Όταν σε παίρνουν χαμπάρι ότι είσαι γραφικός

Εξάλλου, όπως ξέρετε, τα θέματα των επιρροών, της λογοκλοπής κλπ., ιδίως νέων δημιουργών, διυλίζονται μέσα στους έλικες των σκοτεινών εγκεφαλικών διαδρομών του κάθε συγγραφέα και σπανίως αποτελούν προϊόντα εσκεμμένης ή κακόβουλης ενέργειας.
Δημήτρης Καλοκύρης

Τάσος Καπερνάρος, ένα ποίημα

Άρθρο 385

ΠΟΙΝΙΚΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ

 385.- ΕΚΒΙΑΣΗ.

1. Όποιος εκτός από τις περιπτώσεις, του άρθρου 380, με σκοπό να αποκομίσει ο ίδιος ή άλλος παράνομο περιουσιακό όφελος, εξαναγκάζει κάποιον με βία ή με απειλή σε πράξη, παράλειψη ή ανοχή από την οποία επέρχεται ζημία στην περιουσία του εξαναγκαζομένου ή άλλου τιμωρείται:
α) σύμφωνα με όσα ορίζονται στο άρθρο 380, παραγρ. 1 και 2, αν η πράξη τελέστηκε με σωματική βία εναντίον προσώπου ή με απειλές ενωμένες με επικείμενο κίνδυνο σώματος ή ζωής,
β) αν ο υπαίτιος μεταχειρίστηκε βία ή απειλή βλάβης της επιχείρησης, του επαγγέλματος, του λειτουργήματός του, ή άλλης δραστηριότητας που ασκεί ο εξαναγκαζόμενος ή άλλος ή προσφέρθηκε να παρέχει ή παρέχει προστασία για την αποτροπή πρόκλησης τέτοιας βλάβης από τρίτον τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον δύο ετών και δεν επιτρέπεται μετατροπή ή αναστολή της ποινής. Αν τις παραπάνω πράξεις τέλεσε πρόσωπο που διαπράττει τέτοιες πράξεις κατά συνήθεια ή κατ' επάγγελμα τιμωρείται με κάθειρξη μέχρι δέκα ετών
γ) σε κάθε άλλη περίπτωση τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον τριών μηνών.

 

2. Οι διατάξεις του άρθρου 72 για το κατάστημα εργασίας εφαρμόζονται και εδώ.

Κάτω από όλα

Κάτω από όλα εκείνη η άστεγη, σταλμένη από το Κουτσό, πήρε το μικρόφωνο κι είπε Καβάφη, οι στίχοι μου διέφυγαν, έλεγε κάτι που τελείωνε με τη λέξη "άλλους", εκείνη η άστεγη, την ποίηση θα την κρίνουν αυτοί που την έχουνε ανάγκη, όχι αυτοί που τη γράφουν.

Αναγκαιότης

Άμα έχεις να κάνεις με σκατά, το ζήτημα είναι να σκατώνεσαι στο αναγκαίο.

Φάκελος Λογοκλοπή, οι πληροφορίες που λείπουν

Ο κος Κουτσορέλης, όψιμος ερευνητής του θέματος στο περιοδικό Νέο Πλανόδιο, εκτελεί διατεταγμένη υπηρεσία. Χορηγός των πληροφοριών του είναι ο Γιάννης Πατίλης, που θέλει κατά τα ειωθότα, να δώσει μιαν αίσθηση αντικειμενικότητας, και κυρίως να κρυφτεί από τις ερωτήσεις που θα ακολουθήσουν εδώ. Δεν μπορούμε να του αρνηθούμε να το κάνει, διότι με κάποιο τρόπο έχει γελοιοποιηθεί από τον Χάρη Βλαβιανό. Το ίδιο έχει γελοιοποιηθεί και απατηθεί ο κος Χάρης Βρόντος, που βρέθηκε εν αγνοία του, να κάνει όπερα με κείμενο προϊόντα λογοκολπής.
Ο κος Πατίλης είχε στενότατες σχέσεις με τον κο Βλαβιανό, όχι μόνο γιατί ο πρώτος ήταν κουμπάρος που στεφάνωσε τον δεύτερο, αλλά και από το γεγονός ότι ο Χάρη Βλαβιανός, δεν ήταν μόνο εκδότης του περιοδικού Ποίηση, αλλά και γενικός σύμβουλος των εκδόσεων Νεφέλη. Προσέφερε λοιπόν και εκδοτικές εξυπηρετήσεις στον κο Πατίλη στο περιοδικό του και στην οικογένειά του. Η πρώην σύζυγος του κου Πατίλη Έλσα Λιαροπούλου και η νυν ( σύζυγος, σύντροφος, αγνοώ) Ηρώ Νικοπούλου, έχουν εκδόσει βιβλία τους στις εκδόσεις Νεφέλη. Επίσης στις ίδιες εκδόσεις έχουν εκδοθεί τα άπαντα του Τάκη Παυλοστάθη, ποιητή και παιδικού φίλου του Γιάννη Πατίλη. Από προσωπική μαρτυρία η Έλσα Λιαροπούλου, έκανε διορθώσεις στον ίδιο εκδοτικό οίκο. Και όλα αυτά, όχι τυχαία, αλλά στα φυσικά πλαίσια διαπροσωπικών και στενών σχέσεων με το Χάρη Βλαβιανό. Πιθανόν να υπάρχουν κι άλλες εξυπηρετήσεις.
Όταν ξέσπασε το σκάνδαλο της λογοκλοπής και ακολούθησαν ενθεν και ένθεν επιστολές και διευκρινήσεις, η σιωπή του περιοδικού Πλανόδιον, που για χρόνια υπήρξε ευαίσθητο στο να στηλιτεύει ηθικά περιστατικά στη λογοτεχνία μας, υπήρξε παροιμιώδης. Σιωπή σημαίνουσα, που βεβαίως εξηγείται από όσα ανέφερα πιο πάνω.
Το περιοδικό Πλανόδιο βρέθηκε στο κέντρο του μεγαλύτερου σκανδάλου λογοκλοπής τα τελευταία χρόνια στη λογοτεχνία μας. Στον κρίσιμο χρόνο το Πλανόδιο δεν μπορούσε να αντιδράσει γιατί ο καθένας θα μπορούσε να γελάσει με το πάθημά του. να συνδέεται ευθέως και με δεσμούς ισχυρούς με το κατηγορούμενο ως λογοκλόπο.
Ο κος Πατίλης, σωστά λειτουργώντας, άφησε το χρόνο να περάσει, καταπίνοντας και τις δικές μου αιτιάσεις για τη σημαίνουσα σιωπή του.
Μέσα σε αυτές τις αντιφάσεις ήταν υποχρεωμένος να επανέλθει για να μπαλώσει το γεγονός της τότε σιωπής του. Και επανήλθε, ορθά, περισώζοντας τα προσχήματα, καθώς ο χρόνος του έχει επιτρέψει να απεμπλακεί από τον ζωτικό και βιοτικό εναγκαλισμό αυτού που τώρα κατηγορεί. Δεν το άφησε αναπάντητο και κάλυψε κάπως και τη γελοιοποίηση. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να γνωρίζουμε το ηθικό ποιόν όσων συγχρωτιζόμαστε, ας είναι και σε βάθος, αλλά οι συνέπειες έστω και άθελά μας ακολουθούν. Διότι μη φανταστεί κανείς ότι ο κος Πατίλης δεν είχε προειδοποιηθεί και από ανθρώπους και από σημεία για τα συμβάντα. Δικαιολογημένα ο άνθρωπος δεν πίστευε ότι θα πάρουν τέτοια έκταση.
Τώρα, αυτό το ύφος πιονιέρου και οιωνεί εισαγγελέως του κου Κουτσουρέλη σχετικά με την υπόθεση, είναι η δική του προσπάθεια να αποκομίσει υπεραξία δημοσιότητος, όσο κι αν σε όσους ξέρουμε σε βάθος την υπόθεση είναι το κερασάκι στην τούρτα της γελοιοποίησης.
Ο Χάρης Βλαβιανός έδωσε χρόνια πριν την ενασχόληση του Νέου Πλανοδίου γράμμα στον τύπο με μιαν εξήγηση, και εν πάσει περιπτώσει το πράγμα έχει καταγραφεί στην Ιστορία της Λογοτεχνίας, και πιστεύω ότι ο Βλαβιανός αντιμετωπίζει, αν όχι τις συνέπειες που θέλουμε εμείς και η ηθική μας, τις συνέπειες που έχει η ηθική της αγοράς, όποια και να είναι αυτή.
Προσωπικά για να μην κουράζομαι, περιμένω τον οποιονδήποτε θα προσθέσει υλικό για να δώσω και την δική μου απάντηση, που πιθανότατα τα στοιχεία της, λόγω της γελοιοποίησης που περιέχουν, να παραλειφθούν.

Εκείνο που νομίζω είναι ότι θα είναι καλό, η πλευρά του Νέου Πλανοδίου, επειδή άθελά της έχει λερωμένη, που λέει ο λόγος, τη φωλιά της περισσότερο από τον καθένα που ασχολήθηκε μ' αυτό το θέμα,να το θεωρήσει λήξαν.
Η περίπτωση του Χάρη Βλαβιανού, ξεπερνάει τα όρια της λογοκλοπής. Πρόκειται για ψυχολογική στάση ενός ανθρώπου που διαρκώς μιλάει με παραπομπές. και αυτό νομίζω ξεφεύγει των αρμοδιοτήτων της λογοτεχνίας.
Η ποδοσφαιρική αντίληψη με την οποία ο κος Κουτσουρέλης θέλει να επιβάλει στο θέμα, συγχωρητέα μεν λόγω του λαγού που πιστεύει ότι πρώτος και μόνος ανακάλυψε, αστεία δε όταν ληφθεί υπόψιν ότι τα καινά του δαιμόνια είναι κοινός τόπος για τον οποίο η κοινωνία αποφάσισε ηπιότερα.
Ας φροντίσει ως Νέο Πλανόδιο, να προσέχει τους συνεργάτες αξιοποιώντας την πείρα του παλαιού Πλανοδίου.

Υ.Γ. Η στοιχειώδης ευπρέπεια λέει ότι πρέπει να φροντίσουμε οι πρώην κουμπάροι να έχουν μια σχέση ήπια συν τω χρόνω, κι όχι να τους κάνουμε δια βίου εχθρούς.

Ευχαριστίες

Σήμερα, μια επίθεση που μου έγινε, δι' αγωγών και δικαστικού αγώνος, με σκοπό όχι μόνο τη φίμωσή μου, όχι μόνο την απόπειρα λογοκρισίας ποιήματος μου, αλλά και την ηθική και υλική εξόντωσή μου έλαβε κατά το ένα μέρος τέλος. Θέλω να ευχαριστήσω δημόσια το Νίκο Μητρογιαννόπουλο, το Σπύρο Αραβανή, το Βάσσο Γεώργα και το Βάϊο Νικιώτη που μου έδειξαν τι σημαίνει φιλία και σχέση. Επίσης τους χρηματοδότες της αξιοπρέπειάς μου. Αυτοί ξέρουν. Το βιβλίο αυτής της περιπέτειας ίσως αργήσει λίγο αλλά θα έρθει.

Νό κόμεντς

Για ανθρώπους που κινούν δικαστικούς αγώνες
υπό όρους κοινωνικής κατωτερότητας, δικής τους,
δεν υπάρχει συζήτηση.

Ηρώ Νικοπούλου

Φίλη μου.

Έλσα Λιαροπούλου

Φίλη μου, ειδικός σε θέματα βίας στο διαδίκτυο.

Φίλοι μου

Μαρώ Τριανταφύλλου

Φίλη μου

Θαλάσσια Μπάνια

Διαστροφή

Κι εσύ να χαίρεσαι που θα μπορείς να γράψεις για το Γαλάτη
όπως μόνο εσύ μπορείς, πέρα και πάνω απ' όλα έχουν συμβεί.
Αν αυτό δεν είναι διαστροφή, που λέει ο λόγος, τι είναι;

ΒΙΒΛΙΟΡΑΦΕΙΟ, μια εκπομπή του Ηλία Μέλιου

Στο διαδικτυακό ρ/σ www.portokaliradio.gr ►►►►► ο ποιητής Βασίλης Λαλιώτης την Τετάρτη 20 Μαΐου 2015 στις 4-5 μ.μ.
στο ΒΙΒΛΙΟΡΑΦΕΙΟ, μια εκπομπή του Ηλία Μέλιου για τα βιβλία και τους αναγνώστες

Ο Βασίλης Λαλιώτης, ποιητής, κριτικός, δοκιμιογράφος, μεταφραστής και δάσκαλος των ισπανικών, γεννήθηκε στην Αμαλιάδα το 1959. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στην Αθήνα και ισπανικά στη Σαλαμάνκα. Έχει συνεργαστεί και συνεργάζεται με λογοτεχνικά περιοδικά, έντυπα και διαδικτυακά. Είναι υπεύθυνος των εκδόσεων «Ενδυμίων» και παραγωγός στο διαδικτυακό ρ/σ Clipart Radio.
Έργα του: «Η μαθητεία της πλοκής» (1985), «Το τραγούδι της επιστροφής» (1989), «Η ζωοφόρος» (1994), «Το ένδοξο πένθος» (1997), «Πρόσωπο και είδωλο του Γ. Θέμελη» (1999), «Η μνηστή της Κορίνθου» (2008), «Poste Restante» (2011), «Μάσενκα» (2012).

Έχει μεταφράσει έργα των Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, Πάμπλο Νερούδα, Αντόνιο Πόρτσια, Μιγκέλ Ερνάντεθ, Λουίς Μπουνιουέλ, Ραμόν Γκόμεθ ντε λα Σέρνα, Αλεχάντρα Πισαρνίκ, Χούλιο Κορτάσαρ, Νικολάς Γκιγιέν, Χουάν Ραμόν Χιμένεθ, κ.ά.

Όμφακες

Την έκφραση «που λέει ο λόγος» την παρεμβάλλουμε στην ομιλία μας για να μετριάσουμε μια υπερβολή που είπαμε, για να προειδοποιήσουμε τον συνομιλητή μας να μην πάρει τα λεγόμενά μας τοις μετρητοίς αλλά ως σχήμα λόγου. «Όταν αρχίζει να ροχαλίζει, μου έρχεται να τον σκοτώσω, που λέει ο λόγος». Δεν θα τον σκοτώσει, ας κοιμάται ήσυχος (αλλά, ει δυνατόν, ήσυχα) ο λεγάμενος. Συχνά, τη χρησιμοποιούμε ύστερα από μια παροιμιακή έκφραση, δηλώνοντας ότι δεν πρέπει να εκληφθεί κυριολεκτικά η έκφραση.
Αυτά ο Σαραντάκος

Ακαριαίο

Οι λέξεις είναι γκόμενες.

Λαγικά

Δεν ξέρω αν είναι σταλινική πρακτική να αρνείσαι το πασιφανές, αλλά συνηθίζεται στη λογοτεχνία. Η μία κάνει παστίς της Βακαλό, αλλά είναι το μόνο που δεν αναφέρεται. Ο Μαρωνίτης κάποτε πάλευε δυο ώρες να μην αναφέρει το όνομα του Μπέκετ μιλώντας για το Χειμωνά... Στα πλαίσια αυτά ο κος Κώστας Βούλγαρης, αφού μετά μια δεκαετία επληροφορήθη την έννοια της λέξης παστίς, ανακάλυψε πως το μεγαλύτερο μέρος του κόρπους του ποιητικού έργου του Λάγιου δεν είναι παστίς. Σας γελούν τα μάτια σας.
Ε, αφού δεν είναι κε Βούλγαρη, δεν είναι, και εσχάτως είδα πολλούς ιπταμένους γαϊδάρους στην Αρκαδία. ( Ο ίδιος βέβαια χωρίς να το καταλάβει, συσχετίζοντας Λάγιο και Σολωμό με άλλες αμετροέπειες, ως το συνηθά, έφτασε κοντά στο να καταλάβει ότι το αποστρογγυλεμένο έργο του Λάγιου περιέχει μιμητικές μεταθέσεις ως αδρανή υλικά και φραγμέντα πρωτότυπα, γεγονός που φαίνεται και από τις παραθέσεις ποιημάτων του.
Αν εξαιρέσεις δυο μπαλάντες κι ένα σονέτο οι αναγνώστες δεν βρίσκουν να κάνουν παραπομπές. Μια σοβαρή φιλολογία αντί να προσπαθεί να μας τυφλώσει με τις εμμονές της, καλό θα ήταν να αρχίσει να απομονώνει τα ζωτικά φραγμέντα της ποίησης του Λάγιου και να τα κάνει μιαν ανθολογία, όπως ο Χριστιανόπουλος έκανε τους δεκαπεντασύλλαβους του Σολωμού. Αλλά αυτά για να τα πιάσει ο κος Βούλγαρης θέλει μια τριακονταετία, οπότε είναι αμφίβολο αν θα ζούμε.)

Το Τελευταίο Ποίημα του Βαρβέρη

Αρχίζει στάση Περισσός, και κατεβαίνεις
αριστερά μάντρα ωραία με γραφίτες
και πίσω βράδυ πλήθος καντηλάκια
πάει σαν κουτσός τακούνια το βαγόνι
και σου έρχεται έτσι ανάποδα κι ωραία
και χρονομετρημένο πέντε δεύτερα...
- Γειά σου Γιαννάκη ζει η γενιά του εβδομήντα;

Πέφτει μια στάχτη ανάμεσα στα φρύδια
σταθμός Άνω Πατήσια ματαιότητος
το τελευταίο ποίημα του Βαρβέρη.

Της Πύλης Εξοδούχων

από βιολοντσελάκι άλλο τίποτα, αλλά πρόσεχε γιατί είναι κατασκευή, το εγώ είναι το πρώτο πρόσωπο του ρήματος, δεν είμαι εγώ, κανείς, μια άδεια θέση κατά το λάθος του να δικαιωθεί ο καθένας, μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου εδώ όλα τα λάθη αναγνωρίζονται, ας πούμε μηδέν τίποτα με τις αγάπες να μετράς αυτό που δεν σε αγάπησε, τι ωραίο τέσσερα βιβλία λάθος, κανείς, τότε σε ποιόν μιλούσες, τενεκεδάκια ντοματόσουπας με χωρίς πάτο, φάγανε λεξούλες, μην ενοχλείς αυτόν που δεν σ' αγάπησε, υπάρχει κάτι ήπιο γεμάτο χρόνο και διάψευση, η γυρισμένη πλάτη δεν απαντάει, δεν έχει και δεν απαντάει, δεν λυγίζει, δεν κάνει το τζάμι της δάκρυ, δαγκώνει ένα καθρέφτη και πάει στη μοίρα της, κανείς, γέμισε ο κόσμος άπονα μάτια διακείμενο, πιάνω για λίγο αυτό το εγώ, το πρώτο πρόσωπο του ρήματος, ρολάκι, περάστε κόσμε, το πρώτο πρόσωπο του ρήματος ισχυρίζεται ότι πονάει, κανείς, δεν πονάει και να μπορεί να γράφει ότι πονάει, ο πόνος είναι εκτός γραφής, η λέξη πόνος θέλει και δεν θέλει τον πόνο μας, δώσε πόνο μαλάκα, απότυχε καλύτερα, κανείς, κατάλαβες κανείς, κανείς δεν πήρε τα λόγια των ποιημάτων από όσους ήθελες, αμεταποίητος, ματαιότητα ταγισμένη λόγια, όποιος πάει στη γωνία του να πεθάνει, να πεθάνει, κανείς, αυτοδίδακτε πότε να ζήσεις πότε να μάθεις, η ζωή είναι μία και κάθε αλήθεια της κοστίζει από έναν, κανείς, πάμε κάπου που δεν έχει λέξεις

Υπογλώσσιο

Φεύγεις από τα ελληνικά όπως ο κανείς που έπαθε πονόδοντο στη Βαλένθια κι άφησε το βαπόρι κι έμεινε στο Εμπορειό, που το ακούει τώρα σαν Αμπούριας, να μιλάει μόνο ισπανικά και τα ελληνικά απομέσα του και το μάνα του γίνεται μάδρε και είναι άλλο. Μόνο ανάμεσα σε δυο γλώσσες είσαι ελεύθερος πατρίδος σε ένα χώρο κενό να καταλαβαίνεις τον Μπέκετ με τόσο προς μετάφρασιν μέσα σου ένθεν και ένθεν βραδύγλωσσος, έχοντας μεταφράσει Λόρκα στα Ελληνικά και Καβάφη στα Ισπανικά για να ανοίξεις αυτό το πουθενά που κάνει πιο ευθύ το θάνατο. Πως να πεθάνει κάποιος άραγε Ελληνικά ή Ισπανικά; Θα δείξει η γλώσσα του πόνου. Ω μητέρα σταθερή παρηγόρησις, κονσουέλο εστάμπλε, φλόρες παρά λος μουέρτος κε Λαρυέλ. Δεν υπάρχει τονική, τα μέρη του πίνακα φεύγουν άτακτα εκτός κάδρου, οι λέξεις εκτός προτάσεως... ό, τι εμπιέθα εν εσπανιόλ τελειώνει ελληνικά και τούμπαλιν ή βίθε βέρσα. Μεταποιείς ελληνικό θάνατο ισπανικό έρωτα πάμε πάλι. Πουές ότρα βεθ. Το τρένο που κατεβάζει από Σαλονίκη έχει τελευταίο σταθμό Σεβίλλη ή Βαρκελώνη από σεβασμό στον κοινό παράλληλο, σε κυνηγούν ελληνικές λέξεις σε ισπανικό όνειρο, ντεσπιέρτατε, πως το λένε... ξύπνα, πρέπει να διαλέξεις μια γλώσσα για να πεθάνεις, έτσι ανάμεσα δεν έχεις όνομα. Διστάζεις στη λέξη για τον πόνο, τον έρωτα, την αγάπη κι έτσι η δεν πονάς ή πονάς διπλά που είναι το ίδιο. Δεν έχει ποίημα δι εσέ δεν έχει οδό.

Ρεζουμέ

Παίξτε και βλέπουμε.

Προς Χάρη Βρόντο

Όταν πριν πολλά χρόνια εξέφρασα εις εκκλησίδιον μετά καφενείου της Πλατείας Κλαυθμώνος, πάλαι ποτέ τόπος συναθροίσεως των φίλων του λησμονημένου Σωτήρη Σκίππη και του περιοδικού Πλανόδιον ( τυχαίο; ) τις αμφιβολίες μου για την αυθεντικότητα του ποιητικού εγχειρήματος του Χάρη Β, ο κος Βρόντος ( ωραίο όνομα για μουσικό!) με καταβρόντισε ότι ζηλεύω και επιβουλεύομαι την δόξαν του Χάρη Β. Τώρα αρθρογραφεί εις τον Νέον Πλανόδιον, με νέον μένος και νέαν γνώμην με νέαν αφέλειαν ότι υπήρξε θύμα καθώς έκανε όπερα με λιμπρέτο το πλέον κατηγορούμενο κείμενο του Χάρη Β για λογοκλοπή. Νέος στην εξαπάτηση, νέος στο φρόνημα, νέος στις προειδοποιήσεις, νέος στην οργή, ως εάν κανείς να μην τον είχε προειδοποιήσει και μάλιστα εγκαίρως. Γι αυτό και ως απάντησιν δια τις τότε απαντήσεις του έχω να γράψω εις δεύτερον πρόσωπον το εξής: Αφού βρε Χαρούλη μου Βρόντε δεν ήξερες και δεν είχες κριτήριο όταν σε προειδοποιούσα, γιατί δεν καθόσουν καλύτερα να πουλάς λεκάνες και πλακάκια όπως χρόνια έκανες; Τι τις ήθελες τις Όπερες, μου λες; Και τώρα διαμαρτύρεσαι. Στο βιβλίο για το Χάρη Β και τις λογοκλοπές που θα γράψω όταν έλθει η ώρα θα ανοίγω τα λογοτεχνικά ευρήματα προς το φαινόμενο, άξιο ψυχολογικής μελέτης, ενός ανθρώπου που μιλάει μονάχα με τσιτάτα για το κάθε τι και μάλιστα χρησιμοποιεί δυο τη φορά σε μερικές περιπτώσεις, το λεγόμενο τσιτάτο κόντρα. Φαινόμενο που περισσότερο κρυμμένο συνοδεύει γνωστό ρακοσυλλέκτη φράσεων εγκρίτου λογοτεχνικού περιοδικού.

Ραβασάκι

Είναι δικαίωμά σας να ψάχνετε πληροφόρηση
είναι δικαίωμά μου να μη σας τη δίνω.
Είναι δικαίωμά σας να παίζετε με την ελπίδα
για να αδυνατίσετε τα συναισθήματα της μάχης
είναι δικαίωμά μου να μην ελπίζω σε τίποτα.
Είναι δικαίωμά σας να πληρώνετε από ένα
είναι άνεσή μου να πληρώνω από δύο.
Μην έχετε καμιάν αμφιβολία ότι θα πληρωθούμε
όλοι όπως αξίζει στον καθένα.

Diciembre de 1903, de Cavafis

Y si de mi amor no puedo decir-
si no hablo de tus cabellos, de tus labios, de tus ojos
pero tu cara que mantengo en mi alma
el sonido de tu voz que mantengo en mi mente
los días de Septiembre que amanecen en mis sueños
mis palabras y mis frases moldean y pintan
en cualquier tema que paso, cualquier idea que digo.

Καλύτερα

Κι εγώ σ' αγαπάω.
Καλύτερα κι από μακριά.

Γλυκερία Μπασδέκη, Δεν

Δεν βγαίνω.
Δεν μου λείπει τίποτα.
Μόνο η μάνα μου.

Αυγουστίνος Ζενάκος, Περί...

Η θέση αρχής είναι αδιαπραγμάτευτη: τέτοιου είδους αγωγές είναι απαράδεκτες. Σε μια στάθμιση ανάμεσα στην προστασία της υπόληψης και στην ελευθερία του Τύπου να ασκεί κριτική σε πράξεις δημοσίων προσώπων για ζητήματα που άπτονται του δημοσίου συμφέροντος και ενδιαφέροντος, η πλάστιγγα πρέπει πάντοτε να γέρνει υπέρ της ελευθερίας. Ο Ν. Κοτζιάς ποτέ δεν έπρεπε να έχει καταθέσει αυτή την αγωγή. Και οφείλει αυτή τη στιγμή να την αποσύρει.
Ρωτούν κάποιοι: Και τότε πώς προστατεύονται τα δημόσια πρόσωπα; Η απάντηση είναι: Με τον δημόσιο λόγο τους και μόνο. Σε καμία περίπτωση με αγωγές. Διότι οι αγωγές όχι μόνο απειλούν τον Τύπο με εξόντωση, ειδικά όταν ένα ισχυρό πρόσωπο απαιτεί υπέρογκα ποσά από ένα σχετικά μικρής εμβέλειας ΜΜΕ, πράγμα που γίνεται συχνότατα, αλλά και διότι η φύση της αγωγής είναι να λειτουργεί ως διαρκής απειλή για ένα μέσο προκειμένου να εξασφαλίζεται η σιωπή του επί μεγάλο διάστημα. Το να διακινδυνεύει κανείς την ύπαρξη ενός ποσοστού δυνητικά δυσφημιστικού λόγου, απέναντι στο οποίο ένα δημόσιο πρόσωπο θα έχει μόνη καταφυγή τη δημόσια αντίκρουσή του, με όλα τα μειονεκτήματα που περιλαμβάνει κάτι τέτοιο, είναι μια λύση ξεκάθαρα μεροληπτική υπέρ των ΜΜΕ αλλά είναι και το τίμημα που καταβάλλει μια ζωντανή δημοκρατία για να έχει πραγματική ελευθεροτυπία. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτοί οι νόμοι έχουν χαρακτηριστεί «τυποκτόνοι». Αν και, για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα ζήτημα λιγότερο νομικής τεχνικής ή διατύπωσης και περισσότερο κουλτούρας του δημοσίου λόγου η οποία να διαμορφώνει τελικά τη δικαστική κρίση.
http://unfollow.com.gr/web-only/17102-arb

Τό Πάθος που Διώκεται

Προς Ρωμαίους

ἐὰν οὖν πεινᾷ ὁ ἐχθρός σου, ψώμιζε αὐτόν, ἐὰν διψᾷ, πότιζε αὐτόν· τοῦτο γὰρ ποιῶν ἄνθρακας πυρὸς σωρεύσεις ἐπὶ τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ.

Αναδημοσίευση από το περιοδικό Στάχτες

Προς υπεράσπιση του κριτικού λόγου (ενημέρωση – υπογραφές)

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ: Υπερασπιζόμαστε τον κριτικό λόγο

Εδώ και πέντε χρόνια o νυν υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς απειλεί την καταξιωμένη για την ποιότητα και το κύρος της Athens Review of Books, έχοντας υποβάλει αγωγή αστικής αποζημίωσης. Με αυτήν ζητεί «αποζημίωση» 250. 000 ευρώ εξαιτίας της δημοσίευσης μιας επιστολής αναγνώστη ο οποίος τον χαρακτήριζε ως «τον πιο ακραίο και φανατικό, σκληρό και αμείλικτο κνίτη της γενιάς μας/του, έναν πραγματικό γκαουλάιτερ του σταλινισμού», δηλαδή φανατικό προπαγανδιστή των αλήστου μνήμης σταλινικών καθεστώτων (Γιαρουζέλσκι, Χόνεκερ, Μπρέζνιεφ κ.λπ.). O Ν. Κοτζιάς υπέβαλε αυτή την αγωγή, τη στιγμή που είναι, μεταξύ άλλων, ο συγγραφέας του προπαγανδιστικού βιβλίου «Η Πολωνία κι εμείς» υπέρ της σταλινικής στρατιωτικής δικτατορίας στην Πολωνία το 1982. Δεν θεωρούμε περιττό να σημειώσουμε ότι με αυτόν τον τρόπο ο «ενάγων» προφανέστατα επεδίωκε, το 2010 που υπέβαλε τη αγωγή, να μην γίνονται αναφορές στο παρελθόν του ως σκληρού προπαγανδιστή των σταλινικών καθεστώτων, καθώς τότε ήταν στενός συνεργάτης, ήδη από το 1996, του Γιώργου Παπανδρέου.

Ο Ν. Κοτζιάς, προκειμένου να θεμελιώσει τις απαιτήσεις του, ισχυρίζεται ψευδέστατα, με τον πιο παράλογο και αυθαίρετο τρόπο, ότι ο συντάκτης της επιστολής (και άρα και η Athens Review of Books που την φιλοξένησε) τον χαρακτήρισε δήθεν σαν «Ράινχαρτ Χάιντριχ» και «Γιούλιους Στράιχερ» και «Γιόζεφ Γκέμπελς», σαν «επιτελάρχη ακραίων απολυταρχικών, γενοκτονικών, καθεστώτων!» και άλλα παρόμοια. Οι συνέπειες της όλης κατασκευής του είναι καφκικές / οργουελιανές.

Μια τέτοια μεθόδευση, η οποία διαστρέφει την ουσία της κριτικής στο πρόσωπο του Κοτζιά, δεν απειλεί μόνο την Athens Review of Books, απειλεί ανοιχτά την ελευθερία του Τύπου. Ο Ν. Κοτζιάς, ενώ έχει ενεργή δημόσια παρουσία και πολιτική δράση δεκαετίες τώρα, αξιώνει να μην αντιμετωπίζεται ως πολιτικό πρόσωπο, όποτε τον βολεύει, αλλά ως ιδιώτης του οποίου το πολιτικό παρελθόν και η δράση μένουν στο απυρόβλητο της δημόσιας κριτικής.

Στις 5 Μαρτίου γίνεται η δίκη στο Εφετείο Αθηνών. Η ύπαρξη της Athens Review of Books εδώ και έξι χρόνια τιμά τα γράμματα και την ελεύθερη σκέψη. Αν γίνουν δεκτές οι απαιτήσεις του Ν. Κοτζιά, η Athens Review of Books προφανώς θα κλείσει. Όσοι υπογράφουμε το παραπάνω κείμενο θα κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για να αποτρέψουμε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Δεν υπερασπιζόμαστε μόνο το δικαίωμα της Athens Review of Books στον κριτικό λόγο, υπερασπιζόμαστε την ελευθερία του λόγου και του Τύπου. Πρέπει επιτέλους να αλλάξει ο νόμος της ανελευθερίας του λόγου, ο οποίος επιτρέπει την άσκηση τόσων καταχρηστικών αγωγών που χρησιμοποιούνται πολλές φορές ως μέσον εκβιασμού ή και αθέμιτου πλουτισμού.

Διαβάστε:

• Για τον κ. Κώστα Κοτζιά στο τρέχων τεύχος 59, Φεβρουάριος 2015
• Κοτζιάς: Εγραψα ανοησίες κατ΄εντολήν στο Βήμα 10.2.15: Ρώτησαν (το SPIEGEL) τον υπουργό Εξωτερικών πως στέκεται απέναντι σε παλαιότερα κείμενά του στα οποία υπερασπιζόταν την καταστολή του πολωνικού συνδικάτου «Αλληλεγγύη» (επικεφαλής του οποίου ήταν ο μετέπειτα Πρόεδρος της Πολωνίας Λεχ Βαλέσα) και ιδού τι απάντησε: «Δεν έριξα ποτέ πέτρες, όπως ένας άλλος υπουργός Εξωτερικών (σ.σ. προφανώς εννοεί τον Γιόσκαρ Φίσερ). Παρ΄όλα αυτά μερικοί πιστεύουν ότι είμαι ό,τι χειρότερο υπάρχει. Ήμουν στην κεντρική επιτροπή του ΚΚΕ. Εγραψα κατ΄εντολήν του κόμματός μου πράγματα π.χ. για την Πολωνία, το οποίο ήταν ανοησίες…». Να σημειώσω ότι κ. Κοτζιάς δεν αποσύρει την αγωγή κατά της «Athens Review», η οποία δημοσίευσε το 2010 επιστολή που αναφερόταν σε φανατική στάση του. Η αγωγή εκδικάζεται στο Εφετείο στις 5 Μαρτίου.
• Το άρθρο του Τάκη Μίχα στο Protagon
• Δείτε το σχόλιο της Εφημερίδας των Συντακτών:
  

  κλικ-μεγέθυνση

Η υπογραφή όλων μας είναι αναγκαία Ε Δ Ω

Συλλογή υπογραφών προς τον πρωθυπουργό της χώρας: Υπερασπιζόμαστε τον κριτικό λόγο

Οι υπογραφές επίσης στέλνονται στο mail του περιοδικού info@booksreview.gr

H συλλογή υπογραφών μόλις άρχισε:

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ:
Κώστας Αζαριάδης, Καθηγητής Πανεπιστημίου Washington St. Louis
Νίκος Αλιβιζάτος, Καθηγητής Νομικής Πανεπιστημίου Αθηνών
Γιώργος Αντωνίου, ιστορικός, Διεθνές Πανεπιστήμιο της Ελλάδος
Αριστοτέλης Αριστοτέλης, Επιχειρηματίας
Φραγκίσκη Αμπατζοπούλου, ομότιμη Καθηγήτρια Φιλολογίας ΑΠΘ
Νάσος Βαγενάς, ομ. Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών
Περικλής Σ. Βαλλιάνος, Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών
Θανάσης Βαλτινός, συγγραφέας, ,μέλος της Ακαδημίας Αθηνών
Νίκος Βατόπουλος, Δημοσιογράφος
Θάνος Βερέμης, ομ. Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών
Χάρης Βλαβιανός, ποιητής, διευθυντής περιοδικού «Ποιητική».
Κυριακή Βουλγαρέλη, Καθηγήτρια Μέσης Εκπαίδευσης
Ευριπίδης Γαραντούδης, Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών
Βασιλική Γεωργιάδου, Καθηγήτρια Παντείου Πανεπιστημίου
Γιώργος Γιαννουλόπουλος, δημοσιογράφος
Γιώργης Γιατρομανωλάκης, Συγγραφέας, Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών
Κ. Γκούζιας, Ναυπηγός Μηχανολόγος ΕΜΠ
Διονύσης Γουσέτης, αρθρογράφος, τ. Γ. Γραμματέας Ε.Μ. Πολυτεχνείου
Αθηνά Δημητριάδου, φιλόλογος-μεταφράστρια
Δημήτρης Δημηρούλης, Καθηγητής Παντείου Πανεπιστημίου
Άρης Δημοκίδης, δημοσιογράφος
Γιώργος Δικαίος, μεταπτυχιακός φοιτητής ΕΚΠΑ
Παν. Δρακόπουλος, συγγραφέας
Αντώνης Εφραιμίδης, Καθηγητής Ηλεκτρολόγος Μηχανικός στο Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ.
Πέρσα Ζέρη, Καθηγήτρια Παντείου Πανεπιστημίου
Σταύρος Ζουμπουλάκης, Συγγραφέας, Πρόεδρος του Εφορευτικού Συμβουλίου της Εθνικής Βιβλιοθήκης.
Φάνης Ζουρόπουλος, τ. Πρόεδρος Ένωσης Επαρχιακού Τύπου και νυν εκτελεστικός Πρόεδρος Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων
Αλεξάνδρα Ιωαννίδου, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Πανεπιστημίου Αθηνών
Βίκτωρ Ιβάνοβιτς, Καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης
Γιάννης Ιωαννίδης, Καθηγητής Οικονομικών (έδρα “Max and Herta Neubauer”) Πανεπιστημίου Tufts.
Παναγιώτης Θανασάς, Αν. Καθηγητής Φιλοσοφίας ΑΠΘ
Τάκης Θεοδωρόπουλος, συγγραφέας
Γιώργος Καλογεράς, Καθηγητής ΑΠΘ
Ορέστης Καλογήρου, Καθηγητής ΑΠΘ
Βάιος Καλογρηάς, Δρ. Ιστορίας Πανεπιστημίου Μάιντς
Στάθης Καλύβας, καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης, Yale
Δημήτρης Καργιώτης, Αναπληρωτής Καθηγητής Πανεπιστημίου Ιωαννίνων
Ηλίας Κατσούλης, Καθηγητής Παντείου Πανεπιστημίου
Ελισάβετ Κοτζιά, κριτικός λογοτεχνίας
Τίνα Κροντήρη, Καθηγήτρια Αγγλικής Φιλολογίας ΑΠΘ
Τατιάνα Λιάνη, μεταφράστρια
Θάνος Λίποβατς, ομ. Καθηγητής Παντείου Πανεπιστημίου
Ιωάννης Ληξουριώτης, Καθηγητής Παντείου Πανεπιστημίου
Σταύρος Λιβαδάς, μηχανολόγος, ηλεκτρολόγος
Γιώργος Λιτσαρδάκης, Καθηγητής ΑΠΘ
Ηλίας Μαγκλίνης, δημοσιογράφος, συγγραφέας
Peter Mackridge, Ομότιμος Καθηγητής Νέας Ελληνικής Φιλολογίας, Πανεπιστήμιο Οξφόρδης
Χ. Ε. Μαραβέλιας, δικηγόρος, Δρ Νομικής, μεταφραστής.
Νίκος Μαραντζίδης, Καθηγητής Πανεπιστημίου Μακεδονίας
Πέτρος Μαρτινίδης, συγγραφέας, ομ. Καθηγητής Αρχιτεκτονικής ΑΠΘ
Τζένη Μαστοράκη, ποιήτρια, μεταφράστρια
Παναγιώτης Μεταξάς, Καθηγητής στο Wellesley College
Πάνος Μιχαλόπουλος, Επιχειρηματίας
Σίμος Μπενσασσών, Δημοτικός Σύμβουλος Δήμου Θεσσαλονίκης
Άρης Μπερλής, μεταφραστής και κριτικός λογοτεχνίας
Γεώργιος Κ. Μπήτρος, Ομότιμος Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας, Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Αλέξανδρος Νεχαμάς, Καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Πρίνστον
Μιράντα Ξαφά, Ερευνήτρια του Center for International Governance Innovation
Σπύρος Μ. Ξένος, Σύμβουλος Επικοινωνίας
Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, Επίκουρος Καθηγητής ΑΠΘ – Μεταφραστής
Γεωργία Πανοπούλου, ιδιωτική υπάλληλος
Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου, Καθηγητής Νομικής Αθηνών
Στέφανος Παπαγεωργίου, ιστορικός, καθηγητής Παντείου Πανεπιστημίου
Δημήτρης Παπαδημητρίου, Professor of Politics, Director of the Manchester Jean Monnet Centre of Excellence (JMCE)
Ζαΐρα Παπαληγούρα, Καθηγήτρια ΑΠΘ
Κωνσταντίνος Παπαμιχαλόπουλος, εικαστικός
Πάρις Παπαμίχος Χρονάκης, Λέκτορας Ιστορίας, Πανεπιστήμιο του Ιλλινόι, Σικάγο
Σπύρος Παρασκευόπουλος, ομότιμος καθηγητής (οικονομολόγος) της Οικονομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Λειψίας
Πέτρος Παπασαραντόπουλος, εκδότης
Μιχαήλ Πασχάλης, Καθηγητής Πανεπιστημίου Κρήτης
Αθ. X. Παπανδρόπουλος, δημοσιογράφος, διετέλεσε πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων
Σταύρος Πετσόπουλος, Εκδότης
Μίλτος Πεχλιβάνος, Καθηγητής Freie Universität Berlin
Στάθης Ποταμίτης, δικηγόρος
Δημήτρης Ραυτόπουλος, συγγραφέας, κριτικός λογοτεχνίας
Ιακώβ Σιμπή, Ιστορικός
Νικήτας Σινιόσογλου, συγγραφέας, Δρ Φιλοσοφίας Πανεπιστημίου Cambridge
Θάνος Σκούρας, Ομότιμος Καθηγητής, Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Κωσταντίνος Μ. Σοφούλης, Ομότιμος Καθηγητής Πανεπιστημίου Αιγαίου
Εύα Στάμου, Συγγραφέας, Δρ Ψυχολογίας
Ιωάννης Στεφανίδης, Καθηγητής Διπλωματικής Ιστορίας, Νομική Σχολή του ΑΠΘ
Γρηγόρης Στεφανόπουλος, Καθηγητής στο MIT
Γιώργος Στόγιας, εκπαιδευτικός, συγγραφέας
Θεοφάνης Τάσης, Stanley J. Seeger Fellow at Princeton University
Πλάτων Τήνιος, Αναπληρωτής Καθηγητής Πανεπιστημίου Πειραιώς
Νίκος Τζαβάρας, καθηγητής Ψυχιατρικής, Ψυχαναλυτής
Γεώργιος Τσαγδής, Δρ Φιλοσοφίας
Τσίου Αγορω, Δρ. Ιστορίας
Λίζυ Τσιριμώκου, Καθηγήτρια Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης
Σταύρος Τσιτσιρίδης, Καθηγητής Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών
Λουκάς Τσούκαλης, Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών
Ευστράτιος Φουντούλης, εικαστικός
Μίλτος Φραγκόπουλος, ιστορικός Τέχνης, μεταφραστής, συγγραφέας
Αλέξανδρος Φυλακτόπουλος, Διεθνολόγος
Φύσσας Δημήτρης, συγγραφέας
Ελισάβετ Χάιντενράιχ, Καθηγήτρια Κοινωνιολογίας, Πανεπιστήμιο Αιγαίου
Χριστόφορος Χαραλαμπάκης, Καθηγητής Γλωσσολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών
Λεωνίδας Χατζηπροδρομίδης, δημοσιογράφος, συγγραφέας
Αντώνης Χατζημωυσής, Αναπληρωτής Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών
Ελένη Χοντολίδου, Αναπληρώτρια καθηγήτρια ΑΠΘ
Μαρία Χριστοφορίδου, αρχαιοελληνίστρια, διδάκτωρ φιλολογίας
Αλέξανδρος Χαρκιολάκης, δ/ντής της μουσικής βιβλιοθήκης Erol Ucer και λέκτορας στο ΜΙΑΜ – Istanbul Technical University

Λίθοι Πλίνθοι...

Να μην είχαμε και ορθογράφους στο ιστολόγιο, μια χαρά θα ήταν

Στο Λιτόχωρο, όταν με άφησαν οι πενταετείς να τραβήξω κι εγώ το μάκτρο στο κανόνι, είδα στη βάση του που έγραφε Κρούπς, αυτά τα διάβαζα στα μυθιστορήματα και τις ιστορίες του ναζισμού...τελος πάντων ο Γερμανός που επέβλεπε την αγορά και όπως έλεγαν έκανε και κατασκοπεία δίνοντας πληροφορίες για την κατάσταση των αρμάτων και στους Τούρκους απέναντι, ήρθε ένα πρωί, να αγοράσουμε λέει κάτι εργαλεία που μετρούσαν τάση ερπύστριας... μόνο που τα σαίνια είχαν μάθει πως η σωστή τάση ερπύστριας ήταν όση και το φίλτρο του Μάρλμπορο.
Το είπαν και στο Φάσαρη, το διοικητή, αν θυμάμαι καλά, οπότε κι αυτός να κάνει οικονομία αλλά να μην το μάθει ο Γερμανός. Πήραν την τάση ερπύστριας με τα φίλτρα του Μάλμπορο κρυφά κι άφησαν το Γερμανό κάγκελο να ψάχνει πως τα Λέοπαρντ μετα από τόσο σκληρή χρήση στις ασκήσεις δεν έχαναν τάση ερπύστριας.


Μαστροπαναγιωτόπουλος, ιατρός, μικροβιολόγος, πέθανε από καρκίνο στο συκώτι, έλεγαν, το 70 θα ήταν, 71... Το ιατρείο του στην πολυκατοικία την καινούρια που έριχνε το μπρεν. Οι συγγραφείς στην Ηλεία ζωντανοί περισσεύουν και νεκροί λείπουν. Σπάρτα και ροδοδάφνες και κρίνα της άμμου και αληταράδες στα καφενεία στις στροφές που κοιτάνε... ζωντανά μόνο τα καντηλάκια στα βραδινά που διασχίζεις κοιμητήρια.


Θυμήθηκα το Χατζιδάκι, που έλεγε ότι τρώμε φάπες που μας θυμίζουν ότι δεν είμαστε αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε... Διότι αυτό που πέφτει στο χάσμα της σιωπής των λαλίστατων δημόσιων αγορητών, που περιμένουν στην ποδοσφαιρική λογική τους υλικό για το υπέρ ή κατά της ομάδας που διάλεξαν, αυτό που αχοφαίνεται να ανάβει μια στιγμή και να χάνεται είναι ακριβώς αυτό το ποιοί θέλουμε να είμαστε και κυρίως τι είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε για να είμαστε. Όχι για το τι αποφασίζουν να μας πάρουν, αλλά για το τι να δώσουμε. Κι εκεί φαίνεται η καταστροφή της κοινωνίας. Κοινωνία σαλταδόρων που όταν δεν κατέχεται από ξένους, σαλτάρει πάνω στα δικά της.
Δεν υπάρχει άλλος δάσκαλος από τον πόνο καί σύντομα οι Έλληνες θα πρέπει να αποδείξουμε αν πόνεσαμε αρκετά, καθώς το πέπλο του διεφθαρμένου πολιτικού προσωπικού, που δείχνει να μην πόνεσε καθόλου, έχει αποσυρθεί στην αντιπολίτευση,
τουλάχιστον εικονικά, γιατί υπάρχει κι αυτό που συνεχίζει και στη νέα Κυβέρνηση.
Γιατί σύντομα ο κάθένας θα ρισκάρει να δώσει ανάλογα με τον πόνο του τα τελευταία αυτά χρόνια. Η Ελληνική κοινωνία, όπου δεν μηδενίστηκε από την κρίση, συνεχίζει σπάταλη και εκτός οικονομίας. Τη στιγμή που οι Δανοί συνεχίζουν κι αυτοί για πέμπτη χρονιά το σιωπηλό μποικοτάζ τους στα γερμανικά προϊόντα...


Ο μπαξές έχει απόλα, και αναλυτές που κάνουν κωλοτούμπες όταν το χρηματιστήριο ανεβαίνει, γιατί το μυαλό τους δεν έχει καταλάβει ότι οικονομική επιστήμη δεν υπάρχει, λογιστική υπάρχει, και ότι οι πολιτικές αποφάσεις κάνουν έγκυρη ή όχι μια οικονομική θεωρία, αλλά το κλου είναι ο θιγμένος πεθερός στην εφημερίδα των μονοπύθμενων και θιγμένων γενικώς, που είσαι Φωφώ Βασιλακάκη, που όλα τα σφάζουν όλα τα μαχαιρώνουν ακόμα και τις τρολιές... Ας τους θυμίσουμε λοιπόν τι είπε ο Γέρος στην κα Βλάχου όταν του είπε: Κι εσείς στο πεζοδρόμιο; Ο Γέρος απάντησε: Μα που αλλού θα μπορούσα να σας συναντήσω, μαντάμ. Ο ψυχαναγκασμός εις συμμόρφωσιν φαντάσματος αστού είναι η μέγιστη χωριατίλα...

Εμίλ Σιοράν
Να δυσπιστείτε σ'όσους γυρίζουν την πλάτη στον έρωτα, στη φιλοδοξία στην κοινωνία.
Θα εκδικηθούν που παραιτήθηκαν απ' αυτό.
***
Σαίξπηρ: ραντεβού ανάμεσα σε ένα τριαντάφυλλο κι ένα τσεκούρι.
***
Καλλιέργουν τον αφορισμό μόνο αυτοί που έχουν γνωρίσει το φόβο ανάμεσα στις λέξεις. Αυτό το φόβο να καταρρεύσεις από όλες τις λέξεις.
***
Κάθε σκέψη θα έπρεπε να θυμίζει το ερείπιο ενός χαμόγελου.
μετ. Β.Λ.

Το πιο καλό άσμα που είναι του Σολομώντα
Η Νύφη
Φίλα με απ’ τα φιλιά που έχεις στο στόμα, τα στήθη ωραία πιο κι απ’ το κρασί
η οσμή απ’ τα μύρα σου πιο κι από τ’ αρώματα όλα, και τ’ όνομά σου μύρο χυμένο,
σ’ αγάπησαν γι αυτό οι νεαρές, σε προσέλκυσαν. Πίσω από την οσμή των μύρων σου θα τρέξουμε. Μ’ έβαλε στα ιδιαίτερά του ο Βασιλιάς, μ’ εσένα θα χαρούμε θ’ απολαύσουμε.
τα στήθη σου θ’ αγαπήσουμε πιο κι απ’ το κρασί . όσοι έχουν ευθύτητα σ’ αγάπησαν.
Μελαχροινή είμαι κι ωραία, κόρες του Ισραήλ, σαν του Κεδάρ τ’ αντίσκηνα, σαν τα δερμάτινα του Σολωμόντα.
Μη βλέπετε που μαύρισα, με παραπήρε ο ήλιος. Της μάνας μου οι γιοί μου έκαναν μάχη, φύλακα μ’ έβαλαν στ’ αμπέλια. Το αμπελάκι το δικό μου δεν το φύλαξα. Μήνυμα στείλε μου εσύ που αγάπησε η ψυχή μου, που έχεις τα πρόβατα, που ξαπλώνεις μεσημέρι, μην έρθω κάποτε περαστική ζητώντας σε ανάμεσα στων φίλων σου κοπάδια.
Ο Νυμφίος
Αν δεν γνωρίζεις το ποια είσαι, η ωραία μέσα στις γυναίκες, βγες πίσω από των κοπαδιών τις φτέρνες και φύλαξε τα κατσίκια σου κοντά στις σκηνές των βοσκών. Με τη φοράδα μου ζεμένη στο άρμα του Φαραώ όμοια σε έκανα, εσύ οικεία μου.
Ομόρφηνε το σαγονάκι σου σαν της τρυγόνας κι ο τράχηλός σου

Ο έλληνας ψηφοφόρος μετα τις εκλογές μιλάει όπως όταν είναι καθισμένος
στην άκρη του κρεβατιού μετά το σεχ: ή καυχιέται ή κλαίγεται...

Οι ντράιβερ
Ντάιβερ λέγεται στους υπολογιστές ένα πρόγραμμα λογισμικού που κάνει συμβατή μια συσκευή με το λειτουργικό του συστήμα. Οι ντάιβερς στα υπουργεία είναι μόνιμοι, πολλοί είναι εκεί από την εποχή της πρώτης κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου και περιμένουν να γραδάρουν και να εκμαυλίσουν τους νέους Υπουργούς. Έχουν διαπαιδαγωγήσει γενιές για τις κόκκινες γραμμές τους και έχουν ρίξει κυβερνήσεις με τις λευκές απεργίες τους. Βρίσκονται συνήθως στον ίδιο όροφο με τον υπουργο, ή δύο τρεις ορόφους πιο κάτω. Μην τους υποτιμάτε καθόλου γιατί είναι τέτοιες κατασαρίδες που θα επιβίωναν και με Τουρκική Κυβέρνηση. Αυτοί είναι ο εσωτερικός εχθρός που έχει να αντιμετωπίσει κάθε υπουργός καθώς πολύ σύντομα θα ανακαλύπτει πως δεν έχει τρόπο να απαλλαγεί. Αυτοί θα του μάθουν τις μαγκιές στο πρωτόκολλο, θα του βρουν γκόμενα αν είναι γυναιμανής θα δίνουν ραπόρτο στους δημοσιογράφους αν βάζει τους όρχεις του δεξιά ή αριστερα στο πανταλόνι και αυτοί θα του σκάψουν το λάκκο. Αυτούς τους ντράιβερ φοβάμαι εγώ και κανέναν άλλον.

Ο ευρωπαίος είναι τόσο μόνος στο εγώ του που εφευρίσκει το θεσμό για να επικοινωνεί με τους άλλους και γι αυτό αναγκαία τον σέβεται. Είναι το μόνο μέσον επικοινωνίας του με τον άλλον. Όσοι ενδίδουν στην υπερτροφία του εγώ και στο ψυχοφάρμακο είναι κι όλας Ευρωπαίοι, το ύμπερ άλλες υπονοείται αυτόματα. Και οι ευρωπαϊστές δεν πείθουν ακριβώς γι αυτό. Γιατί το ύμπερ άλλες πάει μπροστά. Γι αυτό και ο Εμμανουήλ Ροϊδης φαίνεται πιο σύγχρονος από κάθε ευρωπαΙστή του καιρού μας. Γιατί η σκέψη του περιέχει την κριτική στο εγώ της εποχής του που οι σύγχρονοι μοιάζουν να την ξεχνούν, όπως κάθε νεοφώτιστος.

Εγώ ήρθα από την Αμαλιάδα, την πόλη του Μπελογιάννη.
Εσείς από που ήρθατε;

Κάθε φορά που πεθαίνει κάποιος από τη Γενιά του 70, πάντα η ίδια αίσθηση: ότι αποτελούν μια κατ' εξοχήν ποιητική ορδή γιων, που για λόγους που δεν είναι της ώρας δεν ωρίμασαν ποιητικά, δεν πέρασαν ποτέ στη θέση του πατέρα, και πεθαίνουν σαν γιοι αγνώστου πατρός, έχοντας κάποιοι απ' αυτούς κατισχύσει στο σινάφι, αλλά όχι και στη συνείδηση του κόσμου, που τους θεωρεί ακόμα ποιητές καθ' οδόν, νέους ποιητές από κεκτημένη αδράνεια, αγνοώντας κάποτε ότι ο ταξινομικός αριθμός της γενιάς τους είναι πια κοντά στην ηλικία τους. Με τον Γιάννη Κοντό δεν γνωριζόμαστε 30 χρόνια τώρα, αν και γνωριστήκαμε από το 77 στη Μαυρομιχάλη. Τον εγκατέλειψα αναγνωστικά μετά τον Αθλητή του Τίποτα, δεν τον παρεξήγησα όπως κάποιοι που τους είπε όχι, δεν πήγα στο γραφείο του όταν με κάλεσε, δεν μου λείπει, μόνο με θλίβει το γεγονός ότι παρέμεινε πάνδημα άγνωστος, με μικρή επίδραση, σε μιαν Αθήνα που όσο γινόταν μητρόπολις τόσο επιφύλασσε έναν επαρχιώτικο κλειστό κύκλο στην επίδραση των ποιητών στα δρώμενα της πόλης κάνοντας τη δόξα ένα είδος γραφικότητας.

Οι νεοβάρβαροι της λογοτεχνίας είναι αυτοί που δεν αφήνονται
να γίνουν πέρασμα για τον ποιητή που τους αρέσει, αλλά
θέλουν να κάνουν μια πορτούλα προσωπικής σχέσης
για να κλείσουν απέξω άλλους.

Αυτό είναι το αόρατο παράθεμα από τα Τέσσερα Κουαρτέτα. Σε μετάφραση Κλείτου Κύρου.
East Coker, V απόσπασμα, Τ.Σ. Έλιοτ
Έτσι λοιπόν, εδώ είμαι, στα μισά του δρόμου, έχοντας είοσι χρόνια-
Είκοσι χρόνια ξοδεμένα σπάταλα, τα χρόνια του l'entre deux guerres
Πασχίζοντας να μάθω να χρησιμοποιώ λέξεις, κι η κάθε απόπειρα
Είναι μια εντελώς καινούρια αρχή, κι ένα διαφορετικό είδος αποτυχίας
Γιατί έχεις μάθει να παίρνεις τον ανθό των λέξεων
Γι αυτό που δεν έχεις πια να πεις, ή για τον τρόπο
Που δεν έχεις πια διάθεση να το πεις. Κι έτσι το κάθε τόλμημα
Είναι μια καινούρια αρχή, μια επιδρομή στο άναρθρο
Με άθλιο εξοπλισμό που πάντα καταστρέφεται
Μέσα στο γενικό κυκεώνα της ανακρίβειας του αισθήματος,
Των άταχτων ομάδων της συγκίνησης. Κι ό,τι είναι να κατακτήσεις
Με δύναμη και υποταγή, κι όλας το'χουν ανακαλύψει
Μια και δυο φορές ή αρκετές φορές άνθρωποι που δεν μπορείς να ελπίζεις
Να τους συναγωνιστείς -μα δεν υπάρχει άμιλλα-
Ο αγώνας μόνο υπάρχει να επανακτήσεις αυτό που έχει χαθεί
Και βρέθηκε και χάθηκε ξανά και ξανά: και τώρα, με όρους
Που φαίνονται ασύμφοροι.

Όποιος νομίζει ότι το Πέραμα είναι τόπος κάνει λάθος
το Πέραμα είναι μεταφυσική ψυχική διάθεση.

Ένας Οδοιπόρος στο Μαύρο Άνεμο, μου ήρθε και με βούλιαξε στην πολυτιμότητα του αμφιθέατρου όπου υπάρχει ακόμα η κληρονομημένη γη, η κατοικημένη από σκιές προγόνων που άλλους πρόλαβα κι άλλους μου αφηγήθηκαν. Θυμάμαι κάτι τέτοια βασιλέμματα μόνος, χωρίς πατέρα, με τη μητέρα μου, να βγάζω βολβούς με το τσαπί, ένας σαλίγκαρος για βραδινό προσφάι, το μωβ ενός κρίνου απ'το λαγκάδι και ξαφνικά συνειδητοποίησα πως όταν διαβάζω Γερμανούς ποιητές με κυριαρχεί αυτό το τοπίο. Όλες επικλήσεις τους στη Φύση κατοικούν αυτό το χώρο σαν τους διαβάζω και η ανάγνωση των ποιημάτων του Σεμπάστιαν στο Όνειρο με μετέφερε ακαριαία εκεί . Σε όσο απόθεμα Γης που δεν είναι για γραφική κατανάλωση τοπίου αλλά για καλιέργεια και κόπο και καρπό, ενός αιώνα που πρόλαβε να μου αφήσει βίωμα πριν από τις πόλεις.
Ιωνάννα Αβραμίδου, άξιος ο κόπος σου, κι ευχαριστώ.

Που να το ξέρεις τότε πως ό,τι δεν κατάφερνες
ήταν γιατί εξαρχής ανήκε σε όλα εκείνα
που στο μέλλον θα σου έφερναν στο βλέμμα ομορφιά.

Να μη θεωρούμε δεδομένο ότι οι άλλοι έχουν ενδιαφέρον ή υποχρέωση
να μάθουν λεπτομέρειες της τόσο σημαντικής ζωούλας μας κατά τη
διάρκεια του χρόνου που πέρασε. Θα είναι καλύτερα, για να μην αγχώνονται
από την υστερία που θέλει πεπρωμένα, να τους επαναλάβουμε αυτό
που έλεγε ο Μπερξόν: η ζωή πορεύεται με ερείπια σχεδίων και ημιτελείς πράξεις
για όλους, μα εντελώς για όλους.

Θα σας διαβάσω ένα ποίημα που έγραψα την Τετάρτη Ιουνίου του 2014 και ώρα 12 και 32 και 7 δευτερόλεπτα ακριβώς, όταν από το βλέμμα μου περάσε λίγος ήλιος ανάμεσα σε δυο σκιές τοίχου. Όλα μου τα ποιήματα είναι γραμμένα σε μοναδικές στιγμές και έχουν πραγματική αφετηρία. Τα κατέγραψα χωρίς να αλλάξω μια λέξη. Όθεν η αλήθεια τους είναι εγγυημένη. Ο λόγος που με κίνησε ήταν ο χωρισμός του θείου της ξαδέρφης της κουνιάδας μου με την κουμπάρα της γιαγιάς, παντρεύτηκε μικρή, και του δεύτερου ξαδέρφου της κόρης της Μαρίκας. Μαρίκα είναι η γειτόνισσα απέναντι που έχει τη γλάστρα με τους κατιφέδες αν ξέρετε που έμενε στα Κάτω Πετράλωνα και τώρα στη Δροσιά σε ιδιόκτητη μαιζονέτα. Το βιβλίο μου το εικονογράφησε η ανιψιά μου που είναι υποψήφια στη σχολή καλών τεχνών, δεύτερη χρονιά, που το έλεγξε ο κριτικός του εκδοτικού οίκου, δικηγόρος από την Πάτρα άλλα έγινε κριτικός και γράφει κι αυτός. Το βιβλίο ήταν 78 σελίδες αλλά μου άφησε μόνο 48... Την παρουσίαση ανέλαβε το Στούντιο 7 που το είχα και στο γάμο μου στη Βίλα Νάσιουτζικ. Κάτι ήθελα να σας διαβάσω, αλλά ξέχασα.

Κι εσείς, ποιητές της απόβλεψης, που βλέπετε την ποίηση σαν παράρτημα της ακαδημαϊκής σας καριέρας, καταφερτζήδες σε τυχάρπαστους και κομπλεξικούς διευθυντές περιοδικών και άλλα παγανά της δημοσιότητας, σας έυχομαι να καταλάβετε πως φτάνει για όλους αυτό το ελάχιστο της δόξας και να μην βασανίζετε τους ταλαντούχους της γενιάς σας, που έγιναν ποιητές από κλίση, κι όχι γιατί το ήθελε η ψωνισμένη σας μαμά του μεγάρου. Εσείς θα μπείτε στην Ιστορία της Λογοτεχνίας για να βασανίζετε σπουδαστές, κι αυτοί θα είναι στα στόματα του κόσμου, ζωντανοί όσο ποτέ. Τα λόγια του Σαλιέρι να φωτίζουν τις ζωές σας.

Η Εσχάτη Αθωότητα, της Πισαρνίκ
Να φύγεις
ψυχή τε και σώματι
να φύγεις.

Να φύγεις
ν' απαλλαγείς απ' τις ματιές
πέτρες πιεστικές
που κοιμούνται στο λαρύγγι.
Πρέπει να φύγεις
όχι πια αδράνεια κάτω απ' τον ήλιο
όχι πια αίμα απελπισμένο
όχι πια κάνοντας ουρά για να πεθάνεις.
Πρέπει να φύγεις.
Αλλά με επίθεση ταξιδιώτισσα!
μετ Β.Λ. para Jrisa

Επίγραμμα, Χαβιέρ Εγέα
Ύπνο και δουλειά μας κόστισε να το μάθουμε:
η τρυφερότητα είναι κληρονομιά των κόκκινων.

Αλλά οι κόκκινοι, Κλαούντια,
σ' αυτές τις βάρβαρες νύχτες
είμαστε μόνο εσύ κι εγώ.

Οι φιλολογάρες που θέλουν να γράφουμε σωστά
μονίμως δεν μπορούν να μου εξηγήσουν πως αλλάζει η γλώσσα.
Τί ρολάκι γεροντοκόρης σε επαρχία είναι αυτό που έχετε πάρει;
Να παραφυλλάτε τη γλώσσα σαν να είναι γκόμενα, μη βάψει το μάτι,
μη βάλει κραγιόν, μην κάνει τατουάζ για να το καταγγείλετε στις άλλες
γεροντοκόρες... Βρέστε μια γλωσσική ζωή και κόψτε το ζηλωτισμό σας.
Τα παιδιά που φιλιούνται στο πάρκο απόψε ετοιμάζουν γλωσσικά
παίγνια και για τα αραχνιασμένα σκέλια σας...

Τη Νύχτα που συνάντησα τη Μάγα.
Θα συναντούσα τη Μάγα; Χούλιο Κορτάσαρ, Το Κουτσό
Εκεί που ανακάτευα αρχεία γιατί η έκδοση των ποιημάτων του Κορτάσαρ έρχεται. Εκεί που μάθαινα πως ο Κορτάσαρ πέθανε από έιτζ εξ αιτίας μιας μετάγγισης, βιογραφισμοί, τι σημασία έχει, η Μάγα έπεσε πάνω μου.
Η Μάγα στήνεται στο φακό, η Μάγα γελάει. Η Μάγα ζει, είναι γερασμένη, μα κανένας χρόνος δεν έχει περάσει από πάνω της. Η Μάγα έχει πεθάνει για τη ζωή, γιατί η φωτογραφία είναι κατά βάθος μια επιθυμία να δούμε τον άλλο νεκρό και ανήκει στη λογοτεχνία. Για χρόνια της έδινα ένα πρόσωπο. Τώρα έχει πάρει το δικό της. Για μια στιγμή. Γιατί πάλι θα την πάρει ο αέρας της ανάγνωσης. Κι όσο πιο λίγα γι΄αυτήν τόσο καλύτερα. Η Μάγα ζει ήσυχη.
Το υλικό ίζημα ενός μύθου. Η λογοτεχνία δεν θα χαλάσει τη ζωή της. Θα ζει πάντα την αδιέξοδη σχέση της με τον Κορτάσαρ, λίγο έκπληκτη, λίγο νοσταλγική. Κανείς δεν ανταλλάσει μιαν αποτυχία της ζωής με ένα λογοτεχνικό μύθο. Ούτε η Συννεφούλα το έκανε και προς τιμήν της...

Στους Κορτασαριανούς, καλημέρα σας!

Nocturno
Μου λείπουν οι βώλοι, ο γκιώνης, ο φόβος
το σύννεφο που παραπλέει το φεγγάρι, το
υπαίθριο χέσιμο δίπλα στις μαρουλιές
ο Τζακ, η ποτάσα της μητέρας, το μπομποτάλευρο
το τρακτέρ του Λουκά, τα κάστανα του Κάου Κάου
το σάμαλι, τα σαλίγκια, ο γύρος του θανάτου
οι χήνες του Νανόπουλου η κυρά Φανιώ
το κρεπ για να κάνω ξώβεργες, οι καραμέλες του φιλιού
το Καραλέικο πηγάδι, η αλευρόκολα
το λάδι στο ψωμί με ρίγανη κι αλάτι
ο Νίκος ο Μπιλίκος η Γαλάτεια του Πατρινού
ο Τσίτσος ο Σμέρος ο Μαραθιάς
ο κυρ Νιόνιος η Ελένη του Παρασκευά
εσύ μου λείπεις να γελάς
και αγριεύουν όσα μου λείπουνε του κόσμου.

Μπολέρο, του Κορτάσαρ
Τί ματαιότητα να φαντάζομαι
πως μπορώ να στα δώσω όλα, τον έρωτα και τη μαγεία,
διαδρομές, μουσική, παιχνίδια.
Η αλήθεια είναι πως είναι έτσι:
όλα τα δικά μου στα δίνω, είναι αλήθεια,
αλλά όλα τα δικά μου δεν σου αρκούν
όπως εμένα δεν μου αρκεί να μου δίνεις
όλα τα δικά σου.

Γι αυτό δεν θα είμαστε ποτέ
το τέλειο ζεύγος, η ταχυδρομική κάρτα,
αν δεν είμαστε ικανοί να δεχτούμε
πως μονάχα στην αριθμητική
το δύο προκύπτει από το ένα συν ένα.
Εδώ γύρω ένα χαρτάκι
που μονάχα λέει:
Πάντα ήσουν ο καθρέφτης μου
θέλω να πω πως για να με δω έπρεπε να σε κοιτάξω.

Βάδισε αντίθετα στην φήμη του Σαββάτου.
Έτσι λοιπόν, με τους τσιγγάνους
που τους πετάνε χωρίς εισιτήριο
τον είδαν όλοι οι σταθμοί προς Κόρινθο
σαν τον Αργύρη Χιόνη

Ο μεταφραστής είναι σκυλί που φερμάρει στα βάτα του λεκτικού να σηκώσει την πέρδικα να την ντουφεκίσει ο αναγνώστης. Εκεί τον βρίσκει κάποτε η οχιά και του αφήνει δηλητήριο στο ρουθούνι... Μια φωνή συσπειρώνεται και θέλει να μη θέλει τίποτε άλλο έξω από λέξεις. Την ακολούθησα ως τα αίματα της μουσούδας του σκύλου. Μετά τα σκούπισα γρήγορα γρήγορα γιατί ήταν νύχτα και γιατί το βιβλίο είχε τελειώσει να ανήκει στις γυναίκες. Εκπληρωμένη επιθυμία για κολύμπι σε γυναικείο λόγο μου χαρίστηκε αυτή η μετάφραση. Τώρα εσείς...

Ο απόλυτος τόπος του 70. Εκεί όπου η Πατησίων γίνεται Αιόλου, ως και τα σώματα των περαστικών είναι μετεμφυλιακά, έτοιμα για αναγνώριση ταυτότητας από το αρμόδιο όργανο. Κοιτούν την κασέλα με τα ψάρια και πάνε δουλειά τους. Δεν ξέρω αν ήταν μέσα μου, αλλά έκανε ένα κρύο την κρίσιμη πενταετία του 70 που έκτοτε δεν έχω νιώσει. Ο Γκανάς σωστά ζήτησε τάφο στα Χαυτεία... Το παλίμψηστο τώρα έχει καταληφθεί από τις Κυριακές των Αλβανών που διαδέχτηκαν τους επαρχιώτες. Και πιο πριν από τη μόδα να παίρνεις τις φυλλάδες της Κυριακής το Σαββάτο μετά τα
μεσάνυχτα. Υπαίθριοι αργυραμοιβοί της οδού Αθηνάς ζύγιζαν τις ψυχές μας κι ας μην το ξέραμε. Πήγαμε λαχαναγορά για το καρπούζι, ξεφορτώσαμε γυρίσαμε. Το αγόρι ήταν πούστης κι ήθελε να με κεράσει το σάντουιτς. Χάρη στο Χρονά ίσως είχα μάθει την ποιητική αυτών των τόπων. Έχω βάλει μιαν αρτίστα σ' ένα ποίημα να πίνει ένα ζουμί, σύμβολο όλου του γάλακτος του ξημερώματος, εκεί τον μάθαμε τον Τσελάν εμείς. Κάτω από το Μέγας Αλέξανδρος. Να μου κοπεί το χέρι αν ξεχάσω τα μεροκάματα που με άδειασαν εκεί σαν κουρασμένο σακί. Και την πρωτοχρονιά του 86. Εγώ αγόρασα μητρόπολη, Νέα Υόρκη, σ' αυτούς τους δρόμους. Εσείς τι αγοράσατε;

Ημερολόγιο πρωινού
Ο σκύλος που πετάχτηκε. Για να μην τον χτυπήσω έριξα τη μηχανή κι εμένα στο οδόστρωμα. Αφού δεν είχα σπάσει τίποτα κι αφού μέτρησα τους μώλωπες, ο τροπαιοφόρος ήλιος της μέρας μου έφερε δάκρυα στα μάτια, γιατί ξαφνικά ζούσε η μάνα μου κι εγώ παιδί με το γρατζουνισμένο γόνατο της γύρευα οινόπνευμα. Αύριο στον μυϊκό πόνο των κρυωμένων πληγών θα ξαναγυρίσω στην ηλικία μου.

Το πρωί που γεννήθηκα, όλη τη νύχτα ο Μακάριος στη Ζυρίχη
δεν ήθελε να υπογράψει, κι έπαιζε τον Καραμανλή, κι όταν πια με
ελευθερώθηκε η μάνα μου, άκουσε λέει πρωινές καμπάνες, μαζί
με μένα, στην επέτειο της Συμφωνίας της Βάρκιζας, είχε γεννηθεί
και το σημερινό κράτος της Κύπρου. Η τρώση από την Ιστορία
είναι ασθένεια που σε κάνει βαρύθυμο και σαν διασχισμένο.
Το γύρισμα των χρόνων είναι που κάνει το πράγμα να μπάζει
αεράκι και να στρέφεται προς μια προσωπική μυθολογία που
καταναλώνεις και κάποτε μοιράζεσαι για την λίγη χαρά της αφήγησης.

Αφόντας πέθανε ο θεός όσοι θέλουν να πεθάνουν ένα δικό τους θάνατο, πιάνονται από το φουστάνι της μάνας τους. Τους πιάνεις στις νεκροφόρες στα διόδια. Πέθανε στην Πάτρα μα ήθελε να τη θάψουν στο χωριό. Σαν φτάσαμε στην Κόνιτσα που λειτρουγιά και που παπάς. Κεριά, τα πήραμε από την εκκλησία. Τη θάψαμε εντέλει στο χωριό. Για να' χει αγνάντιο. Έχεις δει τα κυπαρίσσια στο κοιμητήριο της Κόνιτσας κι ο ήλιος να πέφτει; Μαζεύονται των σκοτωμένων και των ξενιτεμένων οι ψυχές και πυκνώνει ο τόπος τόσο που με δυσκολία ανασαίνουνε οι ζωντανοί. Εμείς πηγαίναμε για Πυρσόγιαννη. Στο καφενείο σερβίρανε φασόλια με το σπανάκι. Αν τον φέρω εδωπάνω θα μου πεθάνει στα χέρια. Τον πήρα στο τηλέφωνο. Να πας στην άκρη του χωριού να δεις το εικονοστάσι του Λοχαγού που σκοτώθηκε. Μετά στο σχολείο στην εκκλησία που κοιμήθηκα τόσες νύχτες. Είχε πυρκαγιά στο Αλβανικό και φτάναν οι καπνοί. Έι και πως βρέθηκες εκειαπάνω. Κάναν δρόμο πατέρα, από το Κεράσοβο, βγαίνεις στη Σαμαρίνα πριν το καταλάβεις. Είμαι πληγωμένος σκέφτομαι, κοψοφτεριασμένος. Από τι;
Είναι ένας πόνος άγνωστος, από κομμένο πόδι που πονάει, κομμένο πόδι και να πονάει, που ξανάγινε; Σταμάτα δεξιά. Είναι που δεν έχουνε φωνή τα δέντρα. Αν είχαν, τι θα έλεγαν; Θέλω να πάω Γερμανία, είπε. Πως φεύγουνε οι άλλοι; Μου δείξαν τον πολιτευτή. Μου πήρε τους τελευταίους παράδες να με γράψει για μετανάστη. Σαράντα χρόνια πέρασαν και δεν μπορώ να το ημερέψω μέσα μου... Τους είχαν με τα χέρια στο σβέρκο, κατάχαμα και τους έκαιγε η δίψα. Ρε πατριώτη, για το Θεό. Ανθρώποι αναγκεμένοι. Νερό μωρέ, δώσε νερό. Τι παίζεται δωπάνω πάλι καθημερνές και σκόλες;
Σε δέκα χρόνια πάνω κάτω έπεσε το άδικο στα κεφάλια των παιδιών μας. Το μυξιάρικο στη Κακαβιά που πέρναγε τα σύνορα για μια σοκολάτα θα μεγάλωσε. Όλοι μεγαλώσαμε.
Ο πατέρας ζει. Του λες Αετομηλίτσα και το μάτι του λάμπει. Τι καίει στο Δίστρατο απόψε και μυρίζει ως εδώ;

Όλο και πιο πολύ πείθομαι πως ο αναγνώστης
είναι ένα κατοικίδιο που τον βγάζουν τα βιβλία του
βόλτα στο πάρκο.

Θα το ήθελα κι από άλλους αλλά για πάρτη μου λέω:
σ' αυτόν τον κόσμο που ο καθένας μπορεί να χάσει
τα πιο βασικά σε μια στιγμή, ευχή να μη μιλάμε και να
μη γράφουμε σαν να μην έχουμε χάσει ποτέ τίποτε.

Ένιωσα να σ' αγαπώ γιατί σταμάτησε η βροχή
και κοιτάζαμε μαζί βιτρίνες με λουστρίνια.

Η παρακμή μιας κοινωνίας αρχίζει όταν η μαγειρική
ανυψώνεται σε μία από τις καλές τέχνες. Μην ακούτε
τι λένε οι νεοέλληνες, οι πρώην φτωχοί, οι κολλημένοι
στο στοματικό στάδιο...

Δεν έχει σημασία να αποδεχτείς το Χάιντεγγερ.
Σημασία έχει να πάρεις είδηση στο τροχείο της
σκέψης του ότι ένα ρόδο είναι διαρκώς ερχόμενο
προς διάνοιξη κι αν μπορείς να κρατηθείς μια στιγμή
όπως από ένα βλέμμα μητέρας μέσα στα ερώτημα
που σε κάνει μοναδικό.
Να διαβάζεις σε τραίνο το πόνημα του Παπαγιώργη
μετά από συνάντηση με γυναίκα αγαπημένη
ή να κολυμπάς στην παραλία της Νταμούχαρης
αφού έχεις τελειώσει ένα κεφάλαιο του βιβλίου
ανάσκελα τυφλωμένος από το φως και να σκέφτεσαι
πως το Πήλιο αρμόζει στον Χάιντεγγερ, είναι από τις
στιγμές που νιώθεις αναγνώστης μεγάλος, αλλά με
ελληνικά έξοδα.
Κάπου το πήρε το μάτι μου και ψηφιακό.
Ψάξτε το.

Είναι νόμιμο να κάνουμε παραλλαγές ποιημάτων
που μας συγκλόνισαν, καλαμπούρια τα έλεγε ο
Σεφέρης, παστίς, συνειδητές μιμήσεις. Από αυτό
μέχρι του σημείου να τα θεωρούμε σοβαρά ,
ενώ είναι παραφράσεις, να εγείρουν οποιαδήποτε
αξίωση πρωτότυπης ποίησης, είναι μόνο διαστροφή
μιας κοινωνίας που μεταφέρει την κλεπτοκρατία της
και στο χώρο της λογοτεχνίας. Ενοχλητικό, αλλά αληθές.

Δεν είναι ζήτημα ύψους
είναι ζήτημα ύφους
κι εσύ είσαι χλιαρή
σαν φιλόλογος που λέει ποίηση
κι εννοεί εξουσία.

Το πιο φημισμένο μικροδιήγημα στην Ισπανική γλώσσα το έγραψε ο Αουγκούστο Μοντερόσσο, συγγραφέας από την Γουατεμάλα το 1959. Τίτλος ο Δεινόσαυρος:
"Όταν ξύπνησα, ο δεινόσαυρος ακόμη ήταν εκεί"
Το 2005, ο μεξικάνος Λουίς Φελίπε Λομελί διεκδικεί με μια απλή φράση το πιο μικρό διήγημα στην ισπανική γλώσσα. Τίτλος Ο Μετανάστης
" Ξεχνάτε κάτι; Μακάρι!"

     

 

 

  
     

Είδος γραφικότητας

Κάθε φορά που πεθαίνει κάποιος από τη Γενιά του 70, πάντα η ίδια αίσθηση: ότι αποτελούν μια κατ' εξοχήν ποιητική ορδή γιων, που για λόγους που δεν είναι της ώρας δεν ωρίμασαν ποιητικά, δεν πέρασαν ποτέ στη θέση του πατέρα, και πεθαίνουν σαν γιοι αγνώστου πατρός, έχοντας κάποιοι απ' αυτούς κατισχύσει στο σινάφι, αλλά όχι και στη συνείδηση του κόσμου, που τους θεωρεί ακόμα ποιητές καθ' οδόν, νέους ποιητές από κεκτημένη αδράνεια, αγνοώντας κάποτε ότι ο ταξινομικός αριθμός της γενιάς τους είναι πια κοντά στην ηλικία τους. Με τον Γιάννη Κοντό δεν γνωριζόμαστε 30 χρόνια τώρα, αν και γνωριστήκαμε από το 77 στη Μαυρομιχάλη. Τον εγκατέλειψα αναγνωστικά μετά τον Αθλητή του Τίποτα, δεν τον παρεξήγησα όπως κάποιοι που τους είπε όχι, δεν πήγα στο γραφείο του όταν με κάλεσε, δεν μου λείπει, μόνο με θλίβει το γεγονός ότι παρέμεινε πάνδημα άγνωστος, με μικρή επίδραση, σε μιαν Αθήνα που όσο γινόταν μητρόπολις τόσο επιφύλασσε έναν επαρχιώτικο κλειστό κύκλο στην επίδραση των ποιητών στα δρώμενα της πόλης κάνοντας τη δόξα ένα είδος γραφικότητας.

Η Ορδή προς Θάνατον

Η λεγόμενη Γενιά του 70 είναι μια κατ' εξοχήν ορδή γιων
που θα απέλθει βιολογικά χωρίς ποτέ να ωριμάσει
ποιητικά αναλαμβάνοντας ρόλο πατέρα.


Τα όσα γράφει η Ελένη Γκίκα σήμερα για το θάνατο
του Γιάννη Κοντού είναι χαρακτηριστικά:
Δεν ξέρω γιατί με πόνεσε τόσο! Μας είχε προϊδεάσει ο Γιώργος Γκέλμπεσης χθες, μας συνέδεαν πολλά, αυτός ο ψυχαναγκασμός του μοναχοπαιδιού που δεν μεγαλώνει ποτέ με όλα αυτά τα κασκόλ για να μην κρυώνει, μια οικειότητα απερίγραπτη και ακατανόητη του στυλ "ξέρω ό,τι ξέρεις" "εμείς οι δυο ζούμε τα ίδια ακριβώς", η ιερότητα της καθημερινότητας, εκείνο το μικρό θαύμα που συντελείται σε κάθε διαδρομή στην πόλη, μια καλοσύνη κι αποδοχή λες κι είναι ειδικά για σένα το ποίημα που έρχεται κάθε πρωί κι εκείνη η αίσθηση όμως- εμείς-θα-παραμείνουμε-παιδιά-δεν-θα-γεράσουμε-ποτέ... ένα βιβλιοπωλείο κάποτε (υπήρξαμε για λίγο κι οι δυο οι-καλοί-βιβλιοπώλες), ο Κώστας Μουρσελάς που ήταν ο σύνδεσμος, εκείνο το ταξίδι στην Πάρο ("ακόμα δεν ετοιμάσατε βαλίτσες"; δέκα μέρες πριν, τόσο πολύ προνοητικός), η πρόσφατη συνέντευξη απ' τις πρώτες στο φράκταλ τι περίεργο αλήθεια, με πρωταγωνιστή τον Χρόνο και ξαφνικά σήμερα που δεν ξύπνησα και με τις καλές, διαβάζω όπως έτσι γίνεται πάντα ξαφνικά από τον Γιώργο Θεοχάρη πως έτσι έφυγε και δίχως να μεγαλώσει ή να γεράσει ο Γιάννης. Όμως θέλω ακόμα χρόνο, χρόνο για να πονέσω και να το σκεφτώ... αυτό το ξαφνικά θα με διαλύει πάντα, δεν άρεσαν Γιάννη σε μας "τα ξαφνικά"...
Μα να μη θυμάμαι ένα ποίημα του ολόκληρο!

Η ποιητική του Θερσίτη

Είναι σαφές ότι υπάρχει μια ποίηση που είναι γραμμένη στα μέτρα που καθορίζει ο Έκο τον πρωτοφασιμό. Θα επισημανθεί θα δημοσιευτεί και θα συνοδεύει για πάντα τη βιβλιογραφία. Πρόκειται για μια ποίηση μνησικακίας που καθορίζεται αρνητικά ως δεύτερη ανάγνωση της πραγματικότητας, αλλά που στον έλεγχο για το σημείο εκφοράς του λόγου δεν διαθέτει καμία θετικότητα, αλλά μονάχα μικροαστικό μηδενισμό και μίσος για την ίδια την ποίηση. Προϊόντα δηλητηριασμένης συνείδησης από κοινωνική κατωτερότητα που προσπαθεί να υπεραναπληρώσει το σύμπλεγμα με μάταιες επικλήσεις ευφυίας. Το τραύμα παραμένει ανεπούλωτο και ο ποιητικός λόγος καταρρέει χαράζοντας τα όρια ενός υπερεγώ που εκφράζει το ανήμπορο μίσος εκείνου που θα ήθελε ο κόσμος να έχει ένα κεφάλι για να το κόψει. Το γεγονός έχει παρατηρηθεί ασυνείδητα από τις αρχικές εμφανίσεις στη γραφή γι αυτό παρέμεινε αδιάφορο και χρειάστηκε τα δεκανίκια ενός λογοτεχνικού περιοδικού για να υπάρξει. Ως ένας είδος ποιητικού δημοκόπου ο αφηγητής απευθύνεται στον αναγνώστη μέσα σε μια ορθοστασία δαιμονισμένου κατά την Ντοστογιεβσκική έννοια όπου η ματαιοδοξία ακατέργαστη παίρνει πόζες ευφυίας. Ποίηση ρηχή, που κάποτε έλκει προς τη ρηχότητά της φιλοσοφίες του μίσους καθηγητού δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ξεσηκωμένες από τυφλοσούρτες εκθέσεως ιδεών, ένα είδος νεοακαθαρευουσιανού χωρίς καθαρεύουσα που απευθύνει κατηγορητήρια στη ζωή και ψάχνει συνενόχους. Ποἰηση  δείγμα του πως η ανθρώπινη κακία και το μίσος στον διπλανό μπορεί να εκφραστεί ποιητικά. Ποίηση γραμμένη από μια παραλλαγή Θερσίτη που κρατάει μιαν επιφύλαξη σοβαροφάνειας με νύχια και με δόντια γιατί ξέρει πως αν αποκαλυφθεί  θα εισπράξει τις φάπες του Οδυσσέα αναγνώστη του.

Στιγμή

Κι εκεί γυρίζει και μου λέει:
Βρε θα φας σιωπή που θα είναι όλη δική σου.

East Coker, V απόσπασμα, Τ.Σ. Έλιοτ

Αυτό είναι το αόρατο παράθεμα από τα Τέσσερα Κουαρτέτα. Σε μετάφραση Κλείτου Κύρου.

Έτσι λοιπόν, εδώ είμαι, στα μισά του δρόμου, έχοντας είοσι χρόνια-
Είκοσι χρόνια ξοδεμένα σπάταλα, τα χρόνια του l'entre deux guerres
Πασχίζοντας να μάθω να χρησιμοποιώ λέξεις, κι η κάθε απόπειρα
Είναι μια εντελώς καινούρια αρχή, κι ένα διαφορετικό είδος αποτυχίας
Γιατί έχεις μάθει να παίρνεις τον ανθό των λέξεων
Γι αυτό που δεν έχεις πια να πεις, ή για τον τρόπο
Που δεν έχεις πια διάθεση να το πεις. Κι έτσι το κάθε τόλμημα
Είναι μια καινούρια αρχή, μια επιδρομή στο άναρθρο
Με άθλιο εξοπλισμό που πάντα καταστρέφεται
Μέσα στο γενικό κυκεώνα της ανακρίβειας του αισθήματος,
Των άταχτων ομάδων της συγκίνησης. Κι ό,τι είναι να κατακτήσεις
Με δύναμη και υποταγή, κι όλας το'χουν ανακαλύψει
Μια και δυο φορές ή αρκετές φορές άνθρωποι που δεν μπορείς να ελπίζεις
Να τους συναγωνιστείς -μα δεν υπάρχει άμιλλα-
Ο αγώνας μόνο υπάρχει να επανακτήσεις αυτό που έχει χαθεί
Και βρέθηκε και χάθηκε ξανά και ξανά: και τώρα, με όρους
Που φαίνονται ασύμφοροι.

Διαφορές

Δεν θα έπρεπε να είναι έτσι και αντικειμενικά δεν είναι έτσι, αλλά υπάρχουν ορισμένοι που αναφέρονται στην συμμετοχή τους στην Εταιρία Συγγραφέων σαν βαθιά παραδοχή προσωπικής αποτυχίας. Η Εταιρία Συγγραφέων είναι ελληνικός θεσμός με όλα τα αλλοπρόσαλλα που έχουν οι ελληνικοί θεσμοί. Δεν είναι χορηγός αθανασίας. Καταστρέφει σταθερά το κύρος της, φιλοξενεί αρκετά μεγάλο αριθμό παραλογοτεχνών, αλλά πιθανότατα να σώσει τη ζωή κάποιων αν τελικά επιτύχει εκείνη τη ρημάδα λογοτεχνική σύνταξη. Εγώ έχω ΙΚΑ.

Περί σιωπής

Υπάρχει μια ζωτική αξίωση σιωπής γύρω από την τέχνη της ποιήσεως
που μας προστατεύει.
Εκεί την πατάει και ο πιο έξυπνος μαζί μας, γιατί είναι τόσο κατακτημένη
στον βίο μας, που και η ελάχιστη παρέμβαση γίνεται αμέσως αισθητή.
Ειδικά σε αυτούς που ονειρεύονται σενάρια γεροντοκαψούρας μετά
φιλοδόξου περί την δημοσιότητα νεαροτέρας γυνής
με άποψη "Ελλάδα έχεις Ταλέντο"
Δεν χαίρεται ο Κούντερα και χαίρεται ο Γιάννης Χάρης.

Τα Παιδιά του Καμύ

Δοκιμιάκι στο Intellectum

Μπασό, Χαϊκού των Τεσσάρων εποχών. Εισαγωγή

"Το χαϊκού του χτες είναι το ποίημα αποχαιρετισμού του σήμερα. Το σημερινό είναι το ποίημα αποχαιρετισμού της αύριον. Δεν έχω γράψει κανένα στίχο στη ζωή μου που να μην είναι το αποχαιρετιστήριο ποίημα μου. Οποιοσδήποτε στίχος που έχω συνθέσει τα τελευταία χρόνια μπορεί να είναι το ποίημα του αποχαιρετισμού μου... " Λένε πως αυτά είπε ο Ματσούο Μπασό όταν πεθαίνοντας οι μαθητές του του ζήτησαν το τελευταίο του ποίημα. Την άλλη μέρα τους κάλεσε και έδωσε αυτό: Έχοντας αρρωστήσει στο δρόμο/ τα όνειρά μου κάνουν πλιάτσικο/ σε χέρσα υψίπεδα.

Θάνος Γώγος, Μια Άποψη

Πολλοί από τους λογοτεχνικούς μου καλούς φίλους δεν είναι πολύ συμπαθείς από άλλους λογοτεχνικούς μου γνωστούς και φίλους.
Αυτοί οι λογοτεχνικοί μου φίλοι δεν θα πάρουν ποτέ βραβείο γιατί π.χ ,μπορεί να πίνουν πολύ, είναι παρορμητικοί, δεν γλύφουν ανθρώπους και όντως λένε πολλές φορές μαλακίες. Μερικές φορές μαλώνουν και μεταξύ τους (τα ξαναβρίσκουν κάποτε πάλι). Είναι απόλυτοι .Με το να είμαι κοντά τους παρατήρησα το εξής. Με το να τσαλακώνονται θα πουν 10 πράγματα .Από τα δέκα θα ισχύουν τα πέντε .Τα πέντε που θα πουν αυτοί όμως θα είναι σωστά και δεν θα τα βρει και δεν θα τα πει κανείς άλλος. Κανείς από αυτούς που δεν τολμά να τσαλακωθεί.Τους κατηγορούν για κακούς, Ναρκίσσους κ.α. Στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια άμυνα που λέγεται προβολή.

Στην τελική Νάρκισσος δεν είναι αυτός που δεν πάει πίσω .Που έχει εμμονές.Ο απόλυτος.Ούτε καν ο εγωπαθής πολλές φορές Ο εγωιστής . Η ποιότητα του εγώ ορίζει την ποιότητα του εγωιστή . Ο πραγματικός Νάρκισσος είναι αυτός που έχει την "ωριμότητα" να χτίζει την τέλεια εικόνα για τον εαυτό του ,ο ατσαλάκωτος , αυτός που διαχειρίζεται τα πάντα τέλεια για να φανεί τέλειος, καλός, κοινωνικά ευαισθητοποιημένος, να κρατά τις σωστές αποστάσεις κτλπ . Αυτός που θυσιάζει ουσία, συναίσθημα κτλπ για να φτιάξει εικόνα για να πάρει κύρος.
Συζητώντας με άλλους φίλους που "ανδρώθηκαν" σε άλλους κύκλους,έχοντας λίγα χρόνια στον χώρο της λογοτεχνίας θα ήθελα να πω στους πιο νέους , μόνο η πρώτη κατηγορία ανθρώπων θα τους βοηθήσει στη γραφή τους . Ακόμα και αν τσακωθείτε κάποια στιγμή μαζί τους ή αν πείτε "μα είναι τρελοί;"

Οι εύθικτοι αποβλεπτικοί

Πριν από μερικά χρόνια και για να τακτοποιήσω κάπως τα απόνερα που έφερνε η εργαλειακή κατάρρευση της γλώσσας στη σχολική αίθουσα και στις πανελλήνιες, όπου η πολύσημη γλώσσα της ποίησης αφυδατώθηκε σε μία βαθμολογήσιμη ερμηνεία, εισήγαγα τους όρους ποιητές της απόβλεψης και ποιητές της κλήσης. Όπου ποιητές της απόβλεψης είναι εκείνοι που κατεχόμενοι από ψυχαναγκασμό προσωπικό ή οικογενειακό βλέπουν την ποίηση ως παράλληλη καριέρα της ακαδημαϊκής και προσέρχονται μιμητικά και με παρόμοια σκευή στην εξουσίασή της. Με προδιαγραφές σηκωμένες από θεωρίες της περιρρέουσας παράγουν τα προϊόντα τους με μεγάλη σημασία στο μάρκετινγκ, (τι είναι η κόκα κόλα, ζαχαρωμένο νερό) και στους μηχανισμούς προώθησης της δημοσιότητας. Επιζητούν στη λογοτεχνία προνόμια δημοσίων υπαλλήλων με μεταπτυχιακό, είναι ασταθείς συναισθηματικά και όπως όλοι οι εύθραυστοι ιδιάιτερα εύθικτοι. Βρίσκουν αρωγή σε παλιότερους ποιητές που δεν κατίσχυσαν στη δημοσιότητα και που εμφορούνται από σύμπλεγμα κατωτερότητος λογω ελλειπών τυπικών προσόντων. Αυτό δεν σημαίνει πως τα ποιήματα των κινουμένων από απόβλεψη δεν είναι κάποτε μετρίως αξιόλογα, όσο να καταρρεύσουν στην πλήξη που φέρνει η ανακάλυψη των πηγών τους. Όπως κάθε θεωρητική κατασκευή έτσι κι αυτή που πρότεινα δοκιμάζεται στην πράξη. Κι αν κρίνω από το πόσο βίαια την δέχονται οι αποδέκτες της μάλλον είναι επιτυχημένη. Διότι το κύριο χαρακτηριστικό των ποιητών από απόβλεψη είναι το ελάχιστο σθένος στην κριτική. Οι ίδιοι ξέρουν και συμμετέχουν συνένοχα στο παιχνίδι του μοιράσματος της πίτας της δημοσιότητας. Δεν ανέχονται όμως τη νηφάλια γλώσσα που κάνει διαφανή τα πεπραγμένα τους.

Εσένα παιδί μου

Επ' ευκαιρία

Ποτέ δεν είναι αργά να διώξεις μερικούς τοξικούς
απ' τη ζωή σου. Δεν είναι ανάγκη να μας αγαπάνε όλοι.
Δεν είναι ανάγκη να τους αγαπάμε όλους εκ του σύνεγγυς.

Μπορούμε κι από μακριά.