9 Ιουνίου 1921 | Γεννήθηκε μια Τσέχα Εβραία, η Zdeňka Bleichfeldová.

Απελάθηκε στο Άουσβιτς από το γκέτο Teresienstadt στις 26 Οκτωβρίου 1942. Δεν επέζησε.

Δεν είναι μόνο ότι δεν επέζησες

είναι πως η εικόνα σου

καλείται για έναν τελευταίο ρολό

αυτόν της προπαγάνδας

που ζητάει να αθωώσει τα καινούρια

εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας

με τα παλιά... εξευτελίζοντας

ακόμα πιο πολύ το θάνατό σου.

Μιμήσεις

 

Η μίμηση Χριστού, γίνεται μίμηση Σεφέρη... Λίγοι ομολογούν ότι ασχολούμενοι με τη λογοτεχνία ψάχνουν μια μίμηση βίου στις βιογραφίες των λογοτεχνών του παρελθόντος. Καθαρή ειδωλολατρία μοναχισμού με προσευχή την ανάγνωση. Και άλλες συνήθειες. Ο δαιμονισμός της ανάγνωσης έχει το όνομα βιογραφισμός και οι φιλολογικές σχολές είναι άντρα αυτού του δαιμονισμού. Είναι πολύ λίγοι αυτοί που σκίζουν το παραπέτασμα του γραμμένου προς το άπαιχτο για να φτάσουν να τα υποτιμούν όλα αυτά ως ένα είδος ψευδοθρησκείας καθώς αγγίζουν το βίο που έχει ξαναγίνει άγνωστος, με τα δικά τους περιστατικά και τα δικά τους λόγια. Γι αυτό δεν έχει σημασία το ντοκυμανταίρ ο Σεφέρης και οι γυναίκες... Αυτό που ζήσαμε και ζούμε δεν το χρειάζεται... Κρίμα μόνο που οι πλέον φθαρμένοι από αυτό το μηχανισμό θεωρούνται υψηλού επιπέδου διανοούμενοι σε αυτή τη χώρα... Η λογοτεχνική εξάρτηση φέρνει την πολιτική εξάρτηση παρά τις μαρξικές θεώρίες του εποικοδομήματος. Κι ένας τρόπος να προστατέψεις, Μάσενκα τους άλλους είναι η καταφυγή και μόνο στο ποίημα για την απεικόνιση του βίου και όχι τα δευτερεύοντα κείμενα που ανάλογα με τη μιμητική αρρώστια του καθένας τα ψάχνει πιο πολύ από το έργο. Καλή λογοτεχνία στις μέρες μας είναι αυτή που σε πετάει κουρέλι στο πεζοδρόμιο του βίου σου κι όχι αυτή που σε χώνει πιο βαθειά στην παράλυση του να ζεις βίους άλλων.

Υ.Γ. Και οι ζωγράφοι όταν θεωρητικολογούν τις ίδιες βλακείες σε λογοτέχνες ψάχνουν, το φάντασμα του αστού. Κι αν πάμε στους δημοσιογραφους, αυτοί είναι οι πλέον φενακισμένοι από όλους.

Ρεπορτάζ

 

Είπαμε πως δεν θα βαρυγκομίσουμε

ό,τι κι αν συμβεί γιατί αυτό που ζούμε

και μας έστειλε σαν κάτι ανθάκια κίτρινα

που φυτρώνουνε στην άσφαλτο, έτσι

υπήρξαμε και υπάρχουμε μέσα στον κόσμο,

μα ακόμα κι αν θα σου ανεβαίνει ένα δάκρυ

καθώς σου λένε οι άλλοι πόσο σ' αγαπώ

ή καθώς διαβάζεις αυτό που πάει προς ποίημα

η ώρα είναι τώρα και η ώρα είναι πάντα

για να σου πω έτσι απλά και καθαρά

πως όποιος φύγει πρώτος , έφυγε

μα όσο έχω μάτια να σε βλέπω και αφή

ν΄ αγγίζω έτσι και χωρίς σκοπό τα χέρια σου

θα είμαι δίπλα σου ως το τέλος.

Heart of Darkness

 

Είναι ακόμα στο σκοτάδι των ειδήσεων αυτά

μα ο ποιητής τα βλέπει... Να πάω στον

Άγωστο Στρατιώτη εκεί που γράφει Κύπρος

ν' ανοίξω σαν τον Κόντε πέντε δάχτυλα

στες είδησες του κόσμου και να πω: Γριά

παλιά πουτάνα τοκογλύφα Ευρώπη

εδώ θα τα πληρώσεις όλα με την

κωλοδημοκρατία σου την άπραγη

με τα αλλήθωρά σου δικαιώματα παρμένα

απ' την καρδιά του σκότους σου

να βρει το δίκιο του στην Ιστορία το τσιγάρο

που κάπνισε ο γονατισμένος της φωτογραφίας

πριν να του πάρουνε ταπεινωμένο έτσι τη ζωή.

Θυμάμαι σημαίνει δεν ξεχνάω

 Ένα βιβλίο με διακόσιες τόσες φράσεις που αρχίζουν με τη λέξη θυμάμαι. Αν ήταν γραμμένο στα ελληνικά και από Έλληνα θα περνούσε αδιάφορο και σαν αδιακρισία. Όμως υπάρχει ο λεγόμενος πολιτιστικός ιμπεριαλισμός ( ο γαλλικός είναι ο καταστρεπτικότερος) και οι ανά τον κόσμο πράκτορές του να το πάρουν σοβαρά και για συζήτηση στο υψηλότερο επίπεδο. Ακόμα και αν ήταν με λευκές σελίδες το βιβλίο. Τίποτα δεν μας αποδεικνύει καλύτερα την πολιτιστική κυριαρχία από τα σκουπίδια της αποικιοκρατίας που ο άλλος παίρνει στα σοβαρά. Πως θα έγραφε το βιβλίο ένας κογκολέζος;

Ευγνωμοσύνη

 Μωρέ εγώ ευγνωμοσύνη του έχω και πάντα τον μνημονεύω και θα τον μνημονεύω... αλλά αυτουνού δεν είναι μέρος του λόγου του η ευγνωμοσύνη και κλωτσάει... :)

 Να μαστε πάλι εδώ

Διαπιστώσεις

 

Γέρο, βλέπεις τον Γκίνσμπεργκ στην Καρδίτσα

σαν το Μωυσή που κατεβαίνει με τις δέκα εντολές

και νομίζεις πως είσαι κάτι νεότερο

από εκείνον που ξυπνάει αγκαλιά στο χιόνι

με τον άταφο Αντάρτη του σαράντα εννιά.

Όμως κάτω εκεί γύρω από το Χρυσό Μοσχάρι

που βόσκεται η πραγματικότητα είναι κάτι

στιχάκια του Νοτόριους Μπιγκ και του Τουπάκ Σατούρ

καυτή πατάτα της ημέρας με περίστροφα

που έχουν την ποίηση στο στόμα τους

κι όσοι τους ξέρουν σε χλευάζουν, γέρο

εσένα και τον Γκίνσμπερκ σου κι ακόμα

τους ακαδημαϊκούς μαλάκες της αγγλοφωνίας

τα σάπια κρέατα που τρως για ψάρια ολόφρεσκα.

 

22/2/2022

Ο Κριτικός που Αυτοκτονεί

Η ποίηση θα είναι. Ακόμα και εκατό χρόνια μετά τη γραφή της. Ο Σολωμός που περιμένει τον Κάλβο στο αριστερό κενοτάφιο ξενυχτάει γενεές νεκρών αναγνωστών και φιλολόγων, ώσπου η ποίηση του Κάλβου να υπερνικήσει μια ολόκληρη Αθηναϊκή Σχολή και τους φθαρτούς ορίζοντες αναμονής της για το τί είναι ποίηση. Και σήμερα η ποίηση γράφεται. Τρώει αντίθεση από το πληθωρισμένο κείμενο και μεγαλώνει. Γι αυτό και κάθε άποψη πρέπει να λαμβάνει υπόψιν τη θέση που κατέχει απέναντι στο πληθωρισμένο κείμενο αυτός που γράφει. ¨Ένας άνθρωπος που τυγχάνει εκδότης περιοδικού, τη στιγμή που ξέρουμε ότι το λογοτεχνικό περιοδικό είναι το μαξιλάρι καταφυγής της μετριότητας ως να έρθει ο σημαντικός ποιητής, τί γωνία άποψης να έχει, όταν είναι κατακλυσμένος από το πληθωρισμένο κείμενο λόγιος, ποιητής του ενός σονέτου, και σε τροχιά απομυθοποίησης μετά το περιοδικό του που κατέρρευσε και που σιωπηλά δεν αναλαμβάνει την κατάρρευσή του; Με πόση δύναμη ο άνθρωπος αυτός, που έχει τοποθετήσει τη θέλησή του για δύναμη στο να βάλει τάξη στο πληθωρισμένο κείμενο, ενώ κάθε άλλος ορίζοντας του είναι κλειστός, με βάση ποιό εξωτερικό σημείο κρίσης θα εκφέρει λόγους έγκυρους, όταν ίσα που κρατιέται στην επιφάνεια του πληθωριστικού κειμένου; Με εξωποιητικό κριτήριο, όπως έκαναν οι διευθυντές των λογοτεχνικών περιοδικών; Με κίνηση πατροκτονίας όταν πήγε και στεγάστηκε πίσω από το νέον του τίτλου του περιοδικού του, κληρονομώντας σαν πειθήνιος γιος την έκφραση της μνησικακίας που νέμεται αφελώς αυτό το περιοδικό στην ιστορία του; Το νέο και σημαντικό ποιητή δεν θα τον βρει αυτός. Αυτός είναι καταδικασμένος να εκφράσει ότι με τους όρους που λειτουργεί η σημερινή κριτική ακρισία οδηγούμαστε σε μιαν αυτοκτονία. Όχι της ποίησης, αλλά ενός συγκεκριμένου είδους του πολιτεύεσθαι εν ποιήσει, μιας σειράς ασημαντοτήτων που εκόπρισαν στο ιερό και που θα ήθελαν μαζί με τις μετριότητές τους να πεθάνει και η ποίηση. Άποψη που φέρνει χασμουρητό καθώς δεν υπήρξε στην Ιστορία πολιτιστικό μόρφωμα απερχόμενο που να μην ισχυρίζεται το θάνατο της τέχνης που το απέρριπτε. Είτε με βουλητική απόφαση μιας ομάδας είτε με τη φυσική απουσία των μετριοτήτων είναι ο ποιητής της γενιάς του 70 που θα φανεί πρώτος καθώς τα παράσιτα των φωνών των άλλων θα χαμηλώνουν σιγά σιγά και θα αξιώνει την προσοχή ενός κοινού που είναι από τα πιο εγγράμματα και πιο άβουλα στην κρίση γούστου από καταβολής Ελληνικού Κράτους.

Περί Λογκλοπής και Γελοιοποιήσεως

Μη βιάζεστε, όλοι θα πάρετε:
1) Ο Πατίλης δεν εμφανίζεται ποτέ μόνος του, αλλά με ένεργούμενα που δεν ξέρουν τί τους γίνεται.
2)  Ότα έσκασαν τα περί λογοκλοπών, ο Πατίλης είχε το στόμα δεμένο, γιατί έβγαζαν βιβλία η πρώην και η νυν συντροφός του στη Νεφέλη, όπου εργαζόταν ο Βλαβιανός και επιπλέον έκαναν και διορθώσεις.
3) Η παρέα του Πλανόδιου είναι όλη γελοιοποιημένη, γιατί τους είχα προειδοποιήσει ότι κάτι δεν πάει καλά.
4) Ο Πατίλης ανακίνησε θέμα δια του ενεργουμένου του κου Κουτσουρέλη για να αποσείσει τη γελοιοποίηση σε χρόνο άσχετο.
5) Για τούτο θα έπρεπε να υποτιμήσει τις ανακαλύψεις των άλλων για λογοκλοπές όταν το έκανε γαργάρα από συμφέρον.
6) Ένας άνθρωπος που σε κάθε του φράση κάνει δυο παραπομπές σε αυθεντίες, δεν είναι λογοκλόπος απλώς, έχει πάθηση που πιθανόν να έχει ξαναεμφανιστεί στη λογοτεχνία. Από εκεί και η ηπιότητα αντιμετωπίσεως του γεγονότος.
7) Οτιδήποτε προστεθεί θα υπάρχει στο βιβλίο που ετοιμάζω, όπου θα φαίνεται καθαρά η κραβαρίτικη πονηριά των γελοιοποιημένων να αποκρύψουν το γεγονός ότι έκρυψαν λογοκλοπή στον καιρό της επειδή ήταν εξαγορασμένοι.
8) Το ενεργούμενο φωνάζει πολύ και κάτι θέλει να κρύψει. Έχει συλληφθεί να μην ξέρει στοιχειώδη ισπανικά από το Δημήτρη Αγγελή.
Καλά Χριστούγενα πανέξυπνοι, να ακούσετε το Εγώ καλά σου τα λεγα του Διονυσίου. Στην αρχή το φημισμένο ταξίμι που λέγεται και του μαλάκα.|