Ρεπορτάζ

 

Είπαμε πως δεν θα βαρυγκομίσουμε

ό,τι κι αν συμβεί γιατί αυτό που ζούμε

και μας έστειλε σαν κάτι ανθάκια κίτρινα

που φυτρώνουνε στην άσφαλτο, έτσι

υπήρξαμε και υπάρχουμε μέσα στον κόσμο,

μα ακόμα κι αν θα σου ανεβαίνει ένα δάκρυ

καθώς σου λένε οι άλλοι πόσο σ' αγαπώ

ή καθώς διαβάζεις αυτό που πάει προς ποίημα

η ώρα είναι τώρα και η ώρα είναι πάντα

για να σου πω έτσι απλά και καθαρά

πως όποιος φύγει πρώτος , έφυγε

μα όσο έχω μάτια να σε βλέπω και αφή

ν΄ αγγίζω έτσι και χωρίς σκοπό τα χέρια σου

θα είμαι δίπλα σου ως το τέλος.

Heart of Darkness

 

Είναι ακόμα στο σκοτάδι των ειδήσεων αυτά

μα ο ποιητής τα βλέπει... Να πάω στον

Άγωστο Στρατιώτη εκεί που γράφει Κύπρος

ν' ανοίξω σαν τον Κόντε πέντε δάχτυλα

στες είδησες του κόσμου και να πω: Γριά

παλιά πουτάνα τοκογλύφα Ευρώπη

εδώ θα τα πληρώσεις όλα με την

κωλοδημοκρατία σου την άπραγη

με τα αλλήθωρά σου δικαιώματα παρμένα

απ' την καρδιά του σκότους σου

να βρει το δίκιο του στην Ιστορία το τσιγάρο

που κάπνισε ο γονατισμένος της φωτογραφίας

πριν να του πάρουνε ταπεινωμένο έτσι τη ζωή.

Θυμάμαι σημαίνει δεν ξεχνάω

 Ένα βιβλίο με διακόσιες τόσες φράσεις που αρχίζουν με τη λέξη θυμάμαι. Αν ήταν γραμμένο στα ελληνικά και από Έλληνα θα περνούσε αδιάφορο και σαν αδιακρισία. Όμως υπάρχει ο λεγόμενος πολιτιστικός ιμπεριαλισμός ( ο γαλλικός είναι ο καταστρεπτικότερος) και οι ανά τον κόσμο πράκτορές του να το πάρουν σοβαρά και για συζήτηση στο υψηλότερο επίπεδο. Ακόμα και αν ήταν με λευκές σελίδες το βιβλίο. Τίποτα δεν μας αποδεικνύει καλύτερα την πολιτιστική κυριαρχία από τα σκουπίδια της αποικιοκρατίας που ο άλλος παίρνει στα σοβαρά. Πως θα έγραφε το βιβλίο ένας κογκολέζος;

Ευγνωμοσύνη

 Μωρέ εγώ ευγνωμοσύνη του έχω και πάντα τον μνημονεύω και θα τον μνημονεύω... αλλά αυτουνού δεν είναι μέρος του λόγου του η ευγνωμοσύνη και κλωτσάει... :)

 Να μαστε πάλι εδώ