Η μίμηση Χριστού, γίνεται μίμηση Σεφέρη... Λίγοι ομολογούν ότι ασχολούμενοι με τη λογοτεχνία ψάχνουν μια μίμηση βίου στις βιογραφίες των λογοτεχνών του παρελθόντος. Καθαρή ειδωλολατρία μοναχισμού με προσευχή την ανάγνωση. Και άλλες συνήθειες. Ο δαιμονισμός της ανάγνωσης έχει το όνομα βιογραφισμός και οι φιλολογικές σχολές είναι άντρα αυτού του δαιμονισμού. Είναι πολύ λίγοι αυτοί που σκίζουν το παραπέτασμα του γραμμένου προς το άπαιχτο για να φτάσουν να τα υποτιμούν όλα αυτά ως ένα είδος ψευδοθρησκείας καθώς αγγίζουν το βίο που έχει ξαναγίνει άγνωστος, με τα δικά τους περιστατικά και τα δικά τους λόγια. Γι αυτό δεν έχει σημασία το ντοκυμανταίρ ο Σεφέρης και οι γυναίκες... Αυτό που ζήσαμε και ζούμε δεν το χρειάζεται... Κρίμα μόνο που οι πλέον φθαρμένοι από αυτό το μηχανισμό θεωρούνται υψηλού επιπέδου διανοούμενοι σε αυτή τη χώρα... Η λογοτεχνική εξάρτηση φέρνει την πολιτική εξάρτηση παρά τις μαρξικές θεώρίες του εποικοδομήματος. Κι ένας τρόπος να προστατέψεις, Μάσενκα τους άλλους είναι η καταφυγή και μόνο στο ποίημα για την απεικόνιση του βίου και όχι τα δευτερεύοντα κείμενα που ανάλογα με τη μιμητική αρρώστια του καθένας τα ψάχνει πιο πολύ από το έργο. Καλή λογοτεχνία στις μέρες μας είναι αυτή που σε πετάει κουρέλι στο πεζοδρόμιο του βίου σου κι όχι αυτή που σε χώνει πιο βαθειά στην παράλυση του να ζεις βίους άλλων.
Υ.Γ. Και οι ζωγράφοι όταν θεωρητικολογούν τις ίδιες βλακείες σε λογοτέχνες ψάχνουν, το φάντασμα του αστού. Κι αν πάμε στους δημοσιογραφους, αυτοί είναι οι πλέον φενακισμένοι από όλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου