Ο Τάκης Σινόπουλος, προς αποφυγήν

Το ότι ο Μιχάλης Πιερής παρέλειψε στο βιογραφικό του Τάκη Σινόπουλου να αναφέρει τη δίκη που είχε κινήσει εναντίον του Ρένου Αποστολίδη, δίκη που διακόπηκε λόγω της δικτατορίας του 1967, αποτελεί και την τελική απόφαση της εκδίκασής της. Ο Σινόπουλος είχε άδικο και αργότερα μάλλον του προκαλούσε ντροπή η συμπεριφορά του. Όποιος έχει δει το γραφείο του Σινόπουλου στο Ίδρυμα Σινοπούλου καταλαβαίνει ότι έχει να κάνει με μια προσωπικότητα που εμφορείται από σύμπλεγμα κατωτερότητος και ψάχνει αναπλήρωση. Αυτό το βαρύ ογκώδες γραφείο προκαλεί τον γέλωτα. Με τον Γιώργη Παυλόπουλο γελάσαμε πολύ στο Πανεπιστήμιο των Πατρών καθώς μου εδιηγείτο πτυχές της συμπεριφοράς του. Και δεν είναι μονάχα το γραφείο. Η ίδια η ρητορική της ποίησης του Σινόπουλου εμφανίζει χαρακτηριστικά μεγαλομανίας. Και βέβαια το σχόλιό του για τον Ξενάκη στο Νυχτολόγιο αποτελεί εμφανές δείγμα μνησικακίας. Ο άνθρωπος που έρχεται συνέχεια από τον Πύργο είναι ένας μεγαλομανής που αναπληρώνει το σύμπλεγμα κατωτερότητας που τον κατέχει. Η σινοπουλική παθολογία σε επίπεδο βιογραφικό μας ενδιαφέρει στο βαθμό που επηρεάζει τη γραφή του. Το ότι ο Σινόπουλος εμφανίζει χαρακτηριστικά που εμείς από την Αμαλιάδα βάζουμε το όνομα του Κωλοπυργιώτη, δεν θα μας ενδιέφερε, αν αυτά τα χαρακτηριστικά, δεν επηρέαζαν το έργο του. Ας δούμε λοιπόν τη ρητορική του: Κατ’ αρχάς μια διαρκής περιφρόνηση του νόμου και προβολή της αυτοδικίας. Δεύτερον μια αναπληρωτική ρητορική που φανερώνει μνησικακία. Τρίτον μια διαρκής υποννόηση ότι το ποιητικό υποκείμενο παίρνει λιγότερα από τη ζωή και την κοινωνία απ’ όσο αξίζει. Η σύνολη ρητορική του εμπίπτει στον ορισμό του πρωτοφασισμού όπως το καθόρισε ο Ουμπέρτο Έκο. Επιθυμία για δύναμη που γίνεται φορτισμένος βερμπαλισμός σε μια μορφική παραλλαγή του παουντικού κάντο. Με αυτούς τους όρους σωστά η ποίησή του δεν λειτουργεί έξω από εξουσιαστικούς μηχανισμούς της εκπαίδευσης. Σε αυτό βοηθάει και ο εμφανής ματσισμός της γραφής του, αυτή η ακκιζόμενη παράτα του ανδρικού λόγου προς γοητείαν του θηλυκού. Στρατιωτική αντίληψη του ανδρισμού που ο μόνος ρόλος που επιφυλάσσει για τη γυναίκα είναι αυτός της πόρνης. Το υπόλοιπο είναι η ποιητική έκφραση της δυσκολίας να αναγνωρίσει την επιθυμία της με αναπληρώσεις στατιστικές. Η ρητορική της ποίησής του ακυρώθηκε εν μέρει και στις ρητορικές των διαφόρων σοσιαλιζόντων πολιτικάντηδων του Νομού Ηλείας μετά το 1981, όπου επωλείτο Σινόπουλος της λιανικής με την ίδια παθολογία του λόγου και παρόμοιες ρητορικές. Και οι δεξιοί στις ρητορικές τους δεν πάνε πίσω. Ο Κωλοπυργιώτης ως λαϊκός και δοκιμασμένος χαρακτηρισμός, αντέχει και θα αντέξει απότι φαίνεται πέρα από τη ρητορική την ηθική και την ποιητική του. Ο Σινόπουλος απλώς αποτελεί ένα ακόμη από τα θύματά του καθώς δεν κατέστη δυνατόν να υπερβεί τα προκείμενά του, προς μια κάθαρση. Αυτό το άφησε σε άλλους, νεότερους, σαν υποχρέωση και λύτρωση του έργου του. Ένα σημαντικό παράδειγμα βίου και τέχνης προς αποφυγήν.

Υ.Γ. Τον ευνουχισμό τους από σταλινισμό τύπου Επιθεώρησης Τέχνης, κρυψίνοια και καλλιέργεια οραμάτων παντοδυναμίας, θα το πληρώσουν πολύ ακριβά όσοι νέοι δεν πάρουν γρήγορα τις αποστάσεις τους και δεν αποϊδρυματοποιηθούν.