Νίκη Παπαθεοχάρη, Λείπει πάλι ο θεός

Γεμάτοι οι δρόμοι και άνθρωποι μόνοι
κουβέντα μην πιάνεις πες ένα γεια.
Βροχή που ξεσπάει σε σένα με πάει
και πως να σου βάλω λίγη καρδιά.

Στη βροχή σου αγάπη στέκομαι
καταιγίδα μου με φως.
Στη βροχή σου μόνος βρέχομαι
και τα σπάει ο ουρανός.

Λείπει πάλι ο θεός
κι έχει μην ενοχλείτε έξω στη πόρτα του
και σε σένα διέξοδο έτρεξα να βρω.

Τους παλμούς να χτυπάνε
και πάλι στα χείλια μόνος μου μέτρησα
μια καρδιά να σου φυτέψω δεν μπορώ.

Στενά με φωτάκια καμμένα λαμπάκια
με γκράφιτι βάφουν τον τοίχο παιδιά.
Η νύχτα με παίρνει κοντά σου με φέρνει
μα πως να σου βάλω λίγη καρδιά.

Στη βροχή σου αγάπη στέκομαι
καταιγίδα μου με φως.
Στη βροχή σου μόνος βρέχομαι
και τα σπάει ο ουρανός.

Λείπει πάλι ο θεός
κι έχει μην ενοχλείτε έξω στη πόρτα του
και σε σένα διέξοδο έτρεξα να βρω.

Τους παλμούς να χτυπάνε
και πάλι στα χείλια μόνος μου μέτρησα
μια καρδιά να σου φυτέψω δεν μπορώ.