Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΕΙ ΤΗ ΦΗΜΗ ΤΟΥ

Κάπου σκληρά αληθεύει ο καθένας
και σωπαίνει
γιατί τον έμαθαν πως εκεί που αληθεύουμε
δε σηκώνει το φόρεμά της
μ' ένα καλώς ορίσατε στην κόλαση η ποίηση.
Γι αυτό όταν περνάω νύχτα με αυτοκίνητο
Ορφέως χαμηλά να κόψω δρόμο είναι που πέφτω
εκεί που νέος αλήθεψα φορτώνοντας κιβώτιο με τέχνη
σ' όλα της επαρχίας τα φορτηγά
συνένοχος με τον ευαίσθητο φαρμακοποιό
που διανυκτερεύει, κληρονόμος
των άτακτων παιδιών του προπολεμικού αστού.
Εσείς μπορείτε, όχι εγώ,
να προσκυνάτε όσο θέλετε
τον κατοχικό μαυραγορίτη κι εργολάβο, μα εγώ
είμαι ο νέγρος της αυλής σας
που σας άφησε άφωνους, όταν πήρε ψυχές
και κάθισε μαζί σας στο τραπέζι.