Σκηνή

Καθισμένος στη θέση της συνοδού κι αυτή στο μπότζι του ασθενοφόρου πρόλαβε να μου περάσει επίδεσμο στον πυροβολισμό, γιατί έτσι πρέπει κύριε, και να σηκώνει το φορείο του άλλου που τον έπνιγε το αίμα του στα πνευμόνια και παρά το οξυγόνο δεν μπορούσε ν' ανασάνει μόνο έκανε ένα ω, ένα οι και ξεφύσαινε πνιγμένος κι ήξερα πως συνοδεύω μέλλοντα νεκρό κι όταν στο τέλος του έκαναν μαλάξεις ενώ είχε φύγει κι η γιατρός είπε πάρτε τον απάνω, δικαιούται ένα δωμάτιο, κι έβλεπα την κοιλιά του σαν ασκί σε κάθε πίεση το εφηβαίο του χάλκινο αγάλματος και το φύλο του ταπεινωμένο, τον κοίταξα όπως ο Σινόπουλος το Σεφέρη, τίποτε δεν κατάλαβε έτσι διασωληνωμένος, ακόμη βλέπει το ταβάνι των επειγόντων, και ξαφνικά μ 'έπιασε μια αγάπη για το πτώμα μου κι έβαλα στοίχημα κι είπα, εγώ θα πεθάνω αδύνατος, κι άρχισα δίαιτα, κι άντε τώρα να τους εξηγήσεις πως από το ζήσε γρήγορα να πεθάνεις νέος να κάνεις κι ωραίο πτώμα, εγώ κράτησα το ωραίο πτώμα.