Η τετραπλή μορφή του τίποτα, Λεοπόλδο Μαρία Πανέρο

Έμαθα εγώ να βλέπω το μυστήριο του στίχου

που είναι το μυστήριο που μόνο του ονομάζεται

το αγκίστρι καμωμένο από το τίποτα

υποσχεμένο στο ψάρι του χρόνου

που το στόμα του χωρίς δόντια δείχνει την καταγωγή του ποιήματος

στο τίποτα που πλέει πριν από τη λέξη

και που είναι διάφορη από το τίποτα που το ποίημα τραγουδάει

κι επίσης από αυτό το τίποτα όπου εκπνέει το ποίημα:

τρεις είναι λοιπόν οι μορφές του τίποτα

όμοιες γουρούνια και χορεύοντας γύρω από το ποίημα

δίπλα στο σπίτι που ο άνεμος έχει σωριάσει

κι αλίμονο σε όποιον είπε ένα είναι το τίποτα

απέναντι στο σπίτι που ο άνεμος έχει σωριάσει:

γιατί οι λύκοι κυνηγάνε το ξημέρωμα των μορφών

αυτό το ξημέρωμα που θυμίζει το τίποτα

τριπλό το τίποτα και τριπλό το ποίημα

φαντασία γραπτή κι ανάγνωση

και σελίδες που πέφτουν δοξάζοντας το τίποτα

το τίποτα που δεν είναι κενό αλλά ευρυχωρία λέξεων

ψάρια σεξπηρικά που ξεψυχούνε στην ακτή

περιμένοντας εκεί μέσα στα ερείπια του κόσμου

τον κύριο με περικεφαλαία και σπαθί

τον κύριο χωρίς καρπό του τίποτα.

Μάρτυρας είναι το πτώμα του εδώ που ξεψυχάει το ποίημα

που τίποτα δεν έγραψε και δεν εγράφτηκε ποτέ

κι αυτή είναι η τετραπλή μορφή του τίποτα.