Οι εύθικτοι αποβλεπτικοί

Πριν από μερικά χρόνια και για να τακτοποιήσω κάπως τα απόνερα που έφερνε η εργαλειακή κατάρρευση της γλώσσας στη σχολική αίθουσα και στις πανελλήνιες, όπου η πολύσημη γλώσσα της ποίησης αφυδατώθηκε σε μία βαθμολογήσιμη ερμηνεία, εισήγαγα τους όρους ποιητές της απόβλεψης και ποιητές της κλήσης. Όπου ποιητές της απόβλεψης είναι εκείνοι που κατεχόμενοι από ψυχαναγκασμό προσωπικό ή οικογενειακό βλέπουν την ποίηση ως παράλληλη καριέρα της ακαδημαϊκής και προσέρχονται μιμητικά και με παρόμοια σκευή στην εξουσίασή της. Με προδιαγραφές σηκωμένες από θεωρίες της περιρρέουσας παράγουν τα προϊόντα τους με μεγάλη σημασία στο μάρκετινγκ, (τι είναι η κόκα κόλα, ζαχαρωμένο νερό) και στους μηχανισμούς προώθησης της δημοσιότητας. Επιζητούν στη λογοτεχνία προνόμια δημοσίων υπαλλήλων με μεταπτυχιακό, είναι ασταθείς συναισθηματικά και όπως όλοι οι εύθραυστοι ιδιάιτερα εύθικτοι. Βρίσκουν αρωγή σε παλιότερους ποιητές που δεν κατίσχυσαν στη δημοσιότητα και που εμφορούνται από σύμπλεγμα κατωτερότητος λογω ελλειπών τυπικών προσόντων. Αυτό δεν σημαίνει πως τα ποιήματα των κινουμένων από απόβλεψη δεν είναι κάποτε μετρίως αξιόλογα, όσο να καταρρεύσουν στην πλήξη που φέρνει η ανακάλυψη των πηγών τους. Όπως κάθε θεωρητική κατασκευή έτσι κι αυτή που πρότεινα δοκιμάζεται στην πράξη. Κι αν κρίνω από το πόσο βίαια την δέχονται οι αποδέκτες της μάλλον είναι επιτυχημένη. Διότι το κύριο χαρακτηριστικό των ποιητών από απόβλεψη είναι το ελάχιστο σθένος στην κριτική. Οι ίδιοι ξέρουν και συμμετέχουν συνένοχα στο παιχνίδι του μοιράσματος της πίτας της δημοσιότητας. Δεν ανέχονται όμως τη νηφάλια γλώσσα που κάνει διαφανή τα πεπραγμένα τους.