Δεν πρόλαβε να νιώσει τη χαρά ότι πια ήταν ο άνθρωπος που πονούσε και το έλεγε όταν πονούσε κι όχι ο άνθρωπος που δεν πονούσε παρά μόνο πολύ καιρό μετά, γιατί το εσύ στο οποίο πήρε το θάρρος να το ομολογήσει δεν τον πήρε στα σοβαρά και τον ενέπαιξε. Αυτό δεν ήταν και τόσο άσχημο. Διότι αποτέλεσε μια στοιχειώδη και εξ οράνω άμυνα στην εξομολόγηση. Κι έτσι το μάθημα πήρε την εξής μορφή: μπορούμε να λέμε σε όποιον μας πόνεσε ότι μας πόνεσε και μάλιστα εκ του ασφαλούς. Κανένας δεν είναι τόσο δυνατός ώστε να μπορεί να σταθεί στον πόνο που δίνει στον άλλο πρόσωπο με πρόσωπο και να τον αναλάβει. Τώρα ο άνθρωπος που πονούσε και δεν το ομολογούσε θα πρέπει να ψάξει καινούριους ανθρώπους ικανούς να αναλαμβάνουν τον πόνο που δίνουν γιατί τα συναισθήματά του έχουν δευρυνθεί, έχει το αληθινό σθένος του πόνου που του δίνουν πια οι άλλοι και δεν αξίζει να χαραμίζει την παρουσία του σε ανθρώπους που ζώντας μια ζωή δεν κατάλαβαν εκείνο το φοβερόν που λέει ο Δοστογιέβσκης, ότι το κακό δηλαδή το κάνουν οι νομιζόμενοι καλοί. Κι αυτή σκληρή ειλικρίνεια είναι η μόνη που μπορεί να τους ελευθερώσει και να τους αξιώσει να κάνουν επιτέλους το καλό ως καλοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου