Όταν ξεκινάς τριάντα τόσα χρόνια πριν να μην κάνεις κρίσεις για να μη δυσαρεστήσεις, ο πληθική εποχή που ακολουθεί με μαθηματική ακρίβεια θα δημιουργήσει το παιδαιμόνιο μιας εντροπίας, όπου σημαντικοί και ασήμαντοι ποιητικοί λόγοι θα λιμνάζουν στον ίδιο χυλό. Αυτό που χρειάζεται για να συρθεί η πολυπόθητη γραμμή ανάμεσα στην ποίηση και την παραποίηση είναι η σκληρότητα να σταματήσει κάποιος να να είναι αρεστός σε φορείς εξουσιών και κυρίως η σκληρότητα να αποδεχτείς ότι είσαι ποιητής του ενός σονέτου. Συνδικαλισμοί και ομαδοποιήσεις είναι σαν εκκλησίες χωρίς Θεό, από αυτές που ο Κίρκεγκααρντ στα τελευταία του έμενε απέξω. Η ποίηση παίζει μόνο με το χρόνο, και εμπαίζει όσους τη χρησιμοποιούν για να εκθλίψουν εξουσίες. Χρόνος μοναξιάς, λήθη του γραμμένου, και χάρη της στιγμής. Το καλό ποίημα χαράζει πρωτίστως την αδιαφορία της διάδοσής του. Πράγματα πολυτελή για την αγορά του στατιστικού μέσου. Διότι το δαιμόνιο θέλει αγορά. Και η αγορά είναι γεμάτη αλεπούδες με κομμένες ουρές που στη θέση τους έχουν λοφία. Η κατίσχηση έργω είναι δυσκολότατη υπόθεση στα φουσκωμένα σαν μπαλονάκια εγουλάκια. Και η ποίηση βγάζει μεροκάματο στον ουρανό. Περαστικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου