Στην Πελοποννήσο περνούν ολόκληρη ζωή αδέλφια και συγγενείς χωρίς να μιλάνε για μια κληρονομιά για τα σύνορα στα χωράφια για ένα δικαστήριο... μα μόλις κανείς από τους εχθρούς αυτούς φτάνει προς θάνατον μαζεύονται όλοι μαζί στους διαδρόμους του νοσοκομείου να συγχωρεθούν όπως λένε. Θα έλεγες μάλιστα πως η αδιαφορία και κάποτε η εχθρότητα ενδυναμώνονται στο χρόνο από την ύπαρξη αυτής της τελευταίας συγχώρεσης. Επειδή το έχω δει τόσο πολύ να παίζεται στη ζωή μου δεν θέλω να το παίξω στη λογοτεχνία. Θα πάμε σκληρά και ασυγχώρητα. Δεν βρίσκω να μου χρωστάει κανείς τίποτα σε αυτή τη χώρα. Κι αυτό ισχύει και προς τις δυο κατευθύνσεις. Και δε μου χρωστάει και δεν αποδέχομαι κανενός είδους αναγνώριση. Το έχω ξαναπεί, πως σε μια χώρα που όλοι κλαίγονται κι ίσως να έχουν δίκιο ότι πήραν λιγότερα, εγώ ε΄χω την σαφή αίσθηση ότι πήρα περισσότερα. τα έφεραν έτσι οι συγκυρίες που βρηκα πλάγιους δρόμους να υπερβώ κάθε εμπόδιο που φαντάστηκε κάποιος από αδιαφορία η επί τούτου για μένα. Γι αυτό και τις γλαδιόλες της κηδείας μου βάλτετες στον κώλο σας. θα έχω άνθρωπο να σας πετάει έξω από την εκκλησία. Είπαμε: σκληρά κι ασυγχώρητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου