Αν ρωτήσεις Έλληνα που ανήκει ταξικά θα σου πει:Μεσσαία τάξη και προς τα πάνω. Άλλη τάξη στην Ελλάδα δεν υπάρχει. Αυτή η δυσανεξία να τοποθετηθεί κοινωνιολογικά εξω από αυτό σχήμα, κάνει αυτούς που πραγματκά ανήκουν σε αυτήν την τάξη να το ζουν και τους άλλους να το φαντασιώνονται σε μια ζωή έντονα φενακισμένη και παθολογική. Στα πλαίσια αυτής της φαντασίωσης και των αναπληρώσεων της κι νείται και η ποίηση ως ο συντομόττερος και φτηνότερος τρόπος καταξίωσης. Κατα το μέτρο της ματαιοδοξίας και της γραμματοσύνης του ο καθείς ανταποκρίνεται. Προεξάρχει η συντεχνία μαφία των κάθε είδους εκπαιδευτικών, οι οποίοι ως γνωστόν έχουν την κατώτατη θέση στην κλίμακα των ελίτ. Κι έτσι τα τελευταία χρόνια έχουμε μια ποίηση που είναι συνέχεια του τοπίου της σχολικής αίθουσας. Οι πρώτες φωνές αυτών που ραπάρουν και που είναι οι μόνοι αυθεντικοί νεοι ποιητές της εποχής τα χώνουν κιόλας. Οι μικροαστοί εκπαιδευτικοί μαυλίζουν μεταπτυχιακούς ατάλαντους για να εξασφαλίσουν τη συνδικαλιστική διαδοχή του πράγματος. Στο βαθμό που το συνειδητοποιείς χαράσεις γραμμές και σου μένει η αληθινή ΄ποίηση της εποχής που είναι ακριβώς όση πρέπει για έναν πληθυσμό δέκα εκατομμυρίων ψυχών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου