Παρεμβολή

Ενώ εγώ διαβάζω τη διαθλασμένη γραφή του Ντελέζ προς τον Σπινόζα, που μου αποκαλύπτει μια χαρούμενη ανάληψη της σκέψης για δράση, μου τηλεφωνεί ο ποιητής,για να με προσγειώσει στη ζωή του του μικροαστού με τη σύνταξη του, τον καρκίνο του προστάτη του, το βασανάκι του, αλλά όχι την πρόσκληση για τα 40 χρόνια του ως ποιητής, ούτε το ευχαριστώ για όσα του μετέφρασα, με ρωτάει και λίγο λοξά αν είμαι καλά,  λες και μπορεί κάποιος να είναι άσχημα αν δεν έχεις δυο τρεις τέτοιους κάθε μέρα στο τηλέφωνο, αλλά επείγεται να πάρει πρώτος τη θέση του υστερικού, να πει τον πόνο του και να με βγάλει από τον Ντελέζ και το Σπινόζα και τη χαρούμενη σκέψη για δράση, να κάνω και δέκα χιλιόμετρα για να συναντηθούμε να πούμε τα της μιζέριας της αγοράς. Υπήρξα ευγενικός, δεν του είπα ότι περιμένω και το κηδειόχαρτό του. Διότι αφού με ξεχνάει στις χαρές του ας με έχει τουλάχιστον ενήμερο για τις λύπες του. Δεκάδες έτσι, εκατοντάδες έτσι. Δεκάδες χρόνια έτσι. Καμένα δευτερόλεπτα σε πηγαδάκια που δεν γεμίζουν γιατί θέλουν ξύλο και πούτσα που θα έλεγε κι Αντονέν Αρτώ. Λοιπόν ο Σπινόζα όπως τον διαβάζει ο Ντελέζ μου αποκαλύπτει μια χαρούμενη άποψη της σκέψης για την ανάληψη της δράσης...