Μυθολογία μιας Μέρας

Είπε : Πάντα αυτή η μέρα είναι η εγκοπή των αλλαγών. Από αυτήν αρχίζει το τόξο της θετικής αύρας που φτάνει ως τα γενέθλιά μου. Συνήθως πριν τη δεκάτη ογδόη γίνονται ξεκαθαρίσματα βρώμικων χρόνων και βρώμικων σχέσεων. Η απόρριψις στη λήθη είναι κάθετος. Και αναδύεται η απόλαυσις που παρέχουν οι μεγάλες πόλεις. Οι άνθρωποι του χωριού συγχρωτίζονται και τρώνε κατά το λεγόμενο τα σκατά τους ως το τέλος, γιατί δεν μπορούν να βρουν καθαρό αέρα.  Ενώ στην πόλη μπορείς να κυκλοφορείς για χρόνια σε ένα παράλληλο κόσμο αποφεύγοντας αυτούς που δε θέλεις να ζεις. Θα έλεγα μάλιστα ότι έχω παρατηρήσει πως ο αριθμός των ετών για μια τυχαία συνάντηση με ανθρώπους που δεν θέλεις στην Αθήνα είναι τα δώδεκα χρόνια. Πιστεύω ότι κάθε πόλη στον κόσμο έχει το δικό της αριθμό χρόνων. Τώρα βέβαια οι χωρικοί που ήρθαν στην Αθήνα και όσοι έχουν νοοτροπία χωρικού φτιάχνουν χωριά από την ανάγκη να τρώνε τα σκατά τους που τους έχει γίνει φύση και ανακυκλώνουν αυτές τις  νοοτροπίες. Μακριά. Ένα από τα χαρακτηριστικότερα χωριά είναι η Πλατεία Εξαρχείων και τα πέριξ, που ζει μια μέρα της μαρμότας, ένα πάγωμα του χρόνου από τη δεκαετία του 70 και μετά. Χωριό όπου οι ίδιες φάτσες περιφέρονται σε ίδιους κύκλους προσέγγισης απομάκρυνσης και με τα ίδια χαρακτηριστικά εχθρικών περιστασιακών ομαδώσεων εναντίον του ξένου. Γι αυτό και χρόνια τώρα από την Πλατεία Εξαρχείων δεν έχει προέλθει τίποτα αξιόλογο στην τέχνη ή στη σκέψη παρά μόνο σκατίλα που όταν συσσωρεύεται καλεί τη νυχτερινή φωτιά και το υπερεγώ του μπάτσου να την εξαγνίσει από το σαπισμένο χρόνο της, ακόμα και με δολοφονία. Ας το κρατήσουμε σαν ένα δώρο της γρίλιας της δεκάτης ογδόης Ιανουαρίου. Είναι ακόμα η μέρα κρίκος που στην παραλλαγή ονόματος επωνύμου και πατρωνύμου δημιουργεί την αρμονία της κατανομής του ονόματος του πατέρα στο χρόνο. Η μέρα επίσης χαρακτηρίζεται από την αφήγηση της μητέρας που μιλούσε για το τρισυπόστατο κεραμίδι, το νερό η φωτιά και το χώμα, όταν ρωτούσε:που είναι η φωτιά που είναι το νερό για να οικειοποιηθεί τον λόγο του Μεγάλου Αθανασίου στην απόδειξη της Αγίας Τριάδος. Μέρα θρεπτική σε συμβολισμούς εκκινητήριος θετικών και δημιουργικών έργων και ταυτόχρονα μέρα εκπλήξεως και συνεχούς θαύματος της παρουσίας του μεγάλου μου γιου που υπήρξε ένα πρώτο γενναίο χαστούκι στη μοναδικότητά μου για να με πλαγιάσει απαλά σαν γεφύρι στην αλυσίδα των γενιών.