Επιθυμία

Τα παιδιά μου έχουν φύγει και ζουν
εκεί που νέος ονειρεύτηκα κι εγώ
συνεχίζω σε κάθε εισπνοή, τι συνεχίζω;
Έχω ένα θάνατο που αναθρέφω με παιδιά
με έρωτες και ποιήματα και περιμένω
αν προλάβω να σας πω σαν τον Βιτγκενστάιν
πως ήμουνα ευτυχισμένος, πως στην τεράστια
εντροπία που καίει τους αστερισμούς τις νύχτες
ήμουνα μια αντιστροφή κι είδα το θαύμα
κι από το δάκρυ της γνώρισα και την ομορφιά
όση απόμεινε στα χρόνια μου στον κόσμο.
Προσέξτε θα τους πουν, στους τελευταίους
μαθητές μου, κι ο παππούς δεν είν' καλά
κι εκεί στην επεξήγηση, εύκολη, μιας απαλής προσταγής
της Υποτακτικής Ισπανικών, να γείρω και να φύγω
έχοντας στο στόμα λέξεις απ' τη γλώσσα της επιθυμίας μου.
κι όχι τα ελληνικά της παλιοψάθας των εθνών
των Αλαφούζων των Βαρδινογιάννηδων και του Λαμπράκη