Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2015

Αυγουστίνος Ζενάκος, Περί...

Η θέση αρχής είναι αδιαπραγμάτευτη: τέτοιου είδους αγωγές είναι απαράδεκτες. Σε μια στάθμιση ανάμεσα στην προστασία της υπόληψης και στην ελευθερία του Τύπου να ασκεί κριτική σε πράξεις δημοσίων προσώπων για ζητήματα που άπτονται του δημοσίου συμφέροντος και ενδιαφέροντος, η πλάστιγγα πρέπει πάντοτε να γέρνει υπέρ της ελευθερίας. Ο Ν. Κοτζιάς ποτέ δεν έπρεπε να έχει καταθέσει αυτή την αγωγή. Και οφείλει αυτή τη στιγμή να την αποσύρει.
Ρωτούν κάποιοι: Και τότε πώς προστατεύονται τα δημόσια πρόσωπα; Η απάντηση είναι: Με τον δημόσιο λόγο τους και μόνο. Σε καμία περίπτωση με αγωγές. Διότι οι αγωγές όχι μόνο απειλούν τον Τύπο με εξόντωση, ειδικά όταν ένα ισχυρό πρόσωπο απαιτεί υπέρογκα ποσά από ένα σχετικά μικρής εμβέλειας ΜΜΕ, πράγμα που γίνεται συχνότατα, αλλά και διότι η φύση της αγωγής είναι να λειτουργεί ως διαρκής απειλή για ένα μέσο προκειμένου να εξασφαλίζεται η σιωπή του επί μεγάλο διάστημα. Το να διακινδυνεύει κανείς την ύπαρξη ενός ποσοστού δυνητικά δυσφημιστικού λόγου, απέναντι στο οποίο ένα δημόσιο πρόσωπο θα έχει μόνη καταφυγή τη δημόσια αντίκρουσή του, με όλα τα μειονεκτήματα που περιλαμβάνει κάτι τέτοιο, είναι μια λύση ξεκάθαρα μεροληπτική υπέρ των ΜΜΕ αλλά είναι και το τίμημα που καταβάλλει μια ζωντανή δημοκρατία για να έχει πραγματική ελευθεροτυπία. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτοί οι νόμοι έχουν χαρακτηριστεί «τυποκτόνοι». Αν και, για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα ζήτημα λιγότερο νομικής τεχνικής ή διατύπωσης και περισσότερο κουλτούρας του δημοσίου λόγου η οποία να διαμορφώνει τελικά τη δικαστική κρίση.
http://unfollow.com.gr/web-only/17102-arb

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου