Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2014

Το πεδίο του Ρένου Αποστολίδη

Τελικά, το περιβόητο αρχείο του Ρένου, δεν είναι παρά μια προσπάθεια να δημιουργήσει διάλογο, εκεί που δεν υπήρχε διάλογος άξιος για να παράγει κάποιος έργο. Το ίδιο με άλλες τεχνικές έκανε ο Πεντζίκης. Στον Αλεξάνδρου φαίνεται πως ήταν οι μεταφράσεις. Πιθανότατα κάποιες παρόμοιες ταχτικές να είχαν κι άλλοι πεζογράφοι με διαμέτρημα. Το εγγράμματον των μαζών που γενικεύεται με τον εικοστό αιώνα αρχίζει να παράγει ένα σκουπίδι γραφής που στην καλύτερη περίπτωση είναι εμπόδιο στο βλέμμα. Η λογοτεχνική ζωή φαίνεται πως στην Ελλάδα είναι φωλιά ανηθικότητας. Δεν μπορεί να υπάρξει διάλογος με τις μετριότητες. Και τα εξωλογοτεχνικά κριτήρια που βρήκαν τα τσογλάνια του 70 ήταν ήδη παγιωμένα. Απλώς τα κατέβασαν στην μικροαστική ηθική τους. Κι αυτό είναι ακριβώς που κάνει το μεγαλύτερο μέρος της πεζογραφίας έναν ασπόνδυλο πολτό. Η έλλειψη ηθικού αιτήματος στη γραφή.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου