Ήταν ωραία εποχή. Κι ο τελευταίος είχε μια μάνα κι εγώ όχι. Κυρίως γιατί οι λέξεις με γελούσαν έτσι χαλασμένες με τα γρανάζια τους γεμάτα άμμο, μισοσπασμένες με τις σημασίες τους εδώ κι εκεί που να μη. Δεν ήξερα τότε πως ήταν μέσα από τις ίδιες αυτές λέξεις και γράφοντας κατά το θέλω και κατά το μου λείπει θα έφτιαχνα πλατυτέρες και γλυκοφιλούσες και ρόδα αμάραντα αγκαλιές να κατοικήσω όχι μονάχα εγώ αλλά και άλλοι κατά το βασανάκι του ο καθένας τόσο. Και πως θα ήταν εκεί που τα κρυμμένα στα ίδια τα δάκρυα που έχει κάθε συνάντηση με τη διαφάνεια του κόσμου θα ανακάλυπτα πως υπήρξα εξαρχής ο αγαπημένος των λέξεων και ο αγαπημένος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου