Ο Τίτος Πατρίκιος γινόταν ανεκτός σαν ένας δευτεροκλασσάτος μαθητής του Ρίτσου, με συμμετρικό πόλο τον Τάσο Λειβαδίτη. Η γραφή του, πεζολογική, στα Ζντανοφικά πλαίσια, τη χρησιμοποιούσε ηθικολογώντας χωρίς να πολεμάει με τη γλώσσα, αποδεχόμενος να τακτοποιεί το ποίημα του με τη φέρουσα εξουσία των σημασιών της. Με το βηματισμό γαλλικής νουβέλας συντάσσει μια διαρκή απολογία για εσωκομματική κυρίως, και για εξωκομματική χρήση.
Η απειλή κάθε είδους παρερμηνειών και λογοκρισίας διαμορφώνει μια επιφυλακτική γραφή με τη δυνατότητα να περάσει ένα ελάχιστο μήνυμα, ασήμαντο, όσο και η ασημαντότητα της ατομικότητας στο πολιτικό του περιβάλλον.
Η πανουργία όμως της Ιστορίας διάλεξε αυτόν να είναι ο εμφανής δράστης μια ριζικής αλλαγής στην κοινωνική χρήση της ποίησης στον καιρό μας. Ο ποιητής μεταπολεμικά, είναι ο κατ’ εξοχήν διανοούμενος που υψώνει την ηθική υπεροχή των ηττημένων του εμφύλιου απέναντι στους νικητές. Με την προσχώρησή του, με το αζημίωτο, ως σύμβουλος του κου Σημίτη, είναι αυτός που μετέτρεψε την εικόνα του ποιητή σε ποιητή δαφνοστεφή, κρατικό, που παρέχει ηθικό άλλοθι στην κλεπτοκρατία. Προσχώρηση που εις σμικρόν δείχνει το σύνολο εκμαυλισμό της Αριστεράς από την κλεπτοκρατία. Παρόλη την κεντρική χρήση του από την τρέχουσα δημοσιότητα, είναι ελάχιστα τα ποιήματα που καταφέρνει να γράψει στη συνείδηση του κόσμου και παραμένει ένας ακόμα υπερτιμημένος γιατί επέζησε.
Η μεταστροφή του αυτή, παρέσυρε και τις απόψεις του Δημήτρη Μαρωνίτη στην ειρωνία του χρόνου καθώς ο κος Πατρίκιος είναι η διάψευση της ποιητικής και πολιτικής ηθικής που εκείνος περιέγραψε στο βιβλίο του. Διάψευση που ο κος Μαρωνίτης δεν έστρεξε να αναλάβει εν ζωή, αφήνοντας σε μας την πικρή σοδειά της.
Η τελική μου κρίση είναι πως ο κος Πατρίκιος αποτελεί εκπρόσωπο μιας χλιαρής γραφής αισθητού που κατά την καινούρια πανουργία της Ιστορίας γίνεται πρόδρομο της μικροαφήγησης. Μιλάω βέβαια για τα μικρά του σε έκταση πεζά της Ισάλου Γραμμής και τα παρόμοια , που είναι και το μόνο που κατά την άποψή μου άξιο για να κριθεί.
Η απειλή κάθε είδους παρερμηνειών και λογοκρισίας διαμορφώνει μια επιφυλακτική γραφή με τη δυνατότητα να περάσει ένα ελάχιστο μήνυμα, ασήμαντο, όσο και η ασημαντότητα της ατομικότητας στο πολιτικό του περιβάλλον.
Η πανουργία όμως της Ιστορίας διάλεξε αυτόν να είναι ο εμφανής δράστης μια ριζικής αλλαγής στην κοινωνική χρήση της ποίησης στον καιρό μας. Ο ποιητής μεταπολεμικά, είναι ο κατ’ εξοχήν διανοούμενος που υψώνει την ηθική υπεροχή των ηττημένων του εμφύλιου απέναντι στους νικητές. Με την προσχώρησή του, με το αζημίωτο, ως σύμβουλος του κου Σημίτη, είναι αυτός που μετέτρεψε την εικόνα του ποιητή σε ποιητή δαφνοστεφή, κρατικό, που παρέχει ηθικό άλλοθι στην κλεπτοκρατία. Προσχώρηση που εις σμικρόν δείχνει το σύνολο εκμαυλισμό της Αριστεράς από την κλεπτοκρατία. Παρόλη την κεντρική χρήση του από την τρέχουσα δημοσιότητα, είναι ελάχιστα τα ποιήματα που καταφέρνει να γράψει στη συνείδηση του κόσμου και παραμένει ένας ακόμα υπερτιμημένος γιατί επέζησε.
Η μεταστροφή του αυτή, παρέσυρε και τις απόψεις του Δημήτρη Μαρωνίτη στην ειρωνία του χρόνου καθώς ο κος Πατρίκιος είναι η διάψευση της ποιητικής και πολιτικής ηθικής που εκείνος περιέγραψε στο βιβλίο του. Διάψευση που ο κος Μαρωνίτης δεν έστρεξε να αναλάβει εν ζωή, αφήνοντας σε μας την πικρή σοδειά της.
Η τελική μου κρίση είναι πως ο κος Πατρίκιος αποτελεί εκπρόσωπο μιας χλιαρής γραφής αισθητού που κατά την καινούρια πανουργία της Ιστορίας γίνεται πρόδρομο της μικροαφήγησης. Μιλάω βέβαια για τα μικρά του σε έκταση πεζά της Ισάλου Γραμμής και τα παρόμοια , που είναι και το μόνο που κατά την άποψή μου άξιο για να κριθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου