Δημήτρης Κανελλόπουλος, Ο Θάνατος του Αστρίτη, Κίχλη, 2018

Λυπάμαι που θα στεναχωρήσω φίλους, αλλά το βιβλίο του Κανελλόπουλου είναι μετριότατο. Θυμίζει απομνημονεύματα παραλογοτέχνη που γράφουν δεκάδες χρόνια τώρα συνταξιούχοι εκπαιδευτικοί με το εφ' άπαξ για την Κωλοπετεινίτσα. Ο Κανελλόπουλος εμφανίζεται με μεγάλο έλλειμμα αφηγηματικής τεχνικής. Είκοσι χρόνια έκθεση στην έκθεση ιδεών για τα πανεπιστήμια κάπως έπρεπε να πληρωθεί... Φτηνά τρυκ για τους δακρυγόνους και το θυμικό. Μια γραφή προσβλητική κατά βάθος στον αναγνώστη που ο στόχος της βρίσκεται στην άσκηση εξουσίας δια του λεκτικού. Το καλύτερο μέρος του βιβλίου είναι ο κατάλογος στο τέλος που κι αυτός λογοκρίνεται για την ΄ύπαρξη σλάβικων λέξεων που βρίθουν στο σλάβικο χωριό της καταγωγής του. Τράστο στο χωλ είναι το βιβλίο, εκεί όπου ένας σύγχρονος και με απόσταση αφηγητής θα έγραφε Ταγάρι στο σαλόνι. Ο αφηγητής του Παπαδιαμάντη, για να φέρω ένα παράδειγμα, δεν μιλάει ιδιωματικά στις παρεμβάσεις του, όπως ο δικός μας εδώ. Κανείς στην Ηλεία δεν έλεγε φωτιστικό οινόπνευμα γιατί κανείς δεν αγόραζε από φαρμακείο το άλλο το λευκό στη δεκαετία του εξήντα. Ψυχωτική σχέση με τη τη γλώσσα της μητέρας και αδυναμία διαχωρισμού του αφηγητή με το πατρικό ή το υϊκό σαν πατρική κληρονομιά ιδόλεκτο. Το βιβλίο θα μπορούσε να χρησιμοποηθεί απομονώνοντας τα μέρη του αφηγητή ως υλικό για μελέτη της κανονικόμορφης ψύχωσης. Από το πρώτο κιόλας διήγημα πουθενά δεν φαίνεται, παρά μονάχα στην άποψη του αφηγητή που δεν μπορεί να είναι παρών, ότι το φίδι ψόφησε. Τέτοιες αστοχίες δεν έχουν ούτε τα πρωτόλεια. Και αδυνατίζει βέβαια και την γενική άποψη των χωριανών ότι ο αστρίτης ψόφησε, που στα χέρια ενός μάστορα θα ήταν σημαντικό στοιχείο για την καταγραφή της υπερβολής που όντως είναι στοιχείο μας, των αερολόγων Ηλείων... :)

Υ.Γ.2 Και βέβαια δεν έχει κάνεις παρά να συγκρίνει τα σχέδια στο τέλος των διηγημάτων με τον κολοφώνα. Είναι σαφές ότι ο συγγράψας δεν ήθελε να αφήσει καμιά αμφιβολία για το παραλογοτεχνικόν όπου κλίνει το πόνημά του. Όλα τα παραλογοτεχνικά βιβλία εκπαιδευτικών παλιμπαιδίζουν στα σχέδια και έχουν το σύνδρομο του σεμέν στην τηλεόραση. Απορώ πως του επετράπη εκδοτικώς να τα χρησιμοποιήσει. Πολύ κιτς.

Για να τον βοηθήσω να βελτιωθεί του έγραψα κι ένα κείμενο για το πως κατά τη γνώμη μου ενθυλακώνεις ντοπιολαλιά σε ένα κείμενο.

Οχιά κι Αστρίτης
"Με κομπιναιζόν είσαι, ρε μούλε; " "Όχι, νόνα." "Οχιά κι αστρίτης!". Εδεκεί ξύπνησα. Ανακάθισα στο κρεβάτι και σκεφτόμουνα το όνειρο και που θα ξεδειλήσει... Ήρθε, αλευρωμένη και με το μάτι αίμα κόκκινο, όπως ερχόνται οι πεθαμένοι να πάρουν ζωντανούς, κι άρχισε το λακριντί: ' Όποιος, μούλε, κινάει δίκη για να υπερασπίσει τη μνήμη του γνωστού αγωνιστή πατέρα του με άλλους ανεπρόκοπους και σημαδιακούς και την παρατάει στα δικαστήρια μαζί με τ' απαυτά του και γίνεται μπουχός από την πίσω πόρτα, δεν του πρέπει να είναι άντρας. Να βάλει φουστάνι και να πάει να ξεδέσει την τριχιά από το σούγλο να την κάνει κόμπο και να βρει δέντρο να πάει να φουρκιστεί. Και συνέχισε: "Με κομπιναιζόν είσαι. ρε μούλε;" "Όχι νόνα, της λέω. '"Οχιά κι αστρίτης!" Εδεκεί ξύπνησα, λούτσα στον ιδρώτα, ο μαύρος... Χάλια το κομπιναιζόν...