Είδος γραφικότητας

Κάθε φορά που πεθαίνει κάποιος από τη Γενιά του 70, πάντα η ίδια αίσθηση: ότι αποτελούν μια κατ' εξοχήν ποιητική ορδή γιων, που για λόγους που δεν είναι της ώρας δεν ωρίμασαν ποιητικά, δεν πέρασαν ποτέ στη θέση του πατέρα, και πεθαίνουν σαν γιοι αγνώστου πατρός, έχοντας κάποιοι απ' αυτούς κατισχύσει στο σινάφι, αλλά όχι και στη συνείδηση του κόσμου, που τους θεωρεί ακόμα ποιητές καθ' οδόν, νέους ποιητές από κεκτημένη αδράνεια, αγνοώντας κάποτε ότι ο ταξινομικός αριθμός της γενιάς τους είναι πια κοντά στην ηλικία τους. Με τον Γιάννη Κοντό δεν γνωριζόμαστε 30 χρόνια τώρα, αν και γνωριστήκαμε από το 77 στη Μαυρομιχάλη. Τον εγκατέλειψα αναγνωστικά μετά τον Αθλητή του Τίποτα, δεν τον παρεξήγησα όπως κάποιοι που τους είπε όχι, δεν πήγα στο γραφείο του όταν με κάλεσε, δεν μου λείπει, μόνο με θλίβει το γεγονός ότι παρέμεινε πάνδημα άγνωστος, με μικρή επίδραση, σε μιαν Αθήνα που όσο γινόταν μητρόπολις τόσο επιφύλασσε έναν επαρχιώτικο κλειστό κύκλο στην επίδραση των ποιητών στα δρώμενα της πόλης κάνοντας τη δόξα ένα είδος γραφικότητας.