Ο Λορεντζάτος γράφει πως η ποίηση του Καρούζου είναι ασπόνδυλη. Ενώ αυτή έχει εμφανείς σπονδύλους από ηρακλείτεια φυσήγματα. Ο Λορεντζάτος, όπως όλοι σχεδόν οι μοντερνιστές κριτικοί, όσο πιο κοντά μιλάνε στο παρόν, τόσο πιο άστοχοι είναι. Γιατί η σχέση τους με το χρόνο είναι επιβεβαιωτική κύρους και σπανίως έως ολότελα διαπιστωτική. Ο Καρούζος ας πούμε με την καθέτως παράταξη των φραγμέντων του ομολόγησε με τον Άρβο Παρτ στη μουσική, για να πάρω ένα παράδειγμα που περιέχει και την πλάγια έγνοια για τους Πατέρες της Εκκλησίας. Δεν είναι το ασπόνδυλο στον Καρούζο είναι ο κορσές της ευταξίας του μοντερνιστικού ποιήματος που του προσάπτουν. Γι αυτό κι ο καημένος ο Λορεντζάτος μεταφράζει τον Μοντάλε, αλλά αδυνατεί να δει πως ο Μοντάλε και ο Καρούζος είναι δυο απαντήσεις στην μοντερνιστική ποίηση. Και ούτε βέβαια μπορεί να διακρίνει την ΄πίεση του μοτσαρδιανής κοπής έργου του Ελύτη με τον οποίον ο Καρούζος αδιακόπως συνομιλεί. Έχω την τιμή να ανήκω σε μια γενιά που επέβαλε τον Καρούζο στον κανόνα, παρά τη δυσφορία και την δυσανεξία του πανεπιστημιακού λόγου, τα διδακτορικά το δείχνουν, που σωστά και σαφώς βιώνει την απειλή που αποτελούν οι στιγμιαίες αναρρήσεις στο υψηλόν της ποίησής του για το απρόσκοπτο άσκησης της εξουσιαστικής του λήθης που ενέχεται και συνδαυλίζει το μοντερνιστικό ποίημα, όπου στα μη συμφωνημένα υπονοούμενά του εγκαθιστά το φαρισαϊσμό και τον εφησυχασμό, καθότι, όπως είπε ο Λακάν, σπανίως το πανεπιστήμιο εσχάτως παράγει γνώση. Ο Καρούζος είναι το σθένος απέναντι στον ερμηνευτικό αυταρχισμό του μοντερνιστικού ποιήματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου