Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2014

Γκαμπριέλ Θελάγια, Η ποίηση είν' ένα όπλο οπλισμένο με μέλλον

Όταν πια τίποτα δεν περιμένεις προσωπικά το συναρπαστικό
μα πάλλεσαι και συνεχίζεις πιο πέρα απ' τη γνώση,
θηριωδώς υπάρχοντας, τυφλά βεβαιωμένος,
σαν ένας παλμός που χτυπάει τα σκοτάδια
όταν κοιτάς απέναντι
τα καθαρά ιλιγγιώδη μάτια του θανάτου,
λέγονται οι αλήθειες:
οι βάρβαρες, τρομερές, αγαπημένες σκληρότητες.
Λέγονται τα ποιήματα
που ανοίγουν τα πνευμόνια τόσων, που σε ασφυξία,
ζητούν να υπάρξουν, ζητούν ρυθμό,
ζητάνε νόμο για εκείνο που νιώθουν υπερβολικό.
Με την ταχύτητα του ενστίκτου,
με την ακτίνα από το θαύμα,
σαν μαγική προφάνεια, μας γίνεται η πραγματικότητα
κάτι ταυτόσημο στον εαυτό του.
Ποίηση για το φτωχό, ποίηση αναγκαία
σαν το ψωμί της κάθε μέρας,
σαν τον αέρα που απαιτούμε δεκατρείς φορές το λεπτό
για να υπάρχουμε κι όσο υπάρχουμε να δίνουμε ένα ναι που δοξάζει.
Γιατί ζούμε με άλματα, γιατί μόλις μας αφήνουν
να πούμε πως είμαστε όποιοι είμαστε
τα τραγούδια μας δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς αμάρτημα στολίδι.
Πιάνουμε πάτο.
Καταριέμαι την ποίηση τη θεωρούμενη ως πολυτέλεια
πολιτιστική των ουδετέρων
που, πλέονοντας τα χερια, κάνουν τους άσχετους και αποφεύγουν.
Καταριέμαι την ποίηση εκείνου δεν πάιρνει θέση να μη λεκιαστεί.
Κάνω δικές μου τις ελλείψεις. Νιώθω σε μένα όσους υποφέρουν
και τραγουδώ ανασαίνοντας.
Τραγουδώ, τραγουδώ, και τραγουδώντας πιο πέρα από τα βάσανά μου
τα προσωπικά, διευρύνομαι.
Θα ήθελα ζωή να τους δώσω, να προκαλέσω νέα γεγονότα,
και υπολογίζω γι αυτό με τεχνική το τί μπορώ.
Νιώθω ένας μηχανικός του στίχου και εργάτης
που δουλεύει με άλλους την Ισπανία στ' ατσάλια της.
Τετοια είναι η ποίησή μου:ποίηση - εργαλείο
και ταυτόχρονα παλμός του ομόφωνου και τυφλού.
Τέτοια είναι, όπλο οπλισμένο από μέλλον εκτεινόμενο
και που σε σημαδέυω στο στήθος.
Δεν ειν' μια ποίηση σταγόνα τη σταγόνα προμελετημένη.
Δεν είναι προϊόν ωραίο. Δεν είναι καρπός τέλειος.
Είναι κάτι όπως ο αέρας που όλοι ανασαίνουμε
κι είναι το άσμα που πιάνει όσο χώρο έχουμε μέσα μας.
Είναι λέξεις που όλοι λέμε πάλι και πάλι νιώθωντας τες
σαν δικές μας, και πετάνε. Είναι περισσότερο απ' το λεγόμενο.
Είν' το πιο αναγκαίο: το που δεν έχει όνομα.
Είναι κραυγές στον ουρανό, στη γη είναι πράξεις.

Υ.Γ. Με ενοχλεί στις ανθολογίες από το '84 τουλάχιστον. Ήρθεν η ώραν του που λένε.

Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2014

Τρία Χριστουγεννιάτικα Διηγήματα

1.
Η μάνα σου είχε πάει στην Αθήνα, η θεία σου η Βάσω έλειπε, και πήγα στο σπίτι κάτω από τις γραμμές του τρένου να κοιμηθούμε μαζί. Τα κάλαντα άρχισαν από τις τέσσερις και σηκωνότανε να δώσει λεφτά σε όλους. Του λέω:δεν βαριέσαι να σηκώνεσαι; Μου λέει: Θα ζούμε του χρόνου να τους ξαναδώσουμε. Την επόμενη χρονιά πέθανε, δεν πρόλαβε Χριστούγεννα.

2.
Νυσταγμένος ξενυσταγμένος είπα θα πάω να κάνω Χριστούγεννα. Έφτασα στα σκαλιά στην εκκλησία. Ο νεωκόρος, που τον ήξερα κι ήταν από την Ακράτα και τα είχαμε πει, με πιάνει στην είσοδο: Τα μαθες, πάει ο δικός σου, ο Αργύρης λέω, στουκάρησε με αμάξι έξω από το σπίτι του και σκοτώθηκε.

3.
Πήγαμε να πάρουμε τον παπά Γιάννη από το Καρακούζι και να πάμε όλοι μαζί για τα Λαυδέϊκα. Στριμωχτήκαμε στο ματρακά. Δεν ήταν το κρύο η υγρασία ήταν. Φτάσαμε στην εκκλησία. Κανείς. Άνοιξε ο παπα Γιάννης, φόρεσε το πετραχείλι, άνοιξε την πόρτα της ωραίας πύλης. Όσο θα κάνω να διαβάσω τον εξάψαλμο τόσο θα κάνει ο Θεός να κρίνει τις ψυχές στη Δευτέρα Παρουσία. Ήρθαν οι πρώτες γριές και για να φύγω από τη νύστα που με μέλωνε, χασμουριόμουνα και δάκρυζαν τα μάτια, βγήκα έξω. Ένα χορτάρι με δροσιά σαν να μην το είχα δει άλλη φορά. Έκανα τρία βήματα. Τα παπούτσια μούσκεμα. Ξαναμπήκα στη εκκλησία. Τα κουδουνάκια του θυμιατού.

Οι βάρβαροι της οικειότητας

Δεν είναι θλίψη, είναι σαν κάποιος που θέλω να 'ρθεί, κι ίσως όχι κάποιος, αλλά να παιχτούν αλλιώς κάποιες εκδοχές. Κι αν γράφω είναι κάποτε να τους αλλάξω το παρόν από το αγκάθι της ερμηνείας τους. Τι είναι νομίζεις και το ποίημα; Θλίψη από λεπτή βροχή πάνω σε τσίγκο που λέει πως θα πεθάνουμε. Αλλά αγαπημένοι. Τώρα το ξέρεις. Δεν είν' τα γεγονότα που πονάνε μα οι ερμηνείες τους. Κι ακόμα πως η απουσία σπάζει τα φράγματα των λέξεων και γεννάει ποιήματα. Μα κανείς δεν θέλει να γράφει μοιράζοντας αγάπη ανεκπλήρωτη στους άλλους. Οι βλαβερές συνέπειες της εκπτώσεως του συμβολικού. Ένα περίσσευμα καταραμένο από ζωή όγκος αμεταποίητος. Η λέξη ρόδο περιέχει όλα τα ρόδα αλλά δεν μυρίζει. Παναπεί από το βίο του ποιητή αναχωρείς πάντα και ποτέ δεν έρχεσαι. Τα υπόλοιπα είναι βαρβαρότης καλών προθέσεων για το απλό γεγονός ότι ο ποιητής είναι φυγάς αυτών που μόλις έγραψε. Δεν θα συμπέσει ποτέ εκεί που τον ψάχνεις. Κι αυτό που λες αγάπη είναι ένας τρόπος να τον κάνεις να σωπάσει. Αν κάτι είναι να διδάξει η ποίηση ας είναι η ευγένεια των αστερισμών που ξέρουν να κρατούν τις αποστάσεις. Γιατί έχουμε γίνει πια οι βάρβαροι της οικειότητας.

Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2014

Οι Ελεγείες του Ντουϊνο, μετ. Δημήτρη Σελαβή

Εκνευρισμένος από την κατώτατη ως τώρα μετάφραση των Ελεγειών, αυτή της κας Τοπάλη, δεν έδωσα την πρέπουσα σημασία στη μετάφραση του Δημήτρη Σελαβή. Η οποία, (πέρα από την κοινή μας χειρονομία προς τη μετάφραση Τζανεττάκη, και τον βίο του μεταφραστή,) είναι μάλλον η πλέον αξιανάγνωστη για να μην πω κάτι περισσότερο αφού δεν έχει ακόμα τη δοκιμασία του χρόνου. Οι Ελεγείες του Ντουίνο για όποιον πέσει στα δίχτυα της γοητείας τους είναι ένα μαρτύριο στάθμισης ποιητικού βίου. Η θολή ανάμνηση της ρυθμολογία τους, η βιοθεωρία του υποβάθρου τους, η ριζικότητα των σκέψεων που αναμοχλεύεται στην εκτύλιξή τους, μας γυρίζουν σε μια στιγμή όπου φιλοσοφία ποίηση και ρυθμική εκτύλιξη ζουν ίσως μιαν από τις τελευταίες στιγμές συμβολής, και απαιτούν τη μέγιστη δυσκολία ισορροπίας να μην καταρρεύσεις προς κάθε μία από τις συνιστώσες τους. Πιστεύω πως αυτό το πρόβλημα έχει ο σύγχρονος μεταφραστής καθώς το περικείμενο γύρω από τα ποιήματα αυξάνεται. Εύκολα μπορείς να ξεπέσεις στην άμουση έλξη της φιλοσοφίας στη μετάφραση. Η ποιητική πρόθεση του μεταφραστή φαίνεται ακόμα και από την ποιητικοποίηση της γλώσσας των σχολίων. Αντιμετώπισε το έργο με όρους ενιαίου ποιήματος δοκιμάζοντας ανάσες και τομές της ελληνικής σε μιαν ευχερέστερη απόδοση. Απόδοση όπου από την πρώτη ανάγνωση να βάζει κάποιος στην άκρη τη μυθοποίηση του ποιήματος και να απολαμβάνει τη λεκτική διαφάνεια. Οι Ελεγείες του Ντουίνο είναι ποίημα και ως ποίημα φαίνεται μεταφρασμένο από τον Σελαβή. Η βολή του στην κεκορεσμένη αυτή μετάφραση είναι, κατά την άποψή μου από τις πλέον δυνατές και προσφερόμενες για την ποιητική επιμένω προσπέλαση και απόλαυση του κειμένου.

Κλινική περίπτωση

Εχτές με ρωτούσαν για μια δημοφιλή κυρία από αυτές που περιγελάμε λέγοντας πως κάνουν ποίηση της εμμηνόπαυσης, ή όπως είχαμε πει παλιότερα ποίηση του τύπου σερβιέτας και κρίνου. Δεν μπορώ να έχω κάτι προσωπικό μαζί της, μια χαρά πολιτεύεται σε μια σοβαρή δήθεν λογοτεχνία που έχει κατέβει στο επίπεδό της. Έχει και πολιτικό παράγοντα για προστάτη, οπότε και μέχρι κρατικό βραβείο τη βλέπω.  Αλλού είναι το θέμα μου. Δεν μπορώ να δεχτώ ως ποιήτρια κάποιαν που αγνοεί στοιχειωδώς ψυχολογία και που κατέρχεται στο ποίημα με την έκκληση που θα έκανε στον ψυχαναλυτή της αρχομένων συνεδριών για θεραπεία νευρώσεως. Που μοιάζει με ένα κατασκεύασμα κοινοτοπιών ελαφρών περιοδικών για μεσόκοπες κυρίες που ξερνάει το ψυχόδραμά της εν είδει ποιήματος. Η δημοτικότητα που απολαμβάνει είναι ακριβώς αυτό που μπορεί να καταλογιστεί εναντίον της. Πλανάρει πάνω σε επιστημονικοφανείς προλήψεις μετά λεκτικών ακροβατισμών, σε επιδείξεις φαντασίας που στο τρίτο ποίημα έχουν γίνει κοινότοπες καθώς εμμένουν στην ίδια συντακτική εκτύλιξη αλλάζοντας μονάχα λεκτικό. Κι είναι αυτή η παραψυχολογία που προσβάλει τη νοημοσύνη μας κυρίως καθώς αντί να αποκλίνει στα όρια μιας κεκαθαρμένης προσωπικής διαχείρησης του συναισθήματος, συγκλίνει στην αναυθεντικότητα και στην πλαστογραφία του συναισθήματος των πολλών. Αρθράκια περιοδικού ελαφρής ύλης ως ποιήματα που προσφέρονται στο γυναικείο κυρίως κοινό προς αναπλήρωση ψυχολογικών τραυμάτων και δικαίωση. Εκτός λογοτεχνίας εννοείται, το πιθανότερο είναι αυτή να γίνει καλά και να σωπάσει, αποτρελαίνοντας μερικές που εκτός από τις λέξεις της τη θέλουν για γκουρού της μιζέριας τους. Είναι αρκετά ευφυής να παρουσιάζει το κοινό βασανάκι ως ποίημα, αλλά είμαστε αρκετά ρεαλιστές ως ποιητές για να μην παρατηρήσουμε ότι το λεκτικό τυλίγει τρομακτικά πραγματολογικά προβλήματα μιας φτηνιάρικης αντίληψης του συναισθήματος και της ποιητικής του δράσης. Η μόνη χρησιμότητα που μπορεί να έχει λόγω της δημοφιλίας της είναι να αποκαλύπτει αναυθεντικούς αναγνώστες ποιήσεως που την ακολουθούν. Παρασυρμένη από λυρικές εκφράσεις κάποιες φορές αστοχεί στα όρια του γελοίου. Ως ευφυής κουλουροποιός συναισθήματος, μαζεύεται, τις κρύβει, αλλά είπαμε, η ψυχολογική πίεση προς ωραιοπαθείς και ελαφροϋπέρβαρες εκρήξεις είναι αχαλίνωτη όσο και η νεύρωση που τις τρέφει. Σε λίγο καιρό πιστεύω οι ψυχαναλυτές θα επιληφθούν του φαινομένου. Οι ντροπαλές Πλαθ και Πισαρνίκ θα βρουν το ορισμό του συνδρόμου τους και η ποίηση όπως πάντα θα είναι αλλού, μακριά από τις Αγίες Αθανασίες του Αιγάλεω της ποίησης.

Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2014

Αποχαιρετισμοί

Αντιπάταγα, σαν το πουλάρι στο κατώι, μα εκείνη ερχόταν με το λεμόνι να μου φτιάξει την καπέτα πριν με στείλει στην αγορά, και λίγο σάλιο της στα φρύδια, σαν να διόρθωνε ένα σίγμα στη λέξη ανταλλάσσω που μου ξέφυγε... Υπάρχουν τρυφερότητες που είναι πιο επώδυνες γι αυτούς που τις δίνουν από αυτούς που τις δέχονται και η Ελευθερία που σήμερα πήγαμε στα σαράντα της είχε αφήσει κάτι αποθέματα αγάπης στη μάνα στον πατέρα της καθώς έλεγαν ο σενιόρ Βασίλης κι ο σενιόρ Βασίλης, στην εκκλησία των Χριστουγέννων και του Πάσχα και των γάμων της εντέλει με το Χάρο, όπως ελέγαν οι παλαιοί. Η ώρα του έρωτα έχει περάσει. Η ώρα της φιλίας πέρασε. Όποιος λυπάται, λυπάται τον εαυτό του, κι εγώ έχω ένα γάμο ολόκληρο στα είκοσι τρία από λύπη. Να πεις η αγάπη είναι νησί που περιβρέχεται από λύπη για όλα αυτά που ποτέ δεν θ' αγαπήσουμε. Να πεις του αέρα ήταν όλα και λογοτεχνία είναι ένας τρόπος να καλείς αθώους να κλείσουν ανύποπτα αρχαίες πληγές. Μα κι όλας σε διέχισε η γλώσσα κι είναι δικός της ο τελικός λογαριασμός. Και τι είναι ο έρωτας σε τελευταία ανάλυση. Συνάντηση ενός βατράχου μ' ένα μπουκάλι μπύρας και παγάκια αυτοσυνείδησης μέσα στις αγορές. Ο σενιόρ Βασίλης πέτανε. Φτιάξτε του επιτέλους ένα τάφο που να μην ξερνάει σκουλήκια λέξεων και λίγη θάλασσα στο βλέμμα να σας φέρει τα καινούρια άγνωστά του όνειρά σας.

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2014

Επικήδεια ζωή

Θα μπορούσε και να είναι τίτλος βιβλίου του. Ο συγκεκριμένος πήρε εν ζωή ότι η λογοτεχνική ζωή εν Ελλάδι μπορεί να του δώσει. Λίμνιασε αρκετά σ' αυτό το λίγο, κλεισμένος εκεί που φιλοδοξούν οι πολλοί. Καταθλιπτικό σκηνικό χωρίς μια διέξοδο στο παγκόσμιο χωριό της μυθοπλασίας. Χλιαρές μυθοποιήσεις, κάτι κουρασμένο που εξαντλείται σε μια κοσμικότητα που τη διασχίζουν διαπλοκές επαρχιακού τύπου με τη ραθυμία τους και στο βάθος η ανομολόγητη ομοφυλοφιλία. Μια ζωή τόσο επικήδεια που ο βίαιος θάνατος την καταγράφει μια στιγμή σαν ζωή στο αστυνομικό δελτίο και την αποδίδει στον θάνατο σαν μια ανάπαυση σε ένα τοπίο ματαιότητας. Αν έχει να δώσει κάτι στη μπακαλική των επετείων θα φανεί. Σε μια βδομάδα δεν θα μιλάει γι αυτόν κανείς. "Τόσο" μεγάλη απώλεια.

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2014

Αξιολογήσεις.

Η λογοτεχνία έχει γεμίσει από δραστήριους ανθρώπους
γιατί κατά βάθος το ανταγωνιστικό και αμφιθυμικό πεδίο
που δημιουργήθηκε χρόνια, με κόπο και μετριότητα,
αδυνατεί να κατακυρώσει.

*

Η ερημία και αυτή η αίσθηση ότι τα πολιτιστικά δρώμενα
δεν έχουν καμιάν αναφορά στην τοπική κοινωνία
που ήταν η αίσθηση στις μικρές πόλεις της επαρχίας
έχει έρθει στο κέντρο.

*

Δεν είναι μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι που αρνούνται την αξιολόγηση.


Το πεδίο του Ρένου Αποστολίδη

Τελικά, το περιβόητο αρχείο του Ρένου, δεν είναι παρά μια προσπάθεια να δημιουργήσει διάλογο, εκεί που δεν υπήρχε διάλογος άξιος για να παράγει κάποιος έργο. Το ίδιο με άλλες τεχνικές έκανε ο Πεντζίκης. Στον Αλεξάνδρου φαίνεται πως ήταν οι μεταφράσεις. Πιθανότατα κάποιες παρόμοιες ταχτικές να είχαν κι άλλοι πεζογράφοι με διαμέτρημα. Το εγγράμματον των μαζών που γενικεύεται με τον εικοστό αιώνα αρχίζει να παράγει ένα σκουπίδι γραφής που στην καλύτερη περίπτωση είναι εμπόδιο στο βλέμμα. Η λογοτεχνική ζωή φαίνεται πως στην Ελλάδα είναι φωλιά ανηθικότητας. Δεν μπορεί να υπάρξει διάλογος με τις μετριότητες. Και τα εξωλογοτεχνικά κριτήρια που βρήκαν τα τσογλάνια του 70 ήταν ήδη παγιωμένα. Απλώς τα κατέβασαν στην μικροαστική ηθική τους. Κι αυτό είναι ακριβώς που κάνει το μεγαλύτερο μέρος της πεζογραφίας έναν ασπόνδυλο πολτό. Η έλλειψη ηθικού αιτήματος στη γραφή.

Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2014

Μαύρα του Γκόγια


Ποιητική και Πολιτική Ηθική

Ότι η ποίηση δεν κινητοποιεί τις μάζες
ή δεν αλλάζει καθεστώτα δεν είναι άλλοθι
για όψιμα χειροφιλήματα στην αγορά
με το αζημίωτο των χτεσινών εχθρών

καθένας έχει το δικαίωμα να βάλει
τα χτεσινά του λόγια να χτυπούν το σήμερά του
όπως έχουμε το δικαίωμα κι εμείς
όχι να φτιάξουμε ένα τοίχο τα βιβλία
γύρω από το σπίτι του όπως θα ’πρεπε
αλλά να τον περάσουμε εκεί ακριβώς
που λέγαν οι παλιοί δεν πιάνει ούτε μελάνι

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2014

Η Εσχάτη Αθωότητα, της Πισαρνίκ

Να φύγεις
ψυχή τε και σώματι
να φύγεις.
Να φύγεις
ν' απαλλαγείς απ' τις ματιές
πέτρες πιεστικές
που κοιμούνται στο λαρύγγι.
Πρέπει να φύγεις
όχι πια αδράνεια κάτω απ' τον ήλιο
όχι πια αίμα απελπισμένο
όχι πια κάνοντας ουρά για να πεθάνεις.
Πρέπει να φύγεις.
Αλλά με επίθεση ταξιδιώτισσα!

Επταήμερο

Πως έφτασες ως εδώ;
Σταματώντας κάποτε αυτή τη διαρκή φυγή προς τα μπρος
με περιόδους αγρανάπαυσης στη ματαιότητα.
Με μικρά αφήματα στη θλίψη γλιτώνει κανείς την κατάθλιψη.

*

Λέει πουθενά πως αμα διαβάζεις υβριδική λογοτεχνία
για θεωρίες συνομωσιών και άλλες πιτυρίδες γίνεσαι ρουφιάνος;

*

Ήμουνα σε σταση πληρωμών με όλα όσα έχω
στο σπίτι και δεν το ήξερα.

*

Θυμάσαι στην ταινία Το Νησί που έβαζε τον ένα
Ρώσο να πυροβολεί τον άλλον για να σώσει τη χαμοζωή του;
Αρέσουν αυτά στους Γερμανούς.

*

Η έξω βροχή είναι πάντα δεύτερη.

*

Πρέπει να εισάγουμε τον όρο
"νεοπλουτισμός της ανάγνωσης"

*

Στον Ιούλιο Κάισαρα του Σαίξπηρ συμβαίνει να σκοτώνουν έναν
ποιητή Οράτιο, από καθαρή συνωνυμία...

*

Ήτανε μια "απειλή του εύθραυστού κόσμου μου" κι έψαχνε
κάποιον για να την κολλήσει.
Διότι οι απειλές του εύθραυστου κόσμου μου δεν μπορούν
να περιφέρονται απροσωποποίητες. Είναι πολύ αφηρημένες
γι αυτόν που απειλείται ο εύθραυστος κόσμος του.
Ενώ προσωποποιημένες είναι λιγότερο αγχογόνες.
Όταν " η απειλή του εύθραυστού κόμου μου" πάει να σας
κολήσει σαν τσίκλα στη σόλα, σερνετε λίγο το πόδι και ξεκολάει.

*

Η θλίψη μιας ζωής είναι να έχεις γράψει χίλιες τόσες
σελίδες και να μην έχει το θάρρος να γράψεις πριν πεθάνεις:
είμαι ομοφυλόφιλος, πούστης, αδελφή, τοιούτος ή ό,τι άλλο
θα σου απελευθέρωνε δημόσια την υποκρισία της ύπαρξής σου.

*

Όπου κι αν πήγα βρήκα πως ένας
ψυχαναλυτής είχε πάει πριν από μένα.
Αφιερωμένο.

*

Ποίηση είναι αυτό που μένει μετα τις μαλακίες
που λέει γι αυτήν ο καθένας μας.


Ελεγεία

Με βρίσκει ένας ρυθμός κι είναι εντεκάρι
με μέσα όλης της μέρας τα σφαγεία
που καταλήγουν σε μιαν ελεγεία
στίχων μ' όλης της κούρασης τη χάρη.
Κακό που δεν λιγόστεψε στον κόσμο
κι ούτε απ'τα δάκρυα των παιδιών η λίμνη
ό, τι κι αν κρίνω πρώτα αυτό με κρίνει
και με πετάει πάλι σ' ένα δρόμο
που έχει μια σκέψη η κάθε στροφή του
κι έχει μια πράξη, μια μονάχα, μία
-άνθρωπος είσαι απ' την αδυναμία-
αυτό το λίγο που μπορώ, τροφή του.
Με τη σιωπή του βάρους της ημέρας
μισόν αιώνα και: όχι στο τέρας.

Προϋπόθεση Γραφής

Γράφει κάποιος όσο δεν ξέρει για ποιόν γράφει. Κι αυτό πρέπει να διαφυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού. Επίσης γράφει για να τον αγαπούν με το δικό του τρόπο και όχι με τον τρόπο της αγοράς. Διαθέτει επώνυμο για την αγορά ελπίζοντας ό τι ο κύκλος του ονόματός του θα παραμείνει ιδιωτικός. Κάποια από όλα αυτά δεν λειτούργησαν στο ιστολόγιο με το αλλώνυμο Γιώργος Μίχος και έτσι βρεθήκαμε να δοκιμάζουμε κείμενα εδώ. Ελπίζουμε η διακριτικότητα να κρατήσει και πέραν των μηχανών της διασποράς του ιστολογίου.