Ένα σημείωμα για το Σωτήρη Παστάκα

Στη μετάφραση κάποιων ποιημάτων του στα Γερμανικά

Τα λίγα αυτά ποιήματα είναι να πούμε τα μοντερνιστικής κοπής, που αντέχουν με κριτήριο τα επόμενα της τελευταίας εξαετίας. Είναι σαφής η προσπάθεια του εκβιασμού του χρόνου πάνω στο υλικό ώστε να μας δώσει τώρα αυτό που επιφυλάσσει το μέλλον του. Ο Παστάκας αποφεύγει να μεταφράσει Μοντάλε, αλλά έργω είναι ο καλύτερος αναγνώστης του στα ελληνικά. Κι ο αμετάφραστος κατά τη γνώμη μου στα ελληνικά Μοντάλε, στα ποιήματα της πρώτης εποχής του Παστάκα θα βρει μοχλό αν κάποτε μεταφραστεί.
Ο Παστάκας βρίσκει το αναμφισβήτητο και προσωπικό πάσο όταν εγκαταλείποντας την απαίτηση του μοντερνιστικού ποιήματος για μεγάλη ενατένιση χρόνου και ακολουθώντας την τάση του να θύει στο παρόν, κάνει το αντίστροφο.
Αφήνει ελεύθερο το χρόνο να αποφασίσει για το διακύβευμα του ποιήματος. Αφήνει τη στιγμή να γίνει Ιστορία χωρίς έγνοια να την φορτώσει χρόνο Ιστορίας. Δηλαδή μια διαδρομή από την αφηγηματική έπαρση στην αφηγηματική ταπεινότητα. Από το φυτό από μάρμαρο για μαρωνίτηδες και βαγενάδες στο χλωρό φυτό που καλεί τον αναγνώστη να προσθέσει τη ζωντανή του θέρμη στον πυρετό του ποιήματος.

Αυτά τα ολίγα και καλή χρονιά σε όλους.
Μακριά από τοξικούς και χειριστικούς ανθρώπους
κι όλα θα είναι καλύτερα.