξάστε τη. Έγινε κιόλας μάζα και πετάει νομίσματα από την κερκίδα των ποιητών… Γαμημένε διατητή.

Νευρώσεις της Ποιητικής Αγοράς

Ο καθένας έχει έναν καλύτερό του που φευ έχει λιγότερη δημοσιότητα ή είναι πεθαμένος. Μια ολήκληρη στρατιά από σκιώδεις ποιητές.

Aviso

Θα σας τα χώσω στη βικιπαίδεια κάτω από τα βιογραφικά σας και θα τα τρώτε στη μούρη χωρίς να μπορείτε να τα σβήσετε, γιατί θα σβηστεί και η σελίδα σας μαζί. Θα σας αποδομήσω έναν έναν αργά και ευγενικά.

Τετάρτη 14 Μαρτίου 2018

Η Παραδειγματική Αποτυχία του ποιητή Δημήτρη Αρμάου

Συγγνωστή στο βαθμό που στις πρώτες του συλλογές, έγραφε πως είναι ανακόλουθος με την τρέχουσα ηχοληψία. Διαβασα το βιβλίο του Βίαιες Εντυπώσεις δυο φορές και με απόσταση δύο περίπου χρόνων η μία από την άλλη. Η ίδια περιπλάνηση σε αδρανές και κρυπτικό ποιητικά υλικό.  Αν το μοντερνιστικό ποίημα είναι το ποίημα της κρυπτικής παραπομπής που θέλει τον αυθεντικό εξηγητή του, τα ποιήματα του Αρμάου, αποτελούν ένα προς τα κάτω όριο αυτού του προτάγματος. Τα ποιήματα καλλούν τον εξηγητή τους σε μιαν εποχή που ο εξηγητής έχει απέλθει και που η ποίηση είναι υποχρεωμένη να ενσωματώνει την εξήγηση για τις παπαπομπές της ή τουλάχιστον να είναι τόσες όσες χρειάζεται για συμφωνημένα υποννούμενα, που να μη συσκοτίζουν το αναγιγνωσκόμενο. Έχω την εντύπωση πως ο Αρμάος είχε συνείδηση του πράγματος, αλλά η αδυναμία του να ξεπεράσει τη γοητεία των αρχικών του προτύπων τον έκανε να καταρρεύσει κυριολεκτικά στο αποτυχημένο μοντερνιστικό ποίημα. Τι μένει λοιπόν από μια τέτοια ποίηση; Πιθανόττα μονάχα η ματαιοδοξία του αναγνώστη που θέλει να ξέρει άγνωστα δήθεν αριστουργήματα. Ματαιοδοξία στην οποία παίζουν και άλλοι ασήμαντοι για μένα ποιητές που ξέρουν να την ερεθίζουν όπως ο κύριος με το Σύσσημον. Όμως  ο Αρμάος ήταν πολύ άνθρωπος του ήθους για να παίξει τέτοια παιχνίδια. Αποδέχτηκε τη μοίρα της γραφής του με τρόπο αξιοθαύμαστο. Την κατέθεσε χωρίς φωνασκίες και κυρίως χωρίς εμπόριο του επικείμενου θανάτου του. Το βιβλίο του, τυπογραφικά άψογο, η άλλη του τέχνη, παραμένει σαν τυπογραφικός οδηγός όποιου θα ήθελε να δοκιμάσει στηντέχνη της τυπογραφίας. Για μένα θα παραμένει πάντα ο ποιητής που ριμάρησε το κάπα με απόστροφο της φράσης ταληρο κ’ με το και ήχο ροκ. Πιθανότατα η αύξουσα σχολαστικότητα και ο πληθικός αριθμός των μεταπτυχιακών και διδακτορικών της υποβαθμισμένης ανθρωπιστικής παιδείας, να βρει στην ποίηση του Αρμάου τα στοιχεία που θα αναδείξουν την πείνα της για δύναμη. Στη βιβλιοθήκη του Πύργου όπου ο πάτηρ Χόρχε μισεί το γέλιο, ισως να υπάρξουν πολλοί μοναχοί που θα θελήσουν να αυτομαστιγωθούν για τα κρίματα τους, αποκρυπτωγραφόντας την ποίησή του. Έ ρε γέλιο που θα κάνει ο Αρμάος από εκεί ψηλά.

Οι Αυτοδίδακτοι

Είπε ο καημένος ο Μπερλής, πως στην εποχή μας δεν έχουν πέραση οι αυτοδίδακτοι. Τον γοήτεψε κι αυτόν με τη ματαιοδοξία που είχε για εξουσία , ίσως και την αφραγκία, το Πανεπιστημιακό Τέρας. Όμως και τώρα και πάντα οι αυτοδίδακτοι ήταν οι Εκλεκτοί των Τεχνών.  Τα Αμερικανικά  Πανεπιστήμια που δεν είναι τα Ελληνικά και η συνδικαλιστική μαφία τους, έχουν πάντα τη δυνατότητα να προσλάβουν αυτοδίδακτους. Φωτεινό παράδειγμα ο Μπρότσκι, που του δόθηκε η δυνατότητα να διδάσκει αξιοπρεπώς. Στην Ισπανία ο Χοσέ Ιέρρο έκανε μαθήματα επίσης στο Πανεπιστήμιο του Σανταντέρ. Η σχέση με κάθε τέχνη είναι η σχέση του Κίρκεγκααρντ με το Θεό. Είναι κλίση και κλήση ατομική και μοναδική και όχι μονάχα δεν έχει σχέση, αλλά είναι ζωντανή περιφρόνηση της ακαδημαϊκής καριέρας. Οι συνάξεις εν τέχνη είναι συνάξεις μοναδικοτήτων και όχι συνάξεις συνενοχής. Γι αυτό ο Μπερλής εν αγνοία του ίσως και με το λοφίο κομμένο, παραμένει πιο σημαντικός από τους πανεπιστημιακούς της γενιάς του. Γιατί ως αυτοδίδακτος είναι μέτρο της αλήθειας τους. Επιβεβαιώνει  την κλήση που είναι μέτρο της απόβλεψης όλων των εξουσιαστικά βολεμένων άλλων. Συμπεριλαμβάνονται και οι τεμπέληδες κρατικοδίαιτοι καθηγητές των νυχτερινών, με φιλοδοξίες πνευματικού ταγού.

Προς Ισπανιστές και μεταφραστές Ισπανικής ποίησης

Όσο θα υπάρχουν μεταφραστές που υποτάσσονται στην ομερτά της δημοσιότητας ανθρώπων, που όχι μονάχα δεν ξέρουν Ισπανικά, αλλά δεν ξέρουν μια ξένη γλώσσα της προκοπής, τοσο τα Ισπανικά βιβλία ποίησης θα περνάνε στην αφάνεια.
Ξέρετε πολλούς από αυτούς τους αστοιχείωτους που θα μπορούσαν να μιλήσουν για το Χώρο του Χιμένεθ, ή για το Αλατασόρ του Ουιντόμπρο; Το μόνο που κάνουν είναι να καθυστερούν την πρόσληψη της Ισπανικής ποίησης και να βγάζουν το κόμπλεξ της ανικανότητας να διαχειριστούν το υλικό.
Θα μπορούσα να το ξεκινήσω εγώ, αλλά μου είστε πολύ εγωιστούληδες και πολύ ανταγωνιστικούληδες ακόμα. Όταν θα περάσετε σε καμιά δεκαετία σε απόλυτη απογοήτευση και σιωπή, θα τα ξαναπούμε…

Τρίτη 13 Μαρτίου 2018

Η μεταμυθοπλασία και ο ευνοούμενος του Βάλλα

Η μεταμυθοπλασία είναι λέξη κενή ορισμού. Ούτε και αυτοί που την χρησιμοποιούν μπορούν να την ορίσουν, γιατί ως όρος δεν έχει αποχρόντα λόγο. Ακόμη και στην προφορική ομιλία μας όταν κάνουμε αναφορές σε κάποιο λογοτεχνικό έργο, δεν έχουμε καμία αίσθηση ειδικής χρήσης του λόγου. Αν υποτεθεί ότι η μυθοπλασία είναι η καύση, η μεταμυθοπλασία θα ήταν ας πούμε η μετάκαυση… Αστεία πράγματα, μεθοδολογικά ελέγξιμα και φαντασιωτικά. Δεν αποτελεί μεταμυθοπλασία το Θλιμένος Τελευταίος και Μόνος του Οσβάλντο Σοριάνο, σιγά μην το ξέρει, ούτε το τελευταίο τέυχος του Μικρού Ήρωα που έκανε ο Λάγιος. Σοβαροφανείς παπαριές είναι όλα αυτά.
Η μεταμυθοπλασία όμως είναι ικανή να σύρει άν αυτός που την ισχυρίζεται έχει εξουσία δημοσιότητας, κάθε καλλιτέχνη που με το αμφίβολο ηθικό ύψος της τελευταίας τριακονταετίας, σε οποιοδήποτε δημόσιο χώρο ως επικροτητή της.
Πάλι καλά που δεν είχε καομματικά στελέχη να τους μαστιγώνουν.
Διότι ο ευνοούμενος του Βάλλα είναι αξιοκράτης. Δεν έβγαλε πρώτο το κουτσό του αμάξι, αν και θα το μπορούσε.

Ο Σπύρος Αραβανής για τη Μάσενκα

Το μεγάλο πρόβλημα του κυρίου Λαλιώτη είναι το πώς θα τιθασεύσει τις γνώσεις, τα συναισθήματα, τον παρορμητισμό, τις σκέψεις, τις εμπειρίες, τα “φαντάσματα” και άλλα τινά που ξεπετιούνται σαν λερναία ύδρα μπροστά του. Πώς θα διαχειριστεί τη θάλασσα μέσα του χωρις να πνιγεί και κυρίως χωρίς να την πνίξει.

Η “Μάσενκα” ως μούσα, όπως λέει και ο κος Ριτσώνης, ήρθε σαν απάντηση στους προβληματισμούς μου.
Ήρθε την κατάλληλη ώρα στον κο Λαλιώτη, να σχηματοποιήσει και να χαλιναγωγήσει το δαιδαλώδες σύμπαν του πληρώνοντάς τον με το ίδιο ακριβώς νόμισμα: Με μια τρικυμιώδη έμπνευση, υπαγορεύοντας σταθερά το χέρι του έτσι που το «να μιλήσω πάλι για σένα» (σελ.17) δεν έχει ούτε παραλήπτη ούτε αποδέκτη, δεν ορίζεται.
Είναι η ποιητική εκδοχή -ως ύφος- του Κορτάζαρ, ή όπως έγραφε ο Φουέντες για αυτό: Δεν ειναι απλώς ένα μυθιστόρημα, αλλά το κουτί της Πανδώρας», ένα βιβλίο που είναι πολλά βιβλία.

Τη δεδομένη, λοιπόν, χρονική στιγμή για τον κ. Λαλιώτη μόνο ένα «άλλο» πρόσωπο, θα μπορούσε να τον απελευθερώσει από την ελευθερία του, να τον δεσμεύσει με τα δικά του δεσμά. Ένα πρόσωπο στο οποίο να “αφεθεί”, να παραδοθεί, άνευ όρων ακόμα και αν «δημοσίως» προσπαθεί να την ερμηνεύσει, να την εξηγήσει. Πάντα θα του ξεφεύγει. Και αυτή είναι η «Μάσενκα».

Ένα βιβλίο που διαβάζεται με το μολύβι στο χέρι και τις αισθήσεις σε υπερδιέργεση.

Εύχομαι καλούς αναγνώστες.

Δευτέρα 12 Μαρτίου 2018

Πόλυ Χατζημανωλάκη, Βωβόν Ξύλον

vovon-xilon

Η Πόλυ Χατζημανωλάκη με ενδιαφέρει συνολικά. Όπως με ενδιαφέρουν όλοι οι άνθρωποι των θετικών επιστημών που ασχολούνται με τα φιλολογικά. Εδώ ως βιβλιοδίφης καταθέτει, όπως γράφει, ερευνητική ανάγνωση για τον Παπαδιαμάντη. Για το βιβλίο αυτό μπορεί κάποιος να γραψει δυο φορές. Μια για το πρώτο του ξεφύλλισμα, αυτό που θα κάνω εδώ, και μία για τις συνολικές του εντυπώσεις αφού το διαβάσει. Η Χατζημανωλάκη διαθέτει μια επιστημολογία προσωπικής ανάγνωσης. Μας καλεί να τη συμμεριστούμε και μας γοητεύει καθώς ως αστική ας πούμε λαογράφος και με μεθοδολογικές ρίζες στον Ηλία Πετρόπουλο, μας οδηγεί ως συμμετόχους μιας αστυνομικής έρευνας, όπου απρόβλεπτες αναγνωστικές εμπειρίες και λεπτομέρειες εμφιλοχωρούν στην κεντρική ανέλιξη της πλοκής της. Γοητευμένη όσο και γοητεύουσα από τη μεθοδό της, μας καλεί ανυπόκριτα να πάρουμε τα βήματα τις περιέργειάς της ως τις τελικές διαπιστώσεις.  Γι αυτό μπορεί με άνεση να αφιερώνει τον πρόλογό της στη Βιρτζίνια Γουλφ.  Τί είναι αυτό που σε μια πρώτη ματιά έχει καταφέρει αυτό το βιβλίο; Είναι το γεγονός ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν ένας επαρκέστατος ταξιδιωτικός οδηγός, με αιτήματα υποθέσεων ψυχικών, για μια επίσκεψη στο νησί και στο έργο του Παπαδιαμάντη. Μετά το τέλος της ανάγνωσης του θα επανέλθω.

Ευχαριστίες

Θέλουμε κάτι να διακρινόμαστε εμείς οι λίγοι και οι αληθινοί από τους μαζανθρώπους της ποιήσεως και ο Κύκλος των Ποιητών μας το προσφέρει αφειδώς και άκοπα.

Κυριακή 11 Μαρτίου 2018

Φως

Εμείς νομίζουμε ότι απολαμβάνουμε το φως μα αυτό το φως που είδε ο Σωκράτης και ο Πλάτωνας μας αξιολογεί, είναι ένα από τα μέτρα που μας μετράει. Και μη βιαστείτε να μας βγάλετε ηττημένους, γιατί δια μέσου των αιώνων ανακαλύφθηκε κι άλλο εσωτερικό μέτρο που δεν είναι η σύμπτωση του στοχασμού με το φως που περιέχει το απεριχώρητο ανθρώπου και Θεού, αλλά η καθαρότητα της καρδιάς που περιέχει αυτή την επικοινωνία μέσω των ακτίστων ενεργειών του Θεού. Εξ αιτίας αυτού του φωτός είμαστε Ελλάδα σώματι, γιατί πνεύματι η Ελλάδα ανήκει σε αυτούς που μελέτησαν και εξέδωσαν τους αρχαίους μας και για να την προσεγγίσουμε πνεύματι μας λείπει αυτός ο μόχθος που πρέπει να καταβληθεί. Πολλοί από μας δικάζονται κάθε μέρα για την προσβολή αυτού του φωτός και πολλοί αθωώνονται καθώς εξαγνίζονται στη σημασία του.

Παραγωγική Κυριακή

Στον Τσαρλς Μπουκόφσκι

Τα κάτουρά μου λευκά
και το ραδιόφωνο
ξεχασμένο στη Θεία Λειτουργία
Φόρεσα τιράντες
προσέχοντας να παρκάρω καλά
τα αποκάτω μου κι έβαλα
Louis Armstrong - Hot Five
(vinyl version)
Ο κόσμος είναι για άλλη μια φορά
σκατά με ηλιόφως και πρέπει
να βρω μια δίαιτα γι αυτό το λίπος
γύρω από τον αφαλό
και επιπλέον πρέπει να βρω
κάτι σαν απόσταγμα ζωής
για να σας γοητέψει αυτό το ποίημα
Ας πούμε δεν μου αρέσει η γραφή
της πενηντάρας που μυρίζει σερβιέτα
και κρίνο.
Αν δε γράφω ποίηση σκληρού καθώς
τον λεν ρεαλισμού
είναι γιατί είναι πανεύκολη
Μπορώ τουλάχιστον ακόμα
να μαλακίζομαι αξιοπρεπώς
εκτός ποιήσεως.

Κύκλοι

Θέλουμε κάτι να διακρινόμαστε εμείς οι λίγοι και οι αληθινοί από τους μαζανθρώπους της ποιήσεως και ο Κύκλος των Ποιητών μας το προσφέρει αφειδώς και άκοπα.

Χρήστος Μπράβος, ένας αγαπητικά υπερεκτιμημένος

Τα Άπαντα του Χρήστου Μπράβου αναγγέλονται και δεν περιμένω τίποτα. Είναι φαινόμενο τις γενικότερης χρεοκοπίας των πηγών να συνεχίζουμε πρωτότυπα και μεταφραστικά να ψάχνουμε ξεχασμένες γωνίες των πηγών που ως τώρα αφελώς και άνευ αξιολογήσεως οδήγησαν την ποίηση. Σαν κάποιος να πεθαίνει και να τακτοποιεί υποσχεμένα πράγματα. Είναι η λεγόμενη γενιά του 70 που απέρχεται και κλείνει τις υποχρεώσεις της. Το έργο του Χρήστου Μπράβου είναι και λίγο και ανευ αποχρώντος λόγου. Μόνον ως εμφάνιση της εξουσίας της λεγόμενης από μένα Σχολής Ιωαννίνων, που περιέχει γύρω από την εξουσία του Πανεπιστημίου μια ομάδα ποιητών και πεζογράφων και που χρησιμοποίησε καλά μιαν αλληλεγγύη τοπικισμού, άσχετη από τα καθαρά λογοτεχνικά επιτεύγματα.  Στο κέντρο της ποιητικής αυτής της σχολής των Ιωαννίνων, υπάρχει ένας απών, νεκρός ή ξενιτεμένος, υπάρχει μια γυναίκα κυρίως μητέρα με έντονα παραδοσιακά χαρακτηριστικά υποταγής όσο και αγιοποίησης και μια χαμηλόφωνη και σκιαγμένη έκφραση συναισθήματος όπου το ήθος του παραδοσιακού μοιρολογιού και ο ρυθμός του αργόσυρτου μετεωρισμού του ποδιού του χορευτή κυριαρχεί. Χαρακτηριστικά ελλειπούς αστικοποίησης σε ένα σταματημένο και κακοφορτωμένο αυτοκίνητο στη εθνική οδό, όπου η δύναμη της έκφρασης  για την ερήμωση του γενέθλιου τόπου δεν φτάνει, αλλά δεν φτάνει και για την ενσωμάτωση στον καινούριο τόπο της μετανάστευσης. Ούτε να φύγει ο ηπειρώτης ποιητής μπορεί ούτε να επιστρέψει. Και μένει εκεί σε έναν ού τόπο από όπου εκφέρει κάποτε και ποίηση της μιζέριας. Ο Χρήστος Μπράβος δεν υπερβαίνει αυτό το σχήμα που διέγραψα, δεν αποτελεί παρέκλισή του, δεν προσθέτει τίποτα εκφραστικά, εκτός ίσως από την αναγκαστική θέα που του προσφέρει ο χώρος της καταγωγής, εξω από τη ραχοκοκαλιά της Ηπείρου αλλά υπό την άμεση επίδρασή της.
Αγαπητικά υπερεκτιμημένος λόγω της σύντομης ζωής του, περιφέρεται ως όνομα σε ρόλο Ελπήνορα στον εξουσιαστικό πυρήνα αυτής της ποίησης. Μιας ποίησης που έφτασε ως τη μέση καθώς η προσπάθεια του επικεφαλής Γκανά, απέτυχε να δώσει ποιήματα σημαντικά ως χρονικό της αστικής ενσωμάτωσης και η φωνή του χάθηκε στο χυλό της εκφραστικής μετριότητας πυ λιμνάζει ο μεγάλος αριθμός των ποιητών του 70. Και βεβαίως να βγούν τα ποιήματα διότι ως γνωστόν οι άκαιροι και απένθητοι νεκροί βρυκολακιάζουν. Και οι βρυκόλακες ανήκουν σε άλλη ποιητική εποχή. Καίρος λοιπόν να τελειώνουμε με το μύθο του Χρήστου Μπράβου και να τοποθετηθεί κειμενικά σ’ αυτή τη δεύτερης γραμμής θέση που του ανήκει. Τα υπόλοιπα στο Χρόνο, όπως για όλους μας.

Πέμπτη 8 Μαρτίου 2018

Για τη Ζωγραφική του Γιάννη Δημητράκη

1157748_10151803629963535_1618439414_n

Η χρήση της ζωγραφικής ειναι ο συγχρωτισμός μαζί της. Ένα τέτοιο συγχρωτισμό μου προσφέρει κάποια χρόνια ο Γιάννης Δημητράκης στους χώρους κοινωνικής δικτύωσης. Εδώ κάποια αποσπάσματα συγχρωτισμού:

Οι παλιές εγκυκλοπαίδειες στολίζουν τα αρχιγράμματα με την αρχαία εικόνα από όπου κατάγεται το γράμμα. Το Άλφα ας πούμε είναι η διαδοχική κατάληξη ένός ανεστραμμένου κεφαλιού αγελάδας. Ο Δημητράκης εκεί, αναμοχλεύει την εικονική καταγωγή του γράμματος. Είναι ένα είδος εφευρέτη μιας ιερογλυφικής γραφής, που φανερώνει πόσο από την εικόνα απομένει στο γράμμα.

Οι εμμονές σε ένα θέμα δίνουν αναγνωρισιμότητα. Ο Δημητράκης καλεί τα άλογα τα κοκόρια και τα πουλιά να συνδέσουν το όνομά του με τη ζωγραφική.  Μια ζωγραφική που όταν δεν γραμματίζεται είναι στίξη και επίθεση χρώματος. Καλύτερα επίθεση προς στίξιν.

Αν υπάρχει ένα ήθος γι αυτή την επίθεση προς στίξιν είναι η σπατάλη του χρώματος.
Καθαρό, πλακάτο, αποτελεί την προσωπική λύση στη σχηματοβόρα παρουσία του ελληνικού φωτός. Με μουσικούς όρους  η επίθεση των χρωμάτων καθορίζει το ματζόρε ή το μινόρε της σύνθεσης.
Το ποίημα τείνει προς την ελεγεία και ο πίνακας προς την πατίνα του. Υπάρχει μια ολόκληρη σειρά πινάκων όπου η ζωγραφική του προσθέτει στο περιστατικό χρόνο
προζωγραφίζοντας την πατίνα του.

Μέσα από τη γραμματοποίηση των εικόνων την χρωματική στίξη δια επιθεσεως  και την επίθεση της πατίνας του χρόνου, ο Δημητράκης διαθέτει έναν αναγωρίσιμο τρόπο
να ξαναδιαβάσει όλη τη ζωγραφική. Να σπάσει την παραστατικότητα κάθε θέματος σε χρωματικούς τόνους, να οργανώσει προς ατονικούς τόπους τις κινήσεις επιχρωματισμού και να τις αφήσει ως μνημείο των χεριών του που κινήθηκαν πάνω στην επιφάνεια.

Μια ζωγραφική που διαβάζεται σε διπλό κλειδί. Ο αφελής απολαμβάνει τη μελωδία των χρωμάτων, ο σχετικός και το κονταπούντο των συσχετισμών τους. Τελικά ένα ναι στη ζωή και στη ζωγραφική που η μόνη ποίηση που θα της άξιζε να τη συνοδεύει είναι η ποίηση του Γιώργου Σαραντάρη.

Παρασκευή 2 Μαρτίου 2018

Βόρτεξ

στο Χρίστο Αγγελακόπουλο
...αυτό το θα θα θα θα της καύλας, το γραπτό στρηπ τηζ, η διάφυλη σχέση δεν υπάρχει, δεν μπαίνει σε αυτόματο πιλότο του περιοδικού κλικ η αγάπη, κοίτα αυτόν που λέει ότι θα σε σκίσει να το εννοεί συμβολικώς γιατί αλλιώς θα σε σκίσει πραγματικώς κι θα σε βάλει στην κατάψυξη... ο πόθος ορέγεται τα χείλη των οπών, συμπεριλαμβάνονται και τα βλέφαρα, και μαζί με το βυζάκι σου συγκατοικεί άκουσον άκουσον το κόπρανο και το βλέμμα, δεν είναι το σώμα σου στον καθρέφτη αυτό που σε κομματιάζω ως σώμα... κραγιόν στις θηλές και στις πηγές των αιμορροίδων, ο Ρενουάρ που απλώνει χρώμα με το πέος του, το γαιδουροτόμαρο του Μπαλζάκ που σε κάθε εκπλήρωση φαντασίωσης μικραίνει, εκεί που πας να κατοικήσεις τα λογάκια σου υπάρχει συνωστισμός σβησμένων γυναικείων ηφαιστείων, η τελευταία υπόσχεση είναι μια αθωότητα για σπάσιμο για εκμαυλισμό σε πολλαπλούς οργασμούς, να σε γαμήσω σαν δεκαπεντασύλλαβο... τα καλά κυλοτάκια πέφτουν με ψαλίδι μωρό μου, και οι μεγάλες ερωμένες δεν γράφουν, γράφονται...

Η Φωνή, Κωστής Παλαμάς


28279693_2108393732510415_3649420366203197293_n

Παλαμικά Σκαλαθύρματα

Το πρόβλημα με τον Παλαμά, από εκεί και η ανάγκη μιας γλωσσικής κάθαρσης και μεταφοράς υλικών της ποίησής του στο παρόν είναι η παρωχημένη γλώσσα της επιθυμίας που χρησιμοποιεί, και που ο ερωτισμός της αναπτύσσεται κυρίως στο έργο του Βάρναλη. Ο Παλαμάς είναι μια ηττημένη από το χρόνο γλώσσα της καύλας. Η δημοτική δεν τρέφεται από τη δημοτικιά της αγροτικής ζωής, αλλά αντίθετα από κεντρώματα της καθαρεύουσας, όπως απέδειξε το έργο του Ελύτη και του Εμπειρίκου. Εκεί είναι η μεγάλη ήττα της παλαμικής γλώσσας.
Πιθανότατα με το πέρασμα του χρόνου να κερδίσει περισσότερο καθώς θα γίνεται ιστορική λαλιά και θα απομακρύνεται από την εγγύτητα που βρίσκεται σήμερα. Είναι τόσο αδύναμη η γλώσσα του για να στηρίξει μιαν επίδειξη ματαιοδοξίας επαϊόντων που της φαίνεται το βρακί. Και η εκτύλιξη ενός πεπρωμένου ενός ποιητή βάτες που η προσέγγιση του εγωτισμού του γίνεται μέσω ενός θαυμασμού που αποκλείει τον αναγνώστη τις περισσότερες φορές, που δεν περιέχει νεύματα της κατάληψης του πρώτου προσώπου του ρήματος, το στεντόρειο της ανάγνωσης που γέρνει επικίνδυνα στο κωμικό, το όπως... έτσι της δαντικής παρομοίωσης, είναι στοιχεία που αφήνουν μια γεύση παρωχημένου. Ο Καβάφης που είδε αυτό το ρητορικό αδιέξοδο στις πρώτες δοκιμές του, αλλάζει παντελώς ηχητική. Μιλάμε για μιαν αποτυχία μεταφοράς του υψηλού στη δημοτική γλώσσα που είναι εμφανέστατη. Ο Γκίνσμπεργκ που επαναφέρει όσο επαναφέρει το στεντόρειο ύφος γίνεται ακουστός μέσα από την ρητορική του Εμπειρίκου πολύ καλύτερα από τις ρητορικές του Παλαμά και του Σικελιανού. Η ήττα της καθαρεύουσας είναι νίκη περήφανη ποιητικής.
Σήμερα η ποίηση του Παλαμά είναι υψηλά αποσπάσματα σε τεράστιες εκτάσεις αδρανούς ποιητικού υλικού. Μόνον έτσι μπορεί να γίνεται ανεκτός.

2
Ο Σικελιανός ονόμασε Αντίδωρο την επιτομή που έβγαλε στο Γαλαξία, θέλοντας να πει ότι η ποίηση που μερίζεται, παραμένει εις ολόκληρον στο μερίδιο. Περιμένω χρόνια, μετά από την εξαντλητική ανάγνωση του παλαμικού έργου, δύο πραγματάκια: Το ένα είναι τα μικρά λυρικά του, που μέσα τους υπάρχουν διαμάντια σαν το παρακάτω. Το δεύτερο είναι η εφαρμογή της σολωμικής μεθόδου στο παλαμικό σώμα της ποίησης για να φανεί και να κεντρώσει ποιητικές συνειδήσεις το ύψος των στίχων του. Αλλά τρώνε τον καιρό τους να μιλάνε για να επιβεβαιώσουν αυτά που έγραψαν άλλοι για τον Παλαμά, κι ο Παλαμάς γλιστράει στη λήθη κάτω από τη μύτη τους. Το στιχικό τουλάχιστον, όσο δούλεψε το μολυβάκι μου, κάποτε θα το επιχειρήσω.

Καχτίτσης και Κυλλήνη

166763_619586101391193_1530706410_n

Η σκηνή θα ξεκίναγε στο σταθμό του τρένου της Πάτρας με πανσέληνο... θα έμπαινε στο τρένο, και θα κατέβαινε τις ηλικίες ως τη Γαστούνη, ανάποδα... θα κατέβαινε παιδί στο σταθμό, σε άλλο χρόνο, να πάρει το τοπικό για το Λίντζι. Μετά ανακατεύονται τα παιδικά χρόνια, μια Καθαρή Δευτέρα στις θίνες και στο Κάστρο... η ληστεία του τραίνου από το Ριρίκα και Κυλλήνη, ο Άη Νικόλας όπως τον φωτογραφίσαμε με το Νίκο, πριν το σεισμό, με την ώχρα όπως και το απέναντι ημικυκλικό κτίριο της πηγής των λουτρών... τη μέρα που είδα να βγαίνει εκείνη η ξένη καβαλάρισσα μέσα από τα ευκάλυπτα... Σαν παρατημένο σχέδιο ανάπτυξης όλα τα σπάρτα στην κατηφόρα προς την ακτή και οι πικροδάφνες... αυτός ένας μεσόκοπος κύριος με λευχαιμία... δεν μπόρεσε να πιάσει τα μούσμουλα από αδυναμία σε εκείνο το όνειρο του Σινόπουλου... ο Νίκος Καχτίτσης κρατώντας από το χέρι του το παιδί που υπήρξε περπατάει αργά, με την πλάτη γυρισμένη στην κάμερα... τοπίο κάμπου της Ηλείας από τρένο... σκοτεινά πρόσωπα κοριτσιών... ο πατέρας ο σταθμάρχης με το χειροκίνητο σήμα του... το χαρτί της ταινίας που το πιάνει μετα δυο χέρια να διαβάσει κώδικα Μόρς... κι εσύ να κοιτάς το μαγικό μηχανάκι το χάλκινο και να γράφει το μελάνι ώρες αφίξεως... Το πράγμα θα τελείωνε στην Πάτρα... ένα χέρι που θα πετούσε στο νεκροταφείο της Παναγιάς των Αγγέλλων ένα αντίτυπο της Γάνδης... μετά ο Γιώργης Παυλόπουλος στο πανεπιστήμιο της Πάτρας... να λέει ο Τάκης κοκκίνιζε.. Φωτογραφίες γυμνασικαών χρόνων Ψηλά Αλώνια, να γράφω στο ημερολόγιο κάτω από το πεύκο πριν το ταξίδι στην Φλωρεντία... η Ελένη με τα θλιμμένα μάτια κάτω από τη νερατζιά Τριών Ναυάρχων... και πίσω ξανά μια σαιζλόνγκ με πανί κόκκινο να το φυσάει ο αέρας, στην παραλία στα ξέβαθα, ο Καχτίτσης εκεί με πρόσωπο θανάτου και να πάιζουν παιδιά στα νερά. Θάνατος στην Κυλλήνη. Κάτ. Ένα μάτι στο φακό... κοντά κοντά... όπως ανατέλει το δάκρυ και στάζει...

ΕΥΧΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ

Ασπιλε, αμόλυντε, άφθορε, άχραντε, αγνή Παρθένε Θεόνυμφε Δέσποινα, η Θεόν Λόγον τοις ανθρώποις τη παραδόξω σου κυήσει ενώσασα και την απωσθείσαν φύσιν του γένους ημών τοις ουρανίοις συνάψασα. Η των απηλπισμένων μόνη ελπίς και των πολεμουμένων βοήθεια, η ετοίμη αντίληψις των εις σε προστρεχόντων και πάντων των χριστιανών το καταφύγιον, μη βδελύξη με τον αμαρτωλόν, τον εναγή, τον αισχροίς λογισμοίς και λόγοις και πράξεσιν όλον εμαυτόν αχρειώσαντα, και τη των ηδονών του βίου ραθυμία, γνώμης δούλον γενόμενον. Αλλ’ ως του φιλανθρώπου Θεού Μήτηρ, φιλανθρώπως σπλασχνίσθητι επ’εμοί τω αμαρτωλώ και ασώτω, και δέξαι μου την εκ ρυπαρών χειλέων προσφερομένην σοι δέησιν, και τον σον Υιόν, και ημών Δεσπότην και Κύριον τη μητρική σου παρρησία χρωμένη, δυσώπησον, ίνα ανοίξη καμοί τα φιλάνθρωπα σπλάχνα της αυτού αγαθότητος, και παριδών μου τα αναρίθμητα πταίσματα επιστρέψη με προς μετάνοιαν, και των αυτού εντολών εργάτην δόκιμον αναδείξη με.Και πάρεσό μοι αεί, ως ελεήμων, και συμπαθής και φιλάγαθος, εν μεν τω παρόντι βίω, θερμή προστάτις και βοηθός, τας των εναντίων εφόδους αποτειχίζουσα και προς σωτηρίαν καθοδηγούσα με, και εν τω καιρώ της εξόδου μου, την αθλίαν μου ψυχήν περιέπουσα, και τας σκοτεινάς όψεις των πονηρών δαιμόνων πόρρω αυτής απελαύνουσα. Εν δε τη φοβερά ημέρα της κρίσεως, της αιωνίου με ρυομένη κολάσεως, και της απορρήτου δόξης του σου Υιού και Θεού ημών κληρονόμον με αποδεικνύουσα. Ης και τύχοιμι, Δέσποινά μου, Υπεραγία Θεοτόκε, δια της σης μεσιτείας και αντιλήψεως, χάριτι και φιλανθρωπία του μονογενούς σου Υιού, του Κυρίου και Θεού, και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού. ́Ω πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις, συν τω ανάρχω αυτού Πατρί, και τω Παναγίω, και αγαθώ και ζωοποιώ αυτού Πνεύματι, νυν και αεί, και εις τους αιώνας των αιώνων.

Το τίμημα

Τη συνείδησή μου την ποιητική την έχω ήσυχη και τους έχω προλάβει. Αυτό το ανακάτεμα σύνολης της φιλοσοφικής κάποτε και της μουσικής δυτικής παράδοσης, στον καιρό τους θα προσεχτούν. Αλλά το τίμημα είναι ότι ο τύπος που τα γράφει έχει παράνοια, διαγνωσμένη αδιάγνωστη δεν έχει σημασία. Ως μάρτυρας που πήγε να υπογράψει αυτά που του έγραψαν οι δικηγόροι, έτρεμε. Ήταν εντυπωσιακό το πόσο έτρεμε  από το φόβο του. Στη μέση της δίκης μου έστειλε απειλητικό γράμμα… Ανήκει σε ομάδα κενταύρων και όπλα μαζί, που ενώ παράτησαν τη δίκη από αφραγκία και λυκοφιλία και την έχασαν, θα τους μάζευε αυτός ο τρεμάμενος να μου επιτεθούν ξανά. Τώρα μετά από κάτι χρόνια που έχω χάσει τα ίχνη του, μου στέλνει γράμμα και γραφή με ποινικά κολάσιμα πράγματα και ότι δήθεν ό,τι γράφω έχει στην άκρη την αφεντιά του. Το τι θα τραβάει από την αρρώστια του είναι για να τον γελάς και να τον κλαις μαζί. Όπως ξέρουμε η παράνοια είναι απωθημένη ομοφυλοφυλία. Έλα όμως που είναι πανάσχημος. Πάντως αν τηλεφωνεί και λέει στους αντιδίκους σαν αυτά που μου έγραψε σήμερα να τον κεράσω καφέ και να του πάρω και κανένα κυλοτάκι να το φοράει. Γελάω μονάχα και στην ιδέα τι θα λένε αφού κλείσουν το τηλέφωνο. Διότι η δικαιοσύνη τιμωρεί. Και σου στέλνει τον τρελό να τον έχεις διά βίου. Βρε παρανόια, φόρεσε κανένα φουστάνι και βγες, εσύ η ερωμένη του Θεού, μπας και συνέλθεις. Έντεκα χρόνια πέρασαν και με τέτοια φάτσα που έχεις, δεν πας καλύτερα να αυτοκτονήσεις κάνοντας το Μιμίκο και τη Μαίρη ταυτόχρονα, που υπάρχει άνθρωπος που θα ασχοληθεί με την τρέλα σου, εκτός κι αν είναι για να γελάσει. Άντε παλικάρι μου, ξεκόλλα. Έχουμε και δουλειές. Δεν ξέρω αν έχεις και παιδάκια. Έχει φορτηγατζήδες η Λεωφόρος Καβάλας να σε ξεσκίσουν, όπως ονειρεύεσαι. Γιατί εγώ ούτε με πετσέτα στη φάτσα.

Η Αγωνία της Διάκρισης

Όταν ξεκινάς τριάντα τόσα χρόνια πριν να μην κάνεις κρίσεις για να μη δυσαρεστήσεις, ο πληθική εποχή που ακολουθεί με μαθηματική ακρίβεια θα δημιουργήσει το παιδαιμόνιο μιας εντροπίας, όπου σημαντικοί και ασήμαντοι ποιητικοί λόγοι θα λιμνάζουν στον ίδιο χυλό. Αυτό που χρειάζεται για να συρθεί η πολυπόθητη γραμμή ανάμεσα στην ποίηση και την παραποίηση είναι η σκληρότητα να σταματήσει κάποιος να να είναι αρεστός σε φορείς εξουσιών και κυρίως η σκληρότητα να αποδεχτείς ότι είσαι ποιητής του ενός σονέτου.  Συνδικαλισμοί και ομαδοποιήσεις είναι σαν εκκλησίες χωρίς Θεό, από αυτές που ο Κίρκεγκααρντ στα τελευταία του έμενε απέξω. Η ποίηση παίζει μόνο με το χρόνο, και εμπαίζει όσους τη χρησιμοποιούν για να εκθλίψουν εξουσίες. Χρόνος μοναξιάς, λήθη του γραμμένου, και χάρη της στιγμής. Το καλό ποίημα χαράζει πρωτίστως την αδιαφορία της διάδοσής του. Πράγματα πολυτελή για την αγορά του στατιστικού μέσου. Διότι το δαιμόνιο θέλει αγορά. Και η αγορά είναι γεμάτη αλεπούδες με κομμένες ουρές που στη θέση τους έχουν λοφία. Η κατίσχηση έργω είναι δυσκολότατη υπόθεση στα φουσκωμένα σαν μπαλονάκια εγουλάκια. Και η ποίηση βγάζει μεροκάματο στον ουρανό.  Περαστικά.

Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου 2018

ΜΕΤΡΑ ΕΠΙΠΟΛΑΙΟΤΗΤΑΣ, Του Νίκου Λάζαρη

Η ποιητική Ανθολογία τής καθηγήτριας νεοελληνικής λογοτεχνίας στο πανεπιστήμιο Κολούμπια τής νέας Υόρκης κυρίας Κάρεν Βαν Ντάικ, με τον εύγλωττο τίτλο "Μέτρα Λιτότητας", δεν είναι η μόνη ανθολογία νέων Ελλήνων ποιητών που έχει εκδοθεί πρόσφατα στη χώρα μας. Είναι όμως η μόνη που κυκλοφόρησε πρώτα στην Αγγλία σε δίγλωσση έκδοση από τον φημισμένο,εκδοτικό κολοσσό "Penguin" και στη συνέχεια στην Αμερική από τη σειρά των εκδόσεων "New York Review of Books",αλλά και η μόνη που έχει αποσπάσει άκρως εγκωμιαστικές κριτικές, τόσο από έγκριτες εφημερίδες και έντυπα (The Guardian,New Yorker,TLS κ.ά),όσο και από εγνωσμένης αξίας κριτικούς όπως είναι ο Βρετανός Τέρυ Ήγκλετον. Αξίζει λοιπόν τον κόπο, να αφιερώσουμε λίγο από τον πολύτιμο χρόνο μας για να σχολιάσουμε, εν συντομία, αυτή την ανθολογία, με την ευκαιρία τής έκδοσής της στη γλώσσα μας από τις εκδόσεις "Άγρα".
Και πρώτα απ'όλα να πούμε, ότι η εν λόγω ανθολογία δεν αποτυπώνει με ποιητικό τρόπο τις οδυνηρές συνέπειες τής οικονομικής κρίσης που πλήττει τη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, όπως δηλώνεται εμφατικά στον τίτλο της και όπως ισχυρίζεται στον πρόλογό της η κυρία Βαν Ντάικ. Για τον απλούστατο λόγο, ότι από τα εκατόν τριάντα τέσσερα ποιήματα τής ανθολογίας, μόνο δώδεκα περιέχουν στοιχεία τής κρίσης. Ούτε όμως είναι αληθές,αυτό που υποστηρίζει αφελώς και άκριτα η ανθολόγος, ότι δηλαδή τα επαχθή μέτρα λιτότητας που επέβαλαν οι δανειστές στη χώρα μας, ανάγκασαν τους ποιητές και τις ποιήτριες να στραφούν στην ομοιοκαταληξία και στο μέτρο. Και τούτο γιατί από τους σαράντα εννιά ποιητές που περιλαμβάνονται στην ανθολογία μόνο τέσσερις χρησιμοποιούν ρίμα (οι τρεις ευκαιριακά) και μόνο ένας δεκαπεντασύλλαβο. Όσο για τον ισχυρισμό τής κυρίας Βαν Ντάικ ότι η ανθολογία της διακρίνεται για την ποικιλία της,θα μας επιτρέψει να πούμε ότι αυτή η ποικιλία υπάρχει μόνο στη φαντασία της. Εκείνο που διαπιστώσαμε εμείς διαβάζοντάς τα "Μέτρα λιτότητας" είναι τούτο: τα ποιήματα χαρακτηρίζονται από μια θλιβερή και εξόχως πληκτική ομοιομορφία.
΄Όμως το μείζον πρόβλημα τής πολυσυζητημένης ανθολογίας, συνίσταται στο γεγονός ότι τα περισσότερα κείμενα που περιέχονται σε αυτήν, δεν είναι ποιήματα. Είναι σκέψεις,προτάσεις,δηλώσεις,κραυγές,προσχέδια ποιημάτων,ποιητικίζοντες,άμουσοι, ανώριμοι, άτερπνοι στίχοι,αλλά όχι ποιήματα. Ουσιαστικά δηλαδή έχουμε να κάνουμε με μιαν ανθολογία μη ποιημάτων και μη ποιητών (εξαιρέσεις βέβαια υπάρχουν), η οποία εγείρει πολλά ερωτηματικά και απορίες για τη σύνθεσή της.
Με ποια λογική, για παράδειγμα, εκφράζει την ελληνική κρίση, ο Τουρκοκύπριος ποιητής Mehmet Yashin, ο οποίος δεν έχει ζήσει στην Ελλάδα και επιπλέον δημοσιεύει τα ποιήματά του (στην ανθολογία!) στα Τουρκικά; Με ποια λογική επίσης έχει θέση σε μιαν ανθολογία τής οποίας το θέμα είναι η ελληνική κρίση, ένα ερωτικό (!) ποίημα τού συγγραφέα Γκασμέντ Καπλάνι,γραμμένο, πολλά χρόνια πριν ξεσπάσει η ελληνική κρίση, στην Αλβανία; Επιπροσθέτως: είναι ο Καπλάνι ποιητής; Με ποια κριτήρια ανθολογούνται ως ποιητές, οι καλοί, οφείλουμε να ομολογήσουμε, πεζογράφοι Παπαμάρκος και Παλαβός; Με ποια κριτήρια ανθολογείται τόσο απλόχερα ο Γιάννης Στίγκας; Είναι τόσο καλός ποιητής, όσο επιχειρεί να μας πείσει η ανθολόγος, ή μήπως συμβαίνει να διαθέτει ξεχωριστές ικανότητες στις δημόσιες σχέσεις;
Τα ερωτήματα και οι απορίες θα μπορούσαν να συνεχιστούν επί μακρόν. Θα σταματήσουμε όμως εδώ.
Συμπερασματικά: Η ανθολογία τής κυρίας Βαν Ντάικ δεν δείχνει τις συνέπειες τής οικονομικής κρίσης στη χώρα μας,ούτε την κρίση τής ποίησης (κακή στιχοποιία όπως αυτή που κυριαρχεί στην ανθολογία, υπήρχε και πάντα θα υπάρχει). Δείχνει την κρίση των πάλαι ποτέ κραταιών εκδοτικών οίκων ("Penguin"κ.ά.), την κρίση των εφημερίδων ("The Guardian" κ.ά), αλλά και την κρίση που διέρχεται παγκοσμίως η λογοτεχνική κριτική (Ήγκλετον κ.ά). Πάνω απ' όλα όμως δείχνει τη μεγάλη σύγχυση (αληθινή τρικυμία εν κρανίω) που υπάρχει στο μυαλό τής κυρίας Βαν Ντάικ. Ο πραγματικός τίτλος τής πολυσυζητημένης ανθολογίας έπρεπε να είναι ο εξής: Μέτρα επιπολαιότητας. Ή, αν θέλετε κάτι ακόμη πιο σκληρό: Μέτρα γελοιότητας!

Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 2018

Πεντακό

Τυπώνονται το πολύ διακόσια. Κόστος εκτύπωσης 200 ευρώ. Ο συγγράψας παίρνει 125. Τα υπόλοιπα μοιράζονται, πάνε το σύνολον 15 στα βιβλιοπωλεία που κάνει διαφημιστικό η φυλλάδα που μας πατρονάρει. Στο κατάστημα μας καταθέτει 500 ευρώ. Καθαρό κέρδος  από 300 ευρώ και ανά συλλογή. Κι όλοι είναι ευχαριστημένοι.
Του κάνουμε και μια παρουσίαση στο βιβλιοπωλέιο που μας παίζει και είναι και χαρούμενος.  Αυτή είναι η πολιτική οικονομία της έκδοσης ποιημάτων στις αρχές του αιώνα.

Τρίτη 20 Φεβρουαρίου 2018

Οι κρίκοι της καθιέρωσης

Για να υπάρξει κάποιος ποιητής, θέλει τον Πουλικάκο του να διαβάζει στο ραδιόφωνο ποιήματά του, όπως για τον Εγγονόπουλο, ή τον Γιάννη Κακουλίδη του να διαφωνίζει σε εκπομπές στην τηλεόραση το μεγάλο ποιητή Νίκο Καρούζο. Για τον μεσαίων βαρών  και προς κατηγορία πετεινού Γιάννη Πατίλη, αν δεν μιλήσω εγώ και ο Παστάκας θα πάει αδιάβαστος. Ούτε εγώ μόνο ούτε ο Παστάκας. Και οι δυο. Ο λόγος είναι ότι τα νεότερα κωλόπαιδα έχουν τόση έγνοια για το όνομά τους που δεν έχουν  όχι τη γενναιδωρία που χρειάζεται, αλλά δεν κάνουν τον κόπο να διαβάσουν.

Δευτέρα 19 Φεβρουαρίου 2018

Κούλουμα 2017

Ακόμα και σαν καύσιμη ύλη της ιστορίας να τους δεις
αυτοί τιμάνε τη λάσπη του χρόνου ως και γαμώντας,
τη σκληρή εργασία που ξεσπάει
σε μιαν αργία αδέξια που σιχαίνεσαι, εσύ
ο ανώτερος, ο υπονοών τον αισθητήν,
με κρατική, λεύκη απεργία εργασία,
εσύ ο μη μου ρίξεις , ο υποτακτικός σε κάθε εκκλησία,
ξεσπάς στο ανθρωπάκι που είσαι όμοιός του,
με μια κακία εκ καταγωγής ζητιάνου από τα Κράβαρα.
Δεν ανεβαίνεις όσο κι αν μειώσεις,
τί να μειώσει ένας δειλός προς Πρέβεζα;
Περάσανε απ' το ποίημα σου μυρίσανε και φύγανε
προς τη μεγαλοσύνη της ευτέλειας
που υψώνει όνειρα έστω κι από χαρταετό
και σ' άφησαν εκεί μες στη χολή της ξοδεμένης
φαντασμαγορίας των λέξεών σου
ποιητή, μαλάκα, της μνησικακίας του εβδομήντα.