Έμαθα ότι οι γιοι του Ρένου Αποστολίδη έχουν βγει εις άγραν ποιημάτων για τη συνέχιση της Ανθολογίας. Έχουν το δυσκολότερο έργο. Γιατί θα πρέπει να επιλέξουν ποίηση από μια ασύμμετρη δημοσιότητα η οποία γκεμπελίζει ασύστολα. Θέλει θάρρος ας πούμε να βάλεις ένα ποίημα του Γιάννη Κοντού, αφού αυτό το ένα έγραφε μια ζωή, ή να βάλεις στην άκρη ποιητές σαν το Βιστωνίτη το Βέη το Μαυρουδή τον Καλοκύρη και τον Λιοντάκη για να πούμε μερικούς. Γι αυτό η δυσκολία της σύμπτυξης της νέας ανθολογίας είναι δοκιμασία για την Ανθολογία και όχι για την ποίηση. Όλες οι Ανθολογίες ως έργα ανθρώπινα και όσο πλησιάζουν προς το παρόν είναι μάλλον καταγραφή συσχετισμών και λίγότερο κείμενα κύρους. Δεν περιμένω παρά η ανθολογία να είναι διαπιστωτική και όχι διαμορφωτική. Οι Αποστολίδηδες καλά ψιλιάζονται ότι υπάρχει τομή στα ποιητικά μας πράγματα, αλλά δεν έχουν πάρει ίσως χαμπάρι ότι θα βαδίσουν στο ναρκοπέδιο δημοσιότητας εναντίον της ποιότητας. Το καλύτερο θα ήταν μια μέση οδός: Να ξεκινήσουν δηλαδή διαπιστωτικά με τη ρητή δέσμευση ότι σε σύντομα χρονικά διαστήματα θα προχωρήσουν σε γενναίες αναθεωρήσεις. Οπότε να της δώσουν και καινούριο όνομα. Δυναμική Ανθολογία της πρόσφατης Ελληνικής ποίησης. Αλλιώς κινδυνεύουν να γκρεμίσουν ένα ακόμα μύθο της Ελληνικής λογοτεχνίας. Αυτόν της Ανθολογίας Αποστολίδη. Προσωπικά δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος. Και δεν πρέπει και εκείνοι. Οι δεκάδες ξεχασμένες ανθολογίες από εκείνη του Μπεκατώρου Φλωράκη, ων ουκ έστιν αριθμός έως σήμερα, φωτάνε καλά το δύσκολο δρόμο των επιλογών τους. Θέλει υπογάστριο να πας κόντρα στην κατεστημένη δημοσιότητα και υπέρ των κειμένων. Αυτή είναι η σημερινή “Δεξιά του Αίματος”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου