Επέτειος

Νομίζεις πως σε ξέχασα εκεί ψηλά στα μαρμαράκια
πως είμαι πια πολύ καλά για να σου θυμηθώ
πως δεν ήταν στο χέρι σου να πάρω αυτό το σ' αγαπώ
ριγμένο γράμμα γράμμα στο ουρλιαχτό και το ασήμαντο
όμως θυμάμαι, γράφω και θυμάμαι
πως σου έφτιαξα ένα όνομα ν' αντέχω στις κακοκαιριές
πως είδα αυτό το αμίλητο να με ανυψώνει
πάνω από τους γκρεμούς στα άκρα ζόρικα του κόσμου
πως σου το πήρα εντέλει γιατί το 'θέλα στο φως
γραμμένο ομολογημένο φωναγμένο ως τα πέρατα
να σχεδιάζει μια αγκαλιά που άλλος κανείς
να με νομίζουνε νεκρό κι εγώ να τους δαγκώνω
να τους τραβάω τα σπλάχνα στ' όνομά σου εκδίκηση
εγώ ο απόκρυφά σου έως θανάτου αγαπημένος
μ' ένα στεφάνι τριαντάφυλλα παντοτεινός σου άγγελος.
Επειδή δε γινόταν να μη σε πονώ κι επειδή
δεν ήτανε στο χέρι σου να μην το συνομολογήσεις
στο πήρα αυτό το σ' αγαπώ μητέρα κι ύστερα
σε γνώρισα σ' όλου του κόσμου τα μη τέρατα.