9 Ιουνίου 1921 | Γεννήθηκε μια Τσέχα Εβραία, η Zdeňka Bleichfeldová.

Απελάθηκε στο Άουσβιτς από το γκέτο Teresienstadt στις 26 Οκτωβρίου 1942. Δεν επέζησε.

Δεν είναι μόνο ότι δεν επέζησες

είναι πως η εικόνα σου

καλείται για έναν τελευταίο ρολό

αυτόν της προπαγάνδας

που ζητάει να αθωώσει τα καινούρια

εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας

με τα παλιά... εξευτελίζοντας

ακόμα πιο πολύ το θάνατό σου.

Μιμήσεις

 

Η μίμηση Χριστού, γίνεται μίμηση Σεφέρη... Λίγοι ομολογούν ότι ασχολούμενοι με τη λογοτεχνία ψάχνουν μια μίμηση βίου στις βιογραφίες των λογοτεχνών του παρελθόντος. Καθαρή ειδωλολατρία μοναχισμού με προσευχή την ανάγνωση. Και άλλες συνήθειες. Ο δαιμονισμός της ανάγνωσης έχει το όνομα βιογραφισμός και οι φιλολογικές σχολές είναι άντρα αυτού του δαιμονισμού. Είναι πολύ λίγοι αυτοί που σκίζουν το παραπέτασμα του γραμμένου προς το άπαιχτο για να φτάσουν να τα υποτιμούν όλα αυτά ως ένα είδος ψευδοθρησκείας καθώς αγγίζουν το βίο που έχει ξαναγίνει άγνωστος, με τα δικά τους περιστατικά και τα δικά τους λόγια. Γι αυτό δεν έχει σημασία το ντοκυμανταίρ ο Σεφέρης και οι γυναίκες... Αυτό που ζήσαμε και ζούμε δεν το χρειάζεται... Κρίμα μόνο που οι πλέον φθαρμένοι από αυτό το μηχανισμό θεωρούνται υψηλού επιπέδου διανοούμενοι σε αυτή τη χώρα... Η λογοτεχνική εξάρτηση φέρνει την πολιτική εξάρτηση παρά τις μαρξικές θεώρίες του εποικοδομήματος. Κι ένας τρόπος να προστατέψεις, Μάσενκα τους άλλους είναι η καταφυγή και μόνο στο ποίημα για την απεικόνιση του βίου και όχι τα δευτερεύοντα κείμενα που ανάλογα με τη μιμητική αρρώστια του καθένας τα ψάχνει πιο πολύ από το έργο. Καλή λογοτεχνία στις μέρες μας είναι αυτή που σε πετάει κουρέλι στο πεζοδρόμιο του βίου σου κι όχι αυτή που σε χώνει πιο βαθειά στην παράλυση του να ζεις βίους άλλων.

Υ.Γ. Και οι ζωγράφοι όταν θεωρητικολογούν τις ίδιες βλακείες σε λογοτέχνες ψάχνουν, το φάντασμα του αστού. Κι αν πάμε στους δημοσιογραφους, αυτοί είναι οι πλέον φενακισμένοι από όλους.

Ρεπορτάζ

 

Είπαμε πως δεν θα βαρυγκομίσουμε

ό,τι κι αν συμβεί γιατί αυτό που ζούμε

και μας έστειλε σαν κάτι ανθάκια κίτρινα

που φυτρώνουνε στην άσφαλτο, έτσι

υπήρξαμε και υπάρχουμε μέσα στον κόσμο,

μα ακόμα κι αν θα σου ανεβαίνει ένα δάκρυ

καθώς σου λένε οι άλλοι πόσο σ' αγαπώ

ή καθώς διαβάζεις αυτό που πάει προς ποίημα

η ώρα είναι τώρα και η ώρα είναι πάντα

για να σου πω έτσι απλά και καθαρά

πως όποιος φύγει πρώτος , έφυγε

μα όσο έχω μάτια να σε βλέπω και αφή

ν΄ αγγίζω έτσι και χωρίς σκοπό τα χέρια σου

θα είμαι δίπλα σου ως το τέλος.

Heart of Darkness

 

Είναι ακόμα στο σκοτάδι των ειδήσεων αυτά

μα ο ποιητής τα βλέπει... Να πάω στον

Άγωστο Στρατιώτη εκεί που γράφει Κύπρος

ν' ανοίξω σαν τον Κόντε πέντε δάχτυλα

στες είδησες του κόσμου και να πω: Γριά

παλιά πουτάνα τοκογλύφα Ευρώπη

εδώ θα τα πληρώσεις όλα με την

κωλοδημοκρατία σου την άπραγη

με τα αλλήθωρά σου δικαιώματα παρμένα

απ' την καρδιά του σκότους σου

να βρει το δίκιο του στην Ιστορία το τσιγάρο

που κάπνισε ο γονατισμένος της φωτογραφίας

πριν να του πάρουνε ταπεινωμένο έτσι τη ζωή.

Θυμάμαι σημαίνει δεν ξεχνάω

 Ένα βιβλίο με διακόσιες τόσες φράσεις που αρχίζουν με τη λέξη θυμάμαι. Αν ήταν γραμμένο στα ελληνικά και από Έλληνα θα περνούσε αδιάφορο και σαν αδιακρισία. Όμως υπάρχει ο λεγόμενος πολιτιστικός ιμπεριαλισμός ( ο γαλλικός είναι ο καταστρεπτικότερος) και οι ανά τον κόσμο πράκτορές του να το πάρουν σοβαρά και για συζήτηση στο υψηλότερο επίπεδο. Ακόμα και αν ήταν με λευκές σελίδες το βιβλίο. Τίποτα δεν μας αποδεικνύει καλύτερα την πολιτιστική κυριαρχία από τα σκουπίδια της αποικιοκρατίας που ο άλλος παίρνει στα σοβαρά. Πως θα έγραφε το βιβλίο ένας κογκολέζος;

Ευγνωμοσύνη

 Μωρέ εγώ ευγνωμοσύνη του έχω και πάντα τον μνημονεύω και θα τον μνημονεύω... αλλά αυτουνού δεν είναι μέρος του λόγου του η ευγνωμοσύνη και κλωτσάει... :)

 Να μαστε πάλι εδώ