Σκαλί

Έγινες σαν τους παλαιούς κι εσύ.
Μια ευτυχία παρόντος με φίλους
στη δωδεκαετή πόλη των παιδικών χρόνων
που σου επιτρέπουν
να μην είσαι πια φιλοξενούμενος
και να το παίρνει χαμπάρι ως και το γκαρσόνι
από το φιλοδώρημα και σύννεφα μεγάλα
για να ξέρεις από που κατάγονται
αυτά τα τα σχέδια ενός παιδιού
φανατικού που λεν για γράμματα
από την ανοιχτή πόρτα της αύλειας τουαλέτας.
Και σαν τους παλαιούς κι εσύ ως να
να φανεί πάλι εκείνη η αίθουσα
όπου η ευτυχία κοίμησε τα νεογνά των πόνων
κι όταν αρχίσουνε τα νη πα βου του τραγουδιού
όπως ο Νεράτζης κάποτε στου Άη Θανάση το ψαλτήρι
βγαίνουν τα μάρμαρα των τάφων
εκείνα που μονάχα το δάκρυο τα λευκαίνει
και σου βαθαίνουν τη φωνή ως τα μωβάκια.
Γιατί το πεπρωμένο από τα άσημα του βίου
στους καιρούς της ευτυχίας είναι αυτό:
να είσαι ένα είδος τελευταίου των ημερών
που να κρατάει σε στεφάνια επιταφίων και φωνής
όσο από τον πόνο του αναλογεί στον κόσμο.