Λοιπόν, τι λέγαμε, ναι, ότι η τέχνη της ποιήσεως είναι τέχνη του αήττητου, και ότι όλα υπάρχουν σαν απόβαρο στο ποίημα που εκμεταλλεύεται κάθε γεγονός του βίου προς όφελός του. Γι αυτό νιώθουμε ευγνωμοσύνη κάποτε σ' εκείνους που μας ξύνουν τις πληγές. Οι ίδιοι σπάνια γνωρίζουν ποιές πληγές ξύνουν, μας φυλάει ο Θεός από τα τσογλάνια της αγοράς, και σπανίως έχουν είδηση όταν τους πετάς τα ποιήματα στη μούρη ότι παίζουν μέσα. Αυτό είναι το κερασάκι στην τούρτα, η εσχάτη γελοιότητα που τους συνοδεύει σαν κομπάρσους ποιήματος. Ποιητής είναι αυτός που κάθε τι που συμβαίνει τον χρεώνει γραφή. Αν δε διαυγάσει το συμβάν δεν μπορεί να πάει παρακάτω. Γι αυτό και ο αληθινός ποιητής στην ουσία δεν έχει εχθρούς. Έχει μόνο κομπάρσους και προφάσεις ποιήματος. Και βέβαια από νωρίς μαθαίνει πως η καταδίκη του στη γραφή περιέχει τη χάρη να πιάνει αποκάτω τα αμίλητα των άλλων, που έρχονται και πλαγιάζουν δικό τους περιστατικό στα λόγια του. Η ποίηση για τον αληθινό ποιητή είναι η Δευτέρα Παρουσία τώρα, όπου πλανίζει το άδικο και εξημερώνει τα αγρίμια των αισθημάτων με λόγια ευρυτέρου κύρους. Γι αυτό και μία στάση υπάρχει απέναντι στη ζωή και τις περιστάσεις της από τον αληθινό ποιητή, η ευχαριστιακή. Ακόμη και το στιγμιαίο απάνθρωπο της χρήσης ζωντανών ανθρώπων σαν κομπάρσους ποιήματος απαλύνεται στο αποτέλεσμα που δεν επικεντρώνεται πάνω τους για να ανατρέψουν ή να δικαιώσουν οτιδήποτε, αλλά αποκεντρώνεται ως μέτρο της ανθρώπινης κατάστασης και της τριβής των θέλω. Οι μικροί ποιητές θέλουν εξουσία, ήτοι την βουλητική επιδίωξη να μιλούν για πολλούς αγνοώντας αυτό που ξέρει ο αληθινός ποιητής και του υποτάσσεται. Κι αυτό είναι η χάρη, το χάρισμα, η κλήση από τη γλώσσα που κάνει και το χρόνο της Ιστορίας αιώνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου