Κυριακή 2 Ιουλίου 2017

Ποστ στο Ποιείν

Στα χρόνια της έκπτωσης της ποιητικής ηθικής η πληροφορία γύρω από την τέχνη της ποιήσεως κυκλοφορεί όπως οι λογισμοί για το μοναχό. Άρα έχουμε και βασιλικό δρόμο αντιμετώπισής τους. Ο μοναχός διαβάζει Ευεργετινό και Αόρατο Πόλεμο, ο ποιητής όττω έρραται. Αυτό που θα άξιζε συζήτηση είναι η αναζήτηση της πολυτιμότητας στην τρέχουσα αγορά. Δηλαδή η αναζήτηση μεγάλου χρόνου και η έγνοια για την διάρκεια του γραπτού. Καθαρή μοντερνιστική φενάκη και λήψη του ζητουμένου.
Ας αφήσουμε το χρόνο να κάνει τη δουλειά του, να επιλέξει αυτός και να μην τον εκβιάζουμε.
Ο εκβιασμός του χρόνου στην ποίηση έφερε το μεταπράτη ερμηνευτή και παρέδωσε την ποίηση που είναι ΄λόγος ομιλίας, άρα αληθινός, στην αυθεντία της πανεπιστημιακής εξουσίας.
Σαφώς η αγορά έχει εξευτελιστεί, σαφώς δεν κυρώνει, αλλά λίγη τεχνολογία σου επιτρέπει να την παρακάμψεις χωρίς να σε εμποδίζει να καταθέσεις στο αρχείο και να ζεις σαν μεγάλος ποιητής στα περίχωρα. Δηλαδή σαν άνθρωπος ελεύθερος από την αγορά με τους μεγάλους νεκρούς ή ζωντανούς ποιητές της καθημερινότητά του και με βήμα ακόμη και μη αρεστού λόγου που η απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο τον φέρνει στην επιφάνεια χωρίς να μπορούν να τον στομώσουν.
Όσο για την Κύπρο λυπάμαι που θα το πω 50% χαμηλότερο επίπεδο γραφής 50% υψηλότερο επίπεδο δημοσίων σχέσεων.
Όποιος γράφει καλά και έξω από κοπάδια αλα γενιά 70, της συνένοχης μετριότητας, αλλά καλά, η ποίησή του θα λάμψει στο μέλλον. Κι όχι μακρινό μέλλον. Αν όχι, ένα ποίημα σε μια ανθολογία θα περισσέψει. Εκτός αν έχει κάποιος βιογραφικά απωθημένα άμεσα που θέλει την ποίηση για κανένα γκομενάκι η γνωριμία, οπότε του αξίζει να σκατώνεται. Αλλιώς όσο πιο μακρυά γίνεται από αυτούς τους κοπρίτες, αλλά όχι σαν αδικημένος, σαν χλευαστής. Αλλά όχι σαν χλευαστής τύπου Ρένος Αποστολίδης, ένα καινούριο είδος, χαμογελαστό με φορά θετικότητας και σθένος για το αρνητικό και τα θεάματα του κόσμου. Προς τη μεριά όπου η ποίηση γίνεται απροσπάθεια και χάρη.
Είναι ντροπή σε μια χώρα που όλοι παίρνουν λιγότερα απόσο αξίζουν κατά κανόνα, να καταδέχομαι να διαμαρτύρομαι εγώ, όποιος εγώ, που ονειρεύτηκε να γίνει ποιητής στα δεκαπέντε και στα εξήντα είναι. Ο τελευταίος των ποιητών, αλλά είναι. Τι να πουν τόσοι άλλοι που δεν έγιναν;
Κύριε Χριστοδουλίδη, η φιλία προϋποθέτει ηθική και η τρέχουσα ηθική των ποιητών δεν επιτρέπει φίλους. Σας εύχομαι ανάλαφρος, με Μούσα που θα σας παρέχει χρόνο και δε θα θέλει δόξες και στον τρίτο δρόμο μεταξύ Γκόρπα και Αποστολίδη, τον οποίον ανοίγω κι εγώ. Ίσως στην επόμενη δεκαετία να έχουμε τους φίλους του Τρίτου δρόμου, που δεν θα ενώνονται μισώντας την αγορά αρνητικά σαν δούλοι, αλλά θετικά με την καύλα τους για σοβαρή ποίηση.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου