Ο Δημήτρης Καλοκύρης είναι κατ' εξοχήν ποιητής της απόβλεψης. Με την έννοια ότι χωρίς καμιά κλήση για ποιητής τοποθετείται από τις δευτερεύουσες εργασίες της σε μια στατιστική λογιότητας. Υπερεκτιμημένος την εποχή που διαθέτει λογοτεχνικό περιοδικό, πέφτει στη λήθη όταν το κλείνει, και παραμένει θολά ως ένας λογοτεχνικός μεταπράτης της ποίησης του Μπόρχες, την οποίαν μετέφρασε ψυχρά, αφυδατώνωντας το στυλιστικό αλάτι του πρωτοτύπου, από ποια γλώσσα δεν ξέρω, αλλά προσωπικά δεν τον άκουσα ποτέ δημοσίως. να λέει λέξη ισπανικά. Για τους αποτυχημένους υπάρχουν πάντα διοικητικές θέσεις στο λογοτεχνικό συνδικαλισμό. Και ως συνδικαλιστής εμφανίζεται τελευταία εξαργυρώνοντας την υποταγή εντύπων και προσώπων προς το έργο του που θέλει όλη την καλή θέληση να το αποδεχτούμε ως ποίηση ενδιαφέροντος. Η μπορχεσιανή του θητεία φαίνεται ότι υποβοήθησε τη σύνολη κατάρρευση της σταδιοδρομίας του, καθώς αδυνατώντας για μια ποιητική συνομιλία μαζί του, τρώει τον καιρό του σε ταλμουδικής υφής υποταγές, διυλίζοντας κώνωπες υποσημειώσεων, που είναι εξαντλητικά σχολιασμένες στον ισπανόφωνο κόσμο. Η περίπττωσή του πάει να γίνει παραδειγματική για την ανθεκτικότητα κάποιων προσώπων της γενιάς του, που στην έκτη δεκαετία της ζωής τους και βάλε, συνεχίζουν να μας απασχολούν πιάνοντας απλώς χώρο στη δημοσιότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου