Είναι σαφές ότι υπάρχει μια ποίηση που είναι γραμμένη στα μέτρα που καθορίζει ο Έκο τον πρωτοφασιμό. Θα επισημανθεί θα δημοσιευτεί και θα συνοδεύει για πάντα τη βιβλιογραφία. Πρόκειται για μια ποίηση μνησικακίας που καθορίζεται αρνητικά ως δεύτερη ανάγνωση της πραγματικότητας, αλλά που στον έλεγχο για το σημείο εκφοράς του λόγου δεν διαθέτει καμία θετικότητα, αλλά μονάχα μικροαστικό μηδενισμό και μίσος για την ίδια την ποίηση. Προϊόντα δηλητηριασμένης συνείδησης από κοινωνική κατωτερότητα που προσπαθεί να υπεραναπληρώσει το σύμπλεγμα με μάταιες επικλήσεις ευφυίας. Το τραύμα παραμένει ανεπούλωτο και ο ποιητικός λόγος καταρρέει χαράζοντας τα όρια ενός υπερεγώ που εκφράζει το ανήμπορο μίσος εκείνου που θα ήθελε ο κόσμος να έχει ένα κεφάλι για να το κόψει. Το γεγονός έχει παρατηρηθεί ασυνείδητα από τις αρχικές εμφανίσεις στη γραφή γι αυτό παρέμεινε αδιάφορο και χρειάστηκε τα δεκανίκια ενός λογοτεχνικού περιοδικού για να υπάρξει. Ως ένας είδος ποιητικού δημοκόπου ο αφηγητής απευθύνεται στον αναγνώστη μέσα σε μια ορθοστασία δαιμονισμένου κατά την Ντοστογιεβσκική έννοια όπου η ματαιοδοξία ακατέργαστη παίρνει πόζες ευφυίας. Ποίηση ρηχή, που κάποτε έλκει προς τη ρηχότητά της φιλοσοφίες του μίσους καθηγητού δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ξεσηκωμένες από τυφλοσούρτες εκθέσεως ιδεών, ένα είδος νεοακαθαρευουσιανού χωρίς καθαρεύουσα που απευθύνει κατηγορητήρια στη ζωή και ψάχνει συνενόχους. Ποἰηση δείγμα του πως η ανθρώπινη κακία και το μίσος στον διπλανό μπορεί να εκφραστεί ποιητικά. Ποίηση γραμμένη από μια παραλλαγή Θερσίτη που κρατάει μιαν επιφύλαξη σοβαροφάνειας με νύχια και με δόντια γιατί ξέρει πως αν αποκαλυφθεί θα εισπράξει τις φάπες του Οδυσσέα αναγνώστη του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου