Η Παρούσα Καθημερινή Λογοτεχνική Ζωή στη Θεσσαλονίκη

Με τα μέσα διάδοσης της λογοτεχνίας να είναι ένα ή δυο περιοδικά, μεταλλάξεις και κληρονόμους της περιβόητης Διαγωνίου, η Θεσσαλονίκη ζει την πειθαρχία του κανόνα που επιβάλλουν αυτά τα περιοδικά. Δεν υπάρχει ελευθερία της γνώμης και μόνο σε ιδιωτική επικοινωνία οι λογοτέχνες εκφράζουν τις διαφορετικές γνώμες τους. Απόψεις του τύπου: Ο Ασλάνογλου είναι καλύτερος ποιητής από το Χριστιανόπουλο, δεν τολμούν, όχι να γραφτούν αλλά να ακουστούν, διότι περιμένουν αντίποινα αυτούς που θα τα εκφράσουν και πρακτικά λογοκρισία και αποκλεισμός όχι μόνο από τις δημοσιεύσεις, αλλά και από την παρουσία σε εκδηλώσεις, ακόμα και ο ίδιος ο συγχρωτισμός με τους έχοντας διαφορετική γνώμη απαγορέυεται. Εκδηλώσεις μπούλιτ έχουν γίνει αρκετές φορές σε λογοτέχνες που εξέφραζαν μη αρεστές απόψεις. Υπό αυτές τις συνθήκες καταλαβαίνει κάποιος ποιό είναι το επιτρεπτό ήθος και μάλιστα άσχετο με την ποιότητα της γραφής των ανθρώπων που η δημοσιότητα αυτή προωθεί. Λιβάνισμα και άκριτη αποδοχή των επιλεγμένων λογοτεχνών, απουσία κριτικής σκέψης και αυταρχική επαρχιακή δημοσιότητα που περιμένει την φυσική αποχώρηση των αυθεντιών, και αν, για να αναπνεύσει. Τα ιδιωτικά γράμματα που έχω λαβει, δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία για το μικρό κολαστήριο που έχει εγκατασταθεί εκεί. Γι αυτό λοιπόν από εδώ, όπου η μαύρη χειρ της Θεσσαλονίκης δεν φτάνει, μπορούμε να πούμε ελευθέρως και είναι φυσικό, να μη μας αρέσει η εξυπναδίστικη ποίηση του Χριστιανόπουλου, να μη μας αρέσουν οι μεταφράσεις του Μαρωνίτη γιατί μυρίζουν λογιστήριο, να μη μας αρέσουν τα θεατρικά του Δημητριάδη, ο οποίος μετέφρασε το Χώρο της Λογοτεχνίας του Μωρίς Μπλανσώ και πέραν τούτου ουδέν κατά την άποψή μας. Και όλοι αυτοί οι κύριοι έχουν υποχρέωση και να τα ακούνε ως απόψεις γούστου και να τα σέβονται. Κι όχι να αντιδρούν με αντίποινα αποκλεισμού σε όσους Θεσσαλονικείς λογοτέχνες τα συμμερίζονται. Ο αυταρχισμός στη λογοτεχνική ζωή της Θεσσαλονίκης, πρέπει να τελειώσει κάποτε.
Αυτά είναι τα συμπεράσματα στα οποία κατέληξα από την επαφή των τελευταίων χρόνων με την πόλη και τα καθημερινά πεπραγμένα της. Και εννοείται γράφω χωρίς φόβο και πάθος.