Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2014

Οι Ελεγείες του Ντουϊνο, μετ. Δημήτρη Σελαβή

Εκνευρισμένος από την κατώτατη ως τώρα μετάφραση των Ελεγειών, αυτή της κας Τοπάλη, δεν έδωσα την πρέπουσα σημασία στη μετάφραση του Δημήτρη Σελαβή. Η οποία, (πέρα από την κοινή μας χειρονομία προς τη μετάφραση Τζανεττάκη, και τον βίο του μεταφραστή,) είναι μάλλον η πλέον αξιανάγνωστη για να μην πω κάτι περισσότερο αφού δεν έχει ακόμα τη δοκιμασία του χρόνου. Οι Ελεγείες του Ντουίνο για όποιον πέσει στα δίχτυα της γοητείας τους είναι ένα μαρτύριο στάθμισης ποιητικού βίου. Η θολή ανάμνηση της ρυθμολογία τους, η βιοθεωρία του υποβάθρου τους, η ριζικότητα των σκέψεων που αναμοχλεύεται στην εκτύλιξή τους, μας γυρίζουν σε μια στιγμή όπου φιλοσοφία ποίηση και ρυθμική εκτύλιξη ζουν ίσως μιαν από τις τελευταίες στιγμές συμβολής, και απαιτούν τη μέγιστη δυσκολία ισορροπίας να μην καταρρεύσεις προς κάθε μία από τις συνιστώσες τους. Πιστεύω πως αυτό το πρόβλημα έχει ο σύγχρονος μεταφραστής καθώς το περικείμενο γύρω από τα ποιήματα αυξάνεται. Εύκολα μπορείς να ξεπέσεις στην άμουση έλξη της φιλοσοφίας στη μετάφραση. Η ποιητική πρόθεση του μεταφραστή φαίνεται ακόμα και από την ποιητικοποίηση της γλώσσας των σχολίων. Αντιμετώπισε το έργο με όρους ενιαίου ποιήματος δοκιμάζοντας ανάσες και τομές της ελληνικής σε μιαν ευχερέστερη απόδοση. Απόδοση όπου από την πρώτη ανάγνωση να βάζει κάποιος στην άκρη τη μυθοποίηση του ποιήματος και να απολαμβάνει τη λεκτική διαφάνεια. Οι Ελεγείες του Ντουίνο είναι ποίημα και ως ποίημα φαίνεται μεταφρασμένο από τον Σελαβή. Η βολή του στην κεκορεσμένη αυτή μετάφραση είναι, κατά την άποψή μου από τις πλέον δυνατές και προσφερόμενες για την ποιητική επιμένω προσπέλαση και απόλαυση του κειμένου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου