Το Κλέφτικο του Γιώργου Πρεβεδουράκη

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η απόσβεση της υπαρξιακής ευθύνης του ποιήματος και η ανάθεσή της σαν όχημα σε δάνεια υπαρξιακή ευθύνη απελευθερώνει το λεκτικό. Το ξέρουν και οι μεταφραστές αυτό. Μετάφραση είναι λεκτικό χωρίς υπαρξιακή ευθύνη. Το πλαγιάρισμα, το παστίς, η μίμηση κάνει ακριβώς το ίδιο. Μας δίνει ένα δρόμο υπαρξιακής ευθύνης, από τον οποίο μπορούμε να αποκλίνουμε κατά βούλησιν ξοδεύοντας το λεκτικό μας, αλλά χωρίς τη σωματική υποστήριξη στα λεγόμενά μας. Είναι λίγο σαν το πέταλο στον τοίχο του επιστήμονα που προστατεύει κι αυτούς που δεν πιστεύουν. Δεν υπάρχει επίσης αμφιβολία ότι τα αποτελέσματα μπορεί να είναι ενδιαφέροντα. Το ζήτημα είναι ότι το υπαρξιακό στοιχείο του ποιήματος είναι δάνειο. Και το ποίημα που παράγεται έτσι αποτελεί μιαν εργαλειοποίηση της οντικής του σημασίας. Η οποιά είναι φενάκη. Μοιαζει λίγο με τις ρητορικές της Βουλής των Εφήβων που καμία επίδραση δεν έχουν στην πραγματικότητα, απλώς εξαντλούν το λεκτικό των φορτισμένων με καλές προθέσεις ομιλητών. Το περιεχόμενο αυτής της ποίησης είναι φενακισμένος ρομαντισμός με ανεδαφικές υψηγορίες. Λεκτική σπατάλη ανέυθυνη. Που το πεδίο αναφοράς της περιέχει φαντασιακά υπονοούμενα στα όρια μιας παθολογίας όπου η κενολογία δράσης συμβαδίζει με τον έσχατο καθημερινό κομφορμισμό. Με το δεδομένο ότι υπάρχει πάντα το Ουρλιαχτό του Γκίνσμπεργκ σαν λυδία λίθος όπου  γειώνεται το Κλεφτικο, μπαίνουμε σε μια περιοχή όπου ο λόγος της υστερίας αξιώνει την παρουσία του ως ποίηση. Σε μιαν εποχή πληθικής γραφής το άνοιγμα στην απομίμηση είναι ακριβώς ότι χρειάζεται για να αυξήσει την εντροπία των γραφομένων ως την ασημία. Γεγονός που ρίχνει τον ποιητή στο κεντρο της αναυθεντικότητας καθώς το αναγνωρίσιμο εγώ γίνεται ένα χταπόδι με πλοκάμια σε κείμενα άλλων εγώ, ως την τελική διάλυσή του. Πρόκειται για εργαλειοποίηση του ποιητικού λόγου, καραόκε, ή άνοδος του δικαιώματος της φωτογράφισης σε ποιητικό επίπεδο. Η απειλή της διάλυσης είναι παρούσα στην ελάχιστη συνειδητοποίηση αυτής της γλωσσικής εκτόνωσης, όπου άσημα υλικά αφήνονται να κινηθούν από τον ίδιο το μηχανισμό διάδοσης της ποίησης για να θριαμβέυσει ώς μέσον εις βάρος του ποιητικιού υλικού. Τρόποι φερμένοι από τις εικαστικές τέχνες μικρές αναβολές χρόνου προς το τελικό αδιέξοδο.