Μετωπικά με το χρόνο

Αυτό που κατάφεραν οι του 70 με την ακρισία και το εξωποιητικό κριτήριο και την τσογλανιά της καταγραφής μιας ομάδας από διατεταγμένο κριτικό, που έγινε της πλάκας μιλώντας επί παντός του κινουμένου ποιητού μιας κλίκας, είναι να διαλύσουν κάθε αναχωματική διάκριση αξιολόγησης και να φέρουν το ποιητή αντιμέτωπο κατά μέτωπον με το χρόνο. Αυτό που απωθήθηκε, η αυστηρή καταγραφή της σημασίας του έργου, επανέρχεται με τρόπο οξύ ακυρώνοντας κάθε αρχείο, κάθε εξουσιαστική πρσπάθεια χειραγώγησης του γούστου μέσα από την σοβιετική τακτική της κατάληψης της μνήμης ως και από τα σχολεία. Οι ποιητές βρίσκονται πια ενώπιον του χρόνου ωμά καθώς κάθε αποτίμηση και ανταμοιβή σβήνεται από τη μνήμη και δεν μετατρέπεται σε φορέα εγγραφής στη συνείδηση του κόσμου καθώς όλοι οι ιμάντες είναι ή φαλκιδευμένοι ή σπασμένοι. Υπάρχει μια επιτάχυνση της απόσβεσης της παρουσίας που λογικά κάποιους θα τους ακολουθούσε μετά θάνατον. Μια απόσβεση που γίνεται γρήγορα αποκαλύπτοντας τον τεχνικό τρόπο και όχι τον κατ'αξίαν με τον οποίο πολύ επέλευσαν για χρόνια στηριζόμενοι στη θέση τους στη δημοσιότητα κυρίως ή σε άλλες παράπλευρες εξουσίες. Το σκηνικό έχει σπάσει σε ομάδες που ψάχνουν μια διακριτή παρουσία σε μια σούπα φωνών αλλά καμιά δεν μπορεί να κατισχύσει. Το αντίθετο, βλέπουμε να υποβαθμίζεται και ο ρόλος παραδοσιακών θεσμικών κέντρων όπως η Εταιρίες Συγγραφέων που γίνονται αδρανείς ομάδες που απεγνωσμένα κάνουν τους τελευταίους σπασμούς ελέγχου της δημοσιότητας. Από όλα αυτά είναι σαφές ότι θα χάσουν άνθρωποι αλλά η ποίηση θα κερδίσει, πετώντας σαν άχρηστο φορτίο τις ανθεκτικές μετριότητες.