Για τη Ζωγραφική του Γιάννη Δημητράκη

Η χρήση της ζωγραφικής ειναι ο συγχρωτισμός μαζί της. Ένα τέτοιο συγχρωτισμό μου προσφέρει κάποια χρόνια ο Γιάννης Δημητράκης στους χώρους κοινωνικής δικτύωσης. Εδώ κάποια αποσπάσματα συγχρωτισμού:

Οι παλιές εγκυκλοπαίδειες στολίζουν τα αρχιγράμματα με την αρχαία εικόνα από όπου κατάγεται το γράμμα. Το Άλφα ας πούμε είναι η διαδοχική κατάληξη ένός ανεστραμμένου κεφαλιού αγελάδας. Ο Δημητράκης εκεί, αναμοχλεύει την εικονική καταγωγή του γράμματος. Είναι ένα είδος εφευρέτη μιας ιερογλυφικής γραφής, που φανερώνει πόσο από την εικόνα απομένει στο γράμμα.

Οι εμμονές σε ένα θέμα δίνουν αναγνωρισιμότητα. Ο Δημητράκης καλεί τα άλογα τα κοκόρια και τα πουλιά να συνδέσουν το όνομά του με τη ζωγραφική.  Μια ζωγραφική που όταν δεν γραμματίζεται είναι στίξη και επίθεση χρώματος. Καλύτερα επίθεση προς στίξιν.

Αν υπάρχει ένα ήθος γι αυτή την επίθεση προς στίξιν είναι η σπατάλη του χρώματος.
Καθαρό, πλακάτο, αποτελεί την προσωπική λύση στη σχηματοβόρα παρουσία του ελληνικού φωτός. Με μουσικούς όρους  η επίθεση των χρωμάτων καθορίζει το ματζόρε ή το μινόρε της σύνθεσης.

Το ποίημα τείνει προς την ελεγεία και ο πίνακας προς την πατίνα του. Υπάρχει μια ολόκληρη σειρά πινάκων όπου η ζωγραφική του προσθέτει στο περιστατικό χρόνο
προζωγραφίζοντας την πατίνα του.

Μέσα από τη γραμματοποίηση των εικόνων την χρωματική στίξη δια επιθεσεως  και την επίθεση της πατίνας του χρόνου, ο Δημητράκης διαθέτει έναν αναγωρίσιμο τρόπο
να ξαναδιαβάσει όλη τη ζωγραφική. Να σπάσει την παραστατικότητα κάθε θέματος σε χρωματικούς τόνους, να οργανώσει προς ατονικούς τόπους τις κινήσεις επιχρωματισμού και να τις αφήσει ως μνημείο των χεριών του που κινήθηκαν πάνω στην επιφάνεια.

Μια ζωγραφική που διαβάζεται σε διπλό κλειδί. Ο αφελής απολαμβάνει τη μελωδία των χρωμάτων, ο σχετικός και το κονταπούντο των συσχετισμών τους. Τελικά ένα ναι στη ζωή και στη ζωγραφική που η μόνη ποίηση που θα της άξιζε να τη συνοδεύει είναι η ποίηση του Γιώργου Σαραντάρη.