Φεύγεις από τα ελληνικά όπως ο κανείς που έπαθε πονόδοντο στη Βαλένθια κι άφησε το βαπόρι κι έμεινε στο Εμπορειό, που το ακούει τώρα σαν Αμπούριας, να μιλάει μόνο ισπανικά και τα ελληνικά απομέσα του και το μάνα του γίνεται μάδρε και είναι άλλο. Μόνο ανάμεσα σε δυο γλώσσες είσαι ελεύθερος πατρίδος σε ένα χώρο κενό να καταλαβαίνεις τον Μπέκετ με τόσο προς μετάφρασιν μέσα σου ένθεν και ένθεν βραδύγλωσσος, έχοντας μεταφράσει Λόρκα στα Ελληνικά και Καβάφη στα Ισπανικά για να ανοίξεις αυτό το πουθενά που κάνει πιο ευθύ το θάνατο. Πως να πεθάνει κάποιος άραγε Ελληνικά ή Ισπανικά; Θα δείξει η γλώσσα του πόνου. Ω μητέρα σταθερή παρηγόρησις, κονσουέλο εστάμπλε, φλόρες παρά λος μουέρτος κε Λαρυέλ. Δεν υπάρχει τονική, τα μέρη του πίνακα φεύγουν άτακτα εκτός κάδρου, οι λέξεις εκτός προτάσεως... ό, τι εμπιέθα εν εσπανιόλ τελειώνει ελληνικά και τούμπαλιν ή βίθε βέρσα. Μεταποιείς ελληνικό θάνατο ισπανικό έρωτα πάμε πάλι. Πουές ότρα βεθ. Το τρένο που κατεβάζει από Σαλονίκη έχει τελευταίο σταθμό Σεβίλλη ή Βαρκελώνη από σεβασμό στον κοινό παράλληλο, σε κυνηγούν ελληνικές λέξεις σε ισπανικό όνειρο, ντεσπιέρτατε, πως το λένε... ξύπνα, πρέπει να διαλέξεις μια γλώσσα για να πεθάνεις, έτσι ανάμεσα δεν έχεις όνομα. Διστάζεις στη λέξη για τον πόνο, τον έρωτα, την αγάπη κι έτσι η δεν πονάς ή πονάς διπλά που είναι το ίδιο. Δεν έχει ποίημα δι εσέ δεν έχει οδό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου