Η γραφομανία δεν μας επιτρέπει να κάνουμε επιλογή ούτε προωθεί από μόνη της στην επιφάνεια αξίες. Αυτό που βλέπουμε είναι μια γρήγορη εξάντληση των ποιητικών τόπων. Και με το δεδομένο ότι τα ευδιάκριτα ύφη είναι πάντα πεπερασμένα, μένει να δούμε πόσοι θα καταλάβουν ότι η καταφυγή σε αποδεκτά λιμάνια ύφους είναι ανώφελη και θα δοκιμάσουν το πρωτογενές. και πόσοι από αυτούς που θα δοκιμάσουν το πρωτογενές θα αντέξουν στις κατά μέτωπον πια επιλογές του χρόνου. Όλη η υπόλοιπη προσπάθεια τοποθέτησης σε κάποιου είδους χρηματιστήριο είναι μάταιη. Και αυτό καλύτερα από όλους μας το λένε οι επιτυχόντες στο παιχνίδι της δημοσιότητας. Και από την άποψη αυτή το καινούριο είναι ακριβώς αυτό. Το ρισκάρισμα βολών προς το μέλλον. Όταν ο Μήτσος Παπανικολάου δικαιώνεται για το κείμενο του για τον Ελύτη, δε ζει ούτε ο ίδιος ούτε εκείνοι που είχαν διαφορετική γνώμη για να τον δικαιώσουν. Το μόνο πρόβλημα που υπάρχει είναι αυτό κάθε συνωστισμού. Ότι το αναυθεντικό πάει μπροστά και εμποδίζει την ανάδυση του αυθεντικού. Από τη στιγμή όμως που υπάρχει τεχνολογία για να δίνει τη δυνατότητα και στο συμπιεσμένο να εμφανιστεί δεν υπάρχει κανένα σχεδόν πρόβλημα. Οι εξουσιαστικοί θα φτιάχνουν βαβέλ προτιμήσεων που θα διαλύονται μέσα σε σύγχυση. Μα εδώ μιλάμε για την τέχνη της ποιήσεως τους καιρούς της γραφομανίας και της νέας εκδοτικής τεχνολογίας. Δεν μιλάμε για τα συνήθη στις δημόσιες ελληνικές συμπεριφορές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου