Ραούλ Γκόμεθ Χάττιν, ποιήματα

Τραγούδι Ειλικρινούς Αγάπης

Υπόσχομαι να μη σε αγαπήσω αιώνια,
ούτε πιστός να σου είμαι ως το θάνατο,
ούτε να περπατάμε κρατημένοι από το χέρι,
ούτε να σε γεμίσω ρόδα,
ούτε να σε φιλάω παθιασμένα πάντα.
Ορκίζομαι πως θα υπάρξουν θλίψεις,
προβλήματα και καυγάδες
και θα κοιτάξω άλλες γυναίκες,
εσύ θα κοιτάξεις άλλους άνδρες.
Ορκίζομαι πως δεν είσαι το παν μου
ούτε ο ουρανός μου, ούτε ο μοναδικός μου
λόγος για να ζω,
αν και φορές μου λείπεις.
Υπόσχομαι να μη σ' επιθυμώ για πάντα
θα κουραστώ κάποιες φορές από το σεξ σου
κι εσύ θα κουραστείς απ' το δικό μου
και τα μαλλιά σου σε κάποιες περιπτώσεις
θα γίνουν ενοχλητικά στο πρόσωπό μου.
Ορκίζομαι πως θα υπάρξουνε στιγμές
που θα νιώσουμε ένα μίσος αμοιβαίο
θα θέλουμε να τα τελειώσουμε όλα και
ίσως να τα τελειώσουμε
αλλά σου λέω ότι θ' αγαπηθούμε
θα φτιάξουμε, θα μοιραστούμε.
Τώρα θα με πιστέψεις πως σε αγαπώ;
*Αυτό που είμαι

Στο κορμί αυτό
όπου η ζωή πια νυχτώνει
ζω εγώ.
Κοιλιά μαλακή και φαλακρό κεφάλι
Λίγα δόντια
Κι εγώ απομέσα
σαν καταδικασμένος
Βρίσκομαι μέσα κι είμαι ερωτευμένος
και είμαι γέρος.
Μετράω τον πόνο μου με την ποίηση
και το αποτέλεσμα είναι εξόχως πονεμένο
Φωνές που λένε: εδώ έρχονται οι αγωνίες σου.
Φωνές σπασμένες: πέρασαν πια οι μέρες σου.
Η ποίηση είναι η μοναδική συντρόφισσα
συνήθισε στα μαχαίρια της
γιατί είναι η μόνη.
*
Αυτή παραπονιέται

Θα μου άρεσε να είμαι άντρας
για να σε κατέχω.
Για να δίνω μπουνίδια σαν δείγμα τρυφερότητας
και πίστης.
Για να φοράω τις μπότες του επιστάτη
και να σε καβαλάω γυμνό.
Για να σε απειλώ μ' ένα περίστροφο.
Αλλά εγώ
Μια γυναίκα
Μια απλή γυναίκα
Τί μπορεί αξιομημόνευτο να κάνει
στην συνέχιση ενός έρωτα;
*Αντίνοος


Μικρή, φτωχή, περιπλανώμενη ψυχή μου
Αδριανός

Είναι άνδρας θαυμαστός ο Ισπανός αφέντης μου ο Αυτοκράτορας
αλλά είναι τόσο τρομερός όσο ερωτικός και καλός
γιατί η εξουσία παρέχει μια γοητεία σχεδόν ανυπόφορη
Αν και στ' αλήθεια δεν έχω παράπονο κανένα
απ΄τον Αδριανό που είναι ο πιο σοφός απ' τους σοφούς
Γνωρίζει για τη γη μου ίσως περισσότερα απ΄ότι εγώ
Του θεούς της Ελλάδας καταλαβαίνει σαν Έλληνας
Καταλαβαίνει την παγκόσμια γνώση τόσο
όσο κανένας άλλος. Και με αγαπάει με τρέλα.
Ίδρυσε μια πόλη προς τιμήν μου
Φέρνω κάποιους λωτούς λιλά για τον κήπο μας
κι εγώ ο ίδιος έπιασα ένα πουλί του Νείλου
Δώρα είναι που του έφερα με την καρδιά μου όλη
Μακάρι να τα φυλάξει η μνήμη του του ερωτευμένου
Αν και μετά κάθε φορά αφού τα δίνω πονάω λίγο
είναι τόσα πολλά όσα δέχεται σε μια μέρα
Φορές νιώθω το φόβο να χάσω την αγάπη του
Προτιμώ να πνιγώ στο ποτάμι
που οι θεοί να σπλαχνιστούν τα δεκαεπτά μου χρόνια
Εγώ τόσο αμαθής κι εύθραυστος και μικρός
Έχω εραστή που είναι ο κυρίαρχος του κόσμου