Η λεγόμενη Γενιά του 70 είναι μια κατ' εξοχήν ορδή γιων
που θα απέλθει βιολογικά χωρίς ποτέ να ωριμάσει
ποιητικά αναλαμβάνοντας ρόλο πατέρα.
Τα όσα γράφει η Ελένη Γκίκα σήμερα για το θάνατο
του Γιάννη Κοντού είναι χαρακτηριστικά:
Δεν ξέρω γιατί με πόνεσε τόσο! Μας είχε προϊδεάσει ο Γιώργος Γκέλμπεσης χθες, μας συνέδεαν πολλά, αυτός ο ψυχαναγκασμός του μοναχοπαιδιού που δεν μεγαλώνει ποτέ με όλα αυτά τα κασκόλ για να μην κρυώνει, μια οικειότητα απερίγραπτη και ακατανόητη του στυλ "ξέρω ό,τι ξέρεις" "εμείς οι δυο ζούμε τα ίδια ακριβώς", η ιερότητα της καθημερινότητας, εκείνο το μικρό θαύμα που συντελείται σε κάθε διαδρομή στην πόλη, μια καλοσύνη κι αποδοχή λες κι είναι ειδικά για σένα το ποίημα που έρχεται κάθε πρωί κι εκείνη η αίσθηση όμως- εμείς-θα-παραμείνουμε-παιδιά-δεν-θα-γεράσουμε-ποτέ... ένα βιβλιοπωλείο κάποτε (υπήρξαμε για λίγο κι οι δυο οι-καλοί-βιβλιοπώλες), ο Κώστας Μουρσελάς που ήταν ο σύνδεσμος, εκείνο το ταξίδι στην Πάρο ("ακόμα δεν ετοιμάσατε βαλίτσες"; δέκα μέρες πριν, τόσο πολύ προνοητικός), η πρόσφατη συνέντευξη απ' τις πρώτες στο φράκταλ τι περίεργο αλήθεια, με πρωταγωνιστή τον Χρόνο και ξαφνικά σήμερα που δεν ξύπνησα και με τις καλές, διαβάζω όπως έτσι γίνεται πάντα ξαφνικά από τον Γιώργο Θεοχάρη πως έτσι έφυγε και δίχως να μεγαλώσει ή να γεράσει ο Γιάννης. Όμως θέλω ακόμα χρόνο, χρόνο για να πονέσω και να το σκεφτώ... αυτό το ξαφνικά θα με διαλύει πάντα, δεν άρεσαν Γιάννη σε μας "τα ξαφνικά"...
Μα να μη θυμάμαι ένα ποίημα του ολόκληρο!
που θα απέλθει βιολογικά χωρίς ποτέ να ωριμάσει
ποιητικά αναλαμβάνοντας ρόλο πατέρα.
Τα όσα γράφει η Ελένη Γκίκα σήμερα για το θάνατο
του Γιάννη Κοντού είναι χαρακτηριστικά:
Δεν ξέρω γιατί με πόνεσε τόσο! Μας είχε προϊδεάσει ο Γιώργος Γκέλμπεσης χθες, μας συνέδεαν πολλά, αυτός ο ψυχαναγκασμός του μοναχοπαιδιού που δεν μεγαλώνει ποτέ με όλα αυτά τα κασκόλ για να μην κρυώνει, μια οικειότητα απερίγραπτη και ακατανόητη του στυλ "ξέρω ό,τι ξέρεις" "εμείς οι δυο ζούμε τα ίδια ακριβώς", η ιερότητα της καθημερινότητας, εκείνο το μικρό θαύμα που συντελείται σε κάθε διαδρομή στην πόλη, μια καλοσύνη κι αποδοχή λες κι είναι ειδικά για σένα το ποίημα που έρχεται κάθε πρωί κι εκείνη η αίσθηση όμως- εμείς-θα-παραμείνουμε-παιδιά-δεν-θα-γεράσουμε-ποτέ... ένα βιβλιοπωλείο κάποτε (υπήρξαμε για λίγο κι οι δυο οι-καλοί-βιβλιοπώλες), ο Κώστας Μουρσελάς που ήταν ο σύνδεσμος, εκείνο το ταξίδι στην Πάρο ("ακόμα δεν ετοιμάσατε βαλίτσες"; δέκα μέρες πριν, τόσο πολύ προνοητικός), η πρόσφατη συνέντευξη απ' τις πρώτες στο φράκταλ τι περίεργο αλήθεια, με πρωταγωνιστή τον Χρόνο και ξαφνικά σήμερα που δεν ξύπνησα και με τις καλές, διαβάζω όπως έτσι γίνεται πάντα ξαφνικά από τον Γιώργο Θεοχάρη πως έτσι έφυγε και δίχως να μεγαλώσει ή να γεράσει ο Γιάννης. Όμως θέλω ακόμα χρόνο, χρόνο για να πονέσω και να το σκεφτώ... αυτό το ξαφνικά θα με διαλύει πάντα, δεν άρεσαν Γιάννη σε μας "τα ξαφνικά"...
Μα να μη θυμάμαι ένα ποίημα του ολόκληρο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου