Σε μισώ μητέρα γιατί ήξερες. Γιατί μου γέμισες τη
μνήμη παγίδες δακρύων κι αγάπης για όταν δεν θα υπήρχες. Δεν με πήγες
σαν τη μητέρα του Μάρκες πίσω, δεν βρήκες μια παλιά γειτόνισσα ν'
αγκαλιαστείτε και να κλαίτε, όλα τα κλάματα τα χρέωσες σε μένα. Το
φωτογραφείο στα γενέθλια που μου έφερνε τόση ντροπή, το Θοδωράκη τον
Κινηνή, να με ψάχνει μέσα στη νύχτα στον Ανεμόμυλο για την καψούρα σου.
Σε μισώ ακόμα για εκείνη τη γυναίκα τη σκυμμένη, που όσο ζούσες δε
μιλιόσασταν, κι ήρθε στην κηδεία σου για να με τιμωρήσει μ' ένα
ολόκληρο μυθιστόρημα των ανθρώπων που δεν είχαν δρόμο για τη συγγνώμη
τους. Σε μισώ γιατί ένα στα εκατό παιδιά παίρνει στα σοβαρά της
κυκλοφορία στις φαντασιώσεις των γονιών του και μ' έκανες ένα από αυτά,
χρεοκοπημένο λέξεις και τυραννία μνήμης. Σε μισώ για τα χιλιάδες
γράμματα στην Αυστραλία και τον Καναδά που είναι μια εποποιία, ένα
μυθιστόρημα ποταμός μεγάλο όσο ο Χαμένος Χρόνος του Προυστ που ποτέ δεν
θα αντέξω να γράψω. Σε μισώ για την αφθονία των σ' αγαπώ που έσπειρες
ανάμεσα σιωπής και γραφής γιατί από ντροπή δε μπορούσες να τα μιλήσεις.
Σε μισώ για το Χήθκλιφ και τον Κουασιμόδο, κι όλους τους αμίλητους
έρωτες του κόσμου.Σε μισώ γιατί μ' έκανες να ψάχνω το ποίημα στα
τρέχοντα περιστατικά και να το βγάζω με εμβρυουλκό στην επιφάνεια της
γραφής. Μα πιο πολύ σε μισώ που με άφησες να δω την τρέλα χωρίς να πέσω
μέσα της, κι έφτασα να το δω γραμμένο στα ημερολόγια του Γκίνζμπερκ για
να το καταλάβω. Σε μισώ γιατί είχες την τεράστια βεβαιότητα ότι είμαι ο
αγαπημένος, βεβαιότητα τόση που να σε βρίσκω στα μάτια εκείνων που στο
μίσος τους έμοιαζα άτρωτος. Γι αυτό σε μισώ. Γιατί με έκανες αισθηματία
κι άτρωτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου