Μιας Ενάτης Δεκεμβρίου

Από κανέναν πια δε λείπεις, έτσι είναι.
Κι απ' το να πάνε προς μια δόξα πέρα
για εκεί που δεν υπάρχει δεν τους μένει μνήμη
μόνο λιγάκι θάνατος ανάβει προβολέα
κι ύστερα μπροστά, σαν μια γυναίκα
που στον καιρό της αγάπης δεν σ' αγάπησε
και κάπου θα γερνάει τώρα μην την ενοχλείς
γιατί οι άνθρωποι θέλουν να ξεχνούν που δεν αγάπησαν
και τώρα, τώρα που έχεις δει το νόμισμα
κι από τις δυό του όψεις μην ταράζεις
με μέρες μολυσμένες κάτι απωθημένο
εσύ ενός καιρού ο κακοαγαπημένος
που ανέβηκες στην ποίηση πριν κι απ' τον έρωτα.