Απάντηση στο Δημήτρη Νικηφόρου

Η ποίηση γίνεται με λέξεις. Αν το κείμενο που έγραψες είναι μια μεταφορά για τη σχέση με τις λέξεις, έχει καλώς. Δεν γράφεις ποίηση για να αποκλείσεις από το βίωμά σου και να προκαλέσεις το θαυμασμό, γράφεις για να καλέσεις παραδειγματικά τα βιώματα των άλλων, που είναι γραμμικά αφηγήματα με λέξεις. Δεν μπορείς να κόψεις τριαντάφυλλο από τη λέξη τριανταφυλλιά, δυστυχώς. Από τη στιγμή που διηγείσαι κάτι υπακούει στο καθεστώς των λέξεων. Και όσο για την κριτική, σαφώς και την κάνεις ως πρώτος αναγνώστης των γραφομένων σου που μπορεί και να είναι θεόπνευστα. Και έχεις δεν έχεις συνείδηση της κριτικής σε αυτή την ανάγνωση ως πρώτος αναγνώστης λογοκρίνεις κατά το μέτρο της γνώσης σου του τι λέγεται και τι δε λέγεται. Έχουν καταστραφεί ποιήματα στην πρώτη τους ανάγνωση από τον ποιητή τους πολλά. Το βλέπεις μετά σε άλλον που το τόλμησε και λες τι χαζός ήμουνα. Η τελική μου άποψη είναι πως όση θεωρία διαθέτεις τόση θεωρία πρέπει να πετάς τουλάχιστον τη στιγμή της πρώτης γραφής κι όταν είσαι υπό ρομαντικήν κατάληψιν. Γιατί αλλιώς γράφει ποιήματα κι ό λόγιος που μιμείται τον Τζων Νταν που δεν είναι πολυμεταφρασμένος στην Ελλάδα για να τον πάρουν χαμπάρι, η κατ΄ευθείαν την Αν Σέξτον όπως κάνουν κάποιες μικρές.
Ο ποιητής θέλει να μάθει τι ε΄ναι αυτό που τον κυριαρχεί όταν γράφει, αλλά ευτυχώς δεν το μαθαίνει, το μεταθέτει απλώς στο επόμενο ποίημα. Και το κείμενο σου αυτό είναι αποτυχημένο. Αν ήταν επιτυχημένο δεν θα ξανάγραφες. Αλλά παράξενο, και για λόγους έξω από το στόχο τους και τα αποτυχημένα κείμενα ποιητικής έχουν την ομορφιά τους κατα την πρωτοτυπία της μεταφοράς τους.